Yossi Sassi Band

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με το γεγονός ότι ο Yossi Sassi, εκτός των άλλων, είναι ο εφευρέτης ενός οργάνου που λέγεται μπουζουκιθάρα. Κρίνοντας από αυτό μπορεί ο καθένας να συνεχίσει να διαβάζει ή όχι.

Ο Yossi Sassi ήταν ένας από τους βασικούς συνθέτες των Orphaned Land από το 1992 ως το 2014, μέχρι που αποφάσισε να ασχοληθεί περισσότερο με την μπουζουκιθάρα του, που μοιάζει λίγο με τη χαρακτηριστική διπλή κιθάρα του Jimmy Page, αλλά αντί για 12χορδη έχει ένα μπουζούκι. Το solo μουσικό όχημα του Yossi, για κάποιους ίσως να ακούγεται, με μια γρήγορα ακρόαση, σαν οι Orphaned Land να πήραν μια στροφή προς το έντεχνο, αλλά οι διάσπαρτοι prog παροξυσμοί δεν αφήνουν τον δίσκο να διολισθήσει ολοκληρωτικά μακριά από τις metal ρίζες του δημιουργού.

Και τώρα που είπα «ρίζες» θυμήθηκα ότι ένα τραγούδι, που είναι ουσιαστικά ένα metal ζεϊμπέκικο, λέγεται Rizes Kai Dromoi και αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μουσικά fusion που άκουσα φέτος. Όμως, ανάλογα με τη διάθεση και την ώρα, άλλες φορές το αντιλαμβάνομαι ως έπος, ενώ άλλες με κάνει και γελάω. Μη φανταστείτε ότι ο δίσκος είναι σκυλάδικο-metal, αλλά υπάρχουν ένα-δύο σημεία που μπορείς να το πεις και αυτό.

Το oriental prog rock του Yossi, η αλήθεια είναι, ενίοτε βγάζει στην επιφάνεια λίγο από μουσικά μιάσματα σαν τον Θηβαίο, να συναντά όμως τον υπέρτατο και μεγάλο νταλκαδιάρη της καρδιάς μου, Στράτο Διονυσίου. Παράλληλα, όμως, σε άλλα σημεία το φάντασμα των Orphaned Land συναντά τα παιχνιδίσματα των Dream Theater.

Επίσης υπάρχουν πάρα πολλά ενδιαφέροντα guest σχεδόν σε κάθε τραγούδι και ενδεικτικά αναφέρω για τους πιο nerd της φάσης, ότι εμφανίζεται στο δίσκο ο Zaher Zorgatti των Myrath, αλλά και ο Ron "Bumblefoot" Thal που έχει κάνει τη βόλτα από τους Guns 'n' Roses, μέχρι την Lita Ford και τους Art Of Anarchy.

Σίγουρα ο Yossi βγάζει όλα τα απωθημένα του εδώ και είναι πράγματι ευχάριστο να βλέπεις έναν καλλιτέχνη να απελευθερώνεται και να κάνει αυτό που θέλει. Με την μπουζουκιθάρα του.

Υπάρχουν πολλά σημεία που θα ξενίσουν τον μέσο ακροατή, αλλά οι μελωδίες του δίσκου έχουν πραγματικό ενδιαφέρον, περιεχόμενο και ανάπτυξη και τοποθετούν αυτό το άλμπουμ πολύ πάνω από τον μέσο όρο των επικών αναμασημένων κουράδων που κυκλοφορούν κάθε μήνα και μάλιστα από μεγάλες εταιρείες.

Αλλά το μεγάλο τεστ του αυτοκινήτου, που θέλει τη μουσική (σχετικά) δυνατά με ανοιχτά παράθυρα, με ξεπέρασε και σε ένα φανάρι στο Χαλάνδρι, πάνω σε ένα τσιφτετελό-κρεσέντο που μου έσκασε από πουθενά, ηττήθηκα και το χαμήλωσα με λίγη ντροπή.

Σίγουρα δεν είναι λοιπόν για όλα τα γούστα, αλλά οι τολμηροί θα αποζημιωθούν.

Πριν κλείσω θα ήθελα να γράψω ακόμα μια λέξη. Μπουζουκιθάρα.