White Lies

Δάκρυα για φόβους, η μυρωδιά ναφθαλίνης της «θλιμμένης» synth-pop των eighties είναι φορτίο βαρύ, για ένα τζόβενο του βρετανικού post-punk revival. Κι όμως, οι White Lies θεραπεύουν την κοιμισμένη κληρονομιά τους, χάρη στο επίκαιρο στήσιμο της μουσικής τους. Καρποί από το γενεαλογικό δέντρο των Joy Division εξομαλύνονται από τη διαυγή νοοτροπία των U2. Αποδέχονται σκόρπια σύγχρονα ηχητικά μπολιάσματα από το ποιόν των Editors και των Killers, ενώ κάπου-κάπου διαφαίνονται αναφορές στην αισθητική των Coldplay και των Interpol.

Ένα λαμπρό ντεμπούτο όπως το "To Lose My Life..." εξασφαλίζει τις εντυπώσεις, αλλά οι White Lies δεν είναι οι τύποι που συστήνονται, σφίγγουν το χέρι και κοιτάνε κατάματα. Τον ακροατή κερδίζουν άμεσα τα πασίδηλα αναγνωρίσιμα συστατικά - και μάλιστα τον Έλληνα ακρατή αποπλανά άριστα αυτή η φωτεινή νωχελική μιζέρια, που παραείναι βαρετή για να γίνει κατάθλιψη. Παρά ταύτα, ενώ το άλμπουμ είναι καλαίσθητο και ερωτεύσιμο, δε θεσπίζει εκείνο το κάτι ιδιαίτερα αναγνωρίσιμο - και για αυτό δε φταίει μόνο η χροιά του Harry ΜcVeigh, που ήταν διάσημη πριν την αποκτήσει. Αν κάπου χάθηκε κάποιο «bonus track» και ο επιδειξιομανής dj μου το επέβαλλε απόψε, ανάμεσα σε δύο γουλιές πράσινης, θα εντυπωσίαζα τον εαυτό μου, αν αναγνώριζα ότι πρόκειται για τραγούδι των White Lies.

Το θεαματικό προσόν των τριών νεαρών Λονδρέζων είναι ο εντυπωσιασμός. Τολμούν εξ αρχής να γράψουν αξιοπρόσεκτη πομπώδη λιτή μουσική, για την αρένα του εκάστοτε rock Κολοσσαίου, για φώτα προβολέων και πλήθη που ταλαντεύονται αρμονικά. Κλείνοντας τα μάτια, το παραδόξως αισιόδοξο "Death" μας μεταφέρει εκεί. Η έναρξη του "To Lose My Life" μιλά κατευθείαν στους γοφούς του κάθε new wave γοτθόψυχου, ενώ το "Unfinished Business" αφρίζει από την κραυγαλέα προβλέψιμη στυλιζαρισμένη κλάψα. Ο μονάρχης του άλμπουμ, όμως, είναι το πιο δυναμικό πένθος του "Farewell To The Fairground".

Βαθύς ήχος για ρηχές διαλείψεις και αρχάρια στιχουργία. Τί θέλουμε από το rock;