Πιστεύει ακράδαντα ότι υπάρχουν μόνο δύο είδη μουσικής, η καλή και η κακή. Σχολιάζει και από τα δύο στις σελίδες του Rocking.gr, αν και οι κακές γλώσσες λένε ότι γράφει κυρίως για ό,τι είναι ή μοιάζει...
Η jam rock κοινότητα ποτέ δεν έπαψε να αριθμεί πολλούς φίλους αλλά τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια γνωρίζει μια μικρή αναγέννηση. Σε κάποιο βαθμό αυτό οφείλεται στην επιτυχία του Dave Mathews που, έστω και σε πιο αλλοτριωμένη μορφή, αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτό το είδος και απέδειξε ότι μπορεί να έχει και εμπορική απήχηση. Το πρόβλημα που διαχρονικά αντιμετώπιζαν οι μπάντες αυτές ήταν ότι η μουσική τους ήταν φτιαγμένη στη λογική των ζωντανών εμφανίσεων και όχι των περιορισμών του στούντιο και των χρονικών ορίων ενός άλμπουμ και ενός τραγουδιού. Παιδιά αυτών των συνθηκών είναι και οι Umphrey's McGee.
Ενσωματώνοντας πολύ περισσότερα στοιχεία από το progressive rock παρά το southern blues στυλ των Allmans και των Grateful Dead, όπως η πλειοψηφία των συνοδοιπόρων τους, οι Umphrey's McGee έφτασαν στο σημείο που πρέπει να ωριμάσουν και να το αποδείξουν μέσα από τις κυκλοφορίες τους κάνοντας τη μετάβαση από ένα cult συγκρότημα για λίγους προς μία σοβαρή μουσική πρόταση. Με το φετινό "Mantis" δείχνουν να το καταφέρνουν.
Δεν πρόκειται να συγκλονιστούν τα μουσικά charts από το δίσκο αυτό, μην έχουμε βέβαια αυταπάτες. Η μουσική τους παραμένει εντυπωσιακά πολυσύνθετη, αποτελεί το άθροισμα πολλών στοιχείων και επιρροών και δεν εξωκείλει προς τη radio friendly λογική. Από την άλλη όμως οι συνθέσεις δεν είναι καθόλου κουραστικές, το άλμπουμ ρέει σαν νεράκι και υπάρχουν αρκετές γέφυρες, ρεφρέν και ριφάκια που θα απασχολούν το μυαλό του ακροατή μετά από μερικές ακροάσεις.
Ανάλογα με τις διαθέσεις κυρίως της κιθάρας και των πλήκτρων, τα τραγούδια μπορεί να θυμίζουν από ηλεκτρονική pop μέχρι και το heavy rock των King's X, ενώ συνηθέστερα όλα αυτά συνυπάρχουν σε λίγα δευτερόλεπτα απόστασης το ένα με το άλλο. Αλλού πάλι θα βρούμε ενορχηστρώσεις εγχόρδων, χορωδιακά φωνητικά, Genesis επιρροές και πιο δίπλα τυπικά κιθαριστικά classic rock έπη. Είναι γεγονός όμως ότι όλα αυτά έχουν καταφέρει να δένουν με ομοιομορφία και όχι σαν ενωμένα αποσπάσματα που τελικά δημιουργούν το τέρας του Frankenstein.
Το "Mantis" καταφέρνει να διατηρεί στον απαραίτητο βαθμό τα πλεονεκτήματα ενός progressive/jam σχήματος εξοβελίζοντας σχεδόν απόλυτα τα μειονεκτήματα. Προσφέρει έτσι ένα δίσκο που θα απολαύσουν εξίσου οι μυημένοι του χώρου και περιστασιακοί ακροατές και για το λόγο αυτό αποτελεί σαφώς μία από τις προτάσεις της φετινής χρονιάς για το εν λόγω ιδίωμα.
Ενσωματώνοντας πολύ περισσότερα στοιχεία από το progressive rock παρά το southern blues στυλ των Allmans και των Grateful Dead, όπως η πλειοψηφία των συνοδοιπόρων τους, οι Umphrey's McGee έφτασαν στο σημείο που πρέπει να ωριμάσουν και να το αποδείξουν μέσα από τις κυκλοφορίες τους κάνοντας τη μετάβαση από ένα cult συγκρότημα για λίγους προς μία σοβαρή μουσική πρόταση. Με το φετινό "Mantis" δείχνουν να το καταφέρνουν.
Δεν πρόκειται να συγκλονιστούν τα μουσικά charts από το δίσκο αυτό, μην έχουμε βέβαια αυταπάτες. Η μουσική τους παραμένει εντυπωσιακά πολυσύνθετη, αποτελεί το άθροισμα πολλών στοιχείων και επιρροών και δεν εξωκείλει προς τη radio friendly λογική. Από την άλλη όμως οι συνθέσεις δεν είναι καθόλου κουραστικές, το άλμπουμ ρέει σαν νεράκι και υπάρχουν αρκετές γέφυρες, ρεφρέν και ριφάκια που θα απασχολούν το μυαλό του ακροατή μετά από μερικές ακροάσεις.
Ανάλογα με τις διαθέσεις κυρίως της κιθάρας και των πλήκτρων, τα τραγούδια μπορεί να θυμίζουν από ηλεκτρονική pop μέχρι και το heavy rock των King's X, ενώ συνηθέστερα όλα αυτά συνυπάρχουν σε λίγα δευτερόλεπτα απόστασης το ένα με το άλλο. Αλλού πάλι θα βρούμε ενορχηστρώσεις εγχόρδων, χορωδιακά φωνητικά, Genesis επιρροές και πιο δίπλα τυπικά κιθαριστικά classic rock έπη. Είναι γεγονός όμως ότι όλα αυτά έχουν καταφέρει να δένουν με ομοιομορφία και όχι σαν ενωμένα αποσπάσματα που τελικά δημιουργούν το τέρας του Frankenstein.
Το "Mantis" καταφέρνει να διατηρεί στον απαραίτητο βαθμό τα πλεονεκτήματα ενός progressive/jam σχήματος εξοβελίζοντας σχεδόν απόλυτα τα μειονεκτήματα. Προσφέρει έτσι ένα δίσκο που θα απολαύσουν εξίσου οι μυημένοι του χώρου και περιστασιακοί ακροατές και για το λόγο αυτό αποτελεί σαφώς μία από τις προτάσεις της φετινής χρονιάς για το εν λόγω ιδίωμα.
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
