Umphrey's McGee

Πριν μπούμε στο κυρίως θέμα αυτής της παρουσίασης ας προσπαθήσουμε να συνοψίσουμε τι χαρακτηρίζει τις καλές jam μπάντες.

Πρώτα απ' όλα τα μέλη τους είναι υπέρ του δέοντος άρτια καταρτισμένα στα όργανά τους. Δεύτερον, άσχετα αν έχουν μια ηχητική βάση, αναμιγνύον ένα σωρό είδη, ακόμα και φαινομενικά ετερόκλητα μεταξύ τους, ως προαπαιτούμενο.

Επιπλέον, δίνουν τεράστιες σε διάρκεια συναυλίες, κατά τη διάρκεια των οποίων παρουσιάζουν συχνά εκτεταμένες/διαφοροποιημένες εκδοχές των τραγουδιών τους, παίζουν διασκευές που ενδεχομένως να μην περίμενες ότι θα ακούσεις και συνηθίζουν να παρουσιάζουν τραγούδια που θα βρεθούν με την μια ή την άλλη μορφή στον επόμενο δίσκο. Ή στον μεθεπόμενο.

Τέλος, στο στούντιο κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Κρατάνε τα πράγματα συγκεκριμένα, δομημένα και ξεκάθαρα, αλλά χωρίς να «ντρέπονται» για την τεχνική τους αρτιότητα, ενώ αφήνουν προσεκτικά κάποια περιθώρια μέσα στις συνθέσεις, τα οποία θα τους δώσουν τις ευκαιρίες να τα αλλάξουν όταν τα παίζουν ζωντανά (βλέπε προηγούμενη παράγραφο).

Αν όλα τα παραπάνω σου ακούγονται ελκυστικά, τότε γιατί αγνοείς επιδεικτικά τόσες και τόσες σπουδαίες jam μπάντες και γιατί δεν έχεις ασχοληθεί καθόλου με τους Umphrey’s McGee που έφτασαν να κυκλοφορούν αισίως το 11ο άλμπουμ τους; Και να έλεγα πως δεν έχει ενημερώσει μια και δυο φορές ο Σακκαλής γι' αυτούς...

Πάμε και στο κυρίως θέμα μας. Το "It's Not Us" είναι ένα ακόμα τεκμήριο της ποιότητας και του καλώς εννοούμενου χαμελαιοντισμού που χαρακτηρίζει τους Umphrey’s McGee. Μιας μπάντας που θα μπορούσε να κάνει το κλικ σε οπαδούς του Dave Matthews, των Gov't Mule, των Pearl Jam και των King's X με την ίδια ευκολία, έχοντας ως δική της βάση τις αρμονίες των The Beatles, αλλά μη φοβούμενη με '90s alternative rock λημέρια ή να ακουμπήσει και κάποιες metal προεκτάσεις.

Αυτή η ποικιλία είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο τους γενικά, αλλά και του νέου τους άλμπουμ συγκεκριμένα. Παρά το γεγονός πως το "It's Not Us" παρουσιάζει μια δεδομένη συνοχή, δεν ξέρεις που θα σε πάει από τραγούδι σε τραγούδι...

Το εναρκτήριο, χορευτικό rock του "The Silent Type" μοιάζει με μια κάποιου είδους απόπειρα να γράψουν κάτι πιο mainstream, ενώ το "Looks" έχει έναν ξεκάθαρο '80s pop χαρακτήρα (αρκεί να ακούσεις την μπασογραμμή), με στοιχεία που χαρακτήριζαν ακόμα και τις progressive μπάντες τύπου Genesis και Rush, εκείνη την εποχή. Το «σφυριχτό» "Whistle Kids" είναι ένα ανέμελο ροκάκι με κάποια ποιοτικά στοιχεία, ενώ το "Half Delayed" έχει έναν alternative '90s χαρακτήρα και εξαιρετικό τελείωμα. Ως εδώ όλα καλά, μα τείνοντας μονόπλευρα προς την πιο εμπορική πλευρά της μουσικής των McGee.

Κάπου εκεί το 6λεπτο "Maybe Someday" έρχεται να θυμίσει ότι έχουμε να κάνουμε με μια μπάντα που το prog ρέει στο αίμα της, με ωραίες αλλαγές, περίεργα μέτρα συναφείς ομορφιές, πριν το "Remind Me" αποτελέσει το highlight του άλμπουμ, καθώς το όμορφο funky rock των τριών πρώτων λεπτών θα μετατραπεί σε καταιγιστικό prog metal για τα επόμενα τέσσερα λεπτά. Είναι τόσο καλό που αφήνει στόματα ανοιχτά.

Πιστοί στο να μην τηρούν ένα μοτίβο, συνεχίζουν με μια ακουστική, ρομαντική μπαλάντα - το πολύ όμορφο "You & You Aone" - και από εκεί πάνε στο progressive pop του "Forks" που είναι απλά υπέροχο στην πολύπλοκη απλότητά του. Κι αν κάποιος σκεφτεί ότι η παλέτα στέρεψε, έρχεται το εξαιρετικό jazz rock του "Speak Up", όπου το φανταστικό παίξιμο των μελών της μπάντας δένει άψογα με το κλαρινέτο του Joshua Redman σε μια τελείως διαφορετική συνθετική προσέγγιση. Το "Piranhas" είναι ένα συμπαθητικό, αλλά αδιάφορο τραγούδι, πριν το άλμπουμ κλείσει πάλι απρόβλεπτα με το πολύ σκοτεινό για τα δεδομένα της μπάντας "Dark Brush" που παίζει στην πιο heavy/prog πλευρά τους.

Πέραν του ονόματος (που υποθέτω ότι δυσκολεύει κάποιους) αν ο ανασταλτικός παράγοντας για να ασχοληθείτε πιο διεξοδικά μαζί τους είναι το ότι οι Umphrey's McGee δεν εστιάζουν κάπου συγκεκριμένα μουσικά, θα σας παρότρυνα να τον ξεπεράσετε. Ο τρόπος με τον οποίο σερβίρουν τις διαφοροποιημένες μεταξύ τους μουσικές πλευρές τους είναι ο πλέον προσιτός κι ενδεδειγμένος και μπορεί να μην αρέσουν όλες το ίδιο σε όλους, αλλά στο "It's Not Us" δύσκολα δεν θα βρει κάποιος κάτι να εκτιμήσει, μην πω να εντυπωσιαστεί.