Twilight

Το ταξίδι του supergroup από τις ΗΠΑ ξεκίνησε το 2005, όταν και κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο του από την τίγκα blackmetal-άδικη underground δισκογραφική, Total Holocaust. Οι Malefic (Xasthur), Tim Lehi (Draugar), Imperial (Krieg, Nachtmystium), Blake Judd (Krieg, Nachtmystium) και Wrest (Leviathan, Lurker Of Chalice), πέντε κορυφαίοι εκπρόσωποι του US black metal, ένωσαν τις δυνάμεις τους αλλά παρέδωσαν έναν χλιαρό, τυποποιημένο αλλά αμιγώς black metal δίσκο. Πέντε χρόνια αργότερα και εν έτει 2010, μεταπήδησαν στη Southern Lord και προσχώρησαν στις τάξεις τους, οι Aaron Turner (Isis, Old Man Gloom), Sanford Parker (Nachtmystium, Minsk και ένα εκατομμύριο περίπου ακόμα μπάντες όπως τους νεοσύστατους, Corrections House) και Stavros Giannopoulos (The Atlas Moth), τρεις κορυφαίοι εκπρόσωποι του ατμοσφαιρικού sludge ήχου δηλαδή, για να πλαισιώσουν τους Wrest, Judd και Imperial. Το αποτέλεσμα ήταν το εξαιρετικό "Monument To Time End", ένα πειραματικό post-metal κτήνος του οποίου καταλάθος του ξέμεινε η ταμπέλα «black metal». Οι απανταχού blacksters έφριξαν, αφού ατυχώς η Southern Lord πήγε και απηύθυνε τον δίσκο σε αυτούς αλλά η ουσία παραμένει ότι το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι πραγματικά πολύ καλό. Φέτος, ο κύκλος των Twilight κλείνει, αφού το "Beneath Trident's Tomb" είναι ο τελευταίος δίσκος τους. Το line-up έχει και αυτή τη φορά διαφοροποιήσεις: Οι Judd και Aaron Turner αποχωρούν και στην ομάδα μπαίνει ο Thurston Moore (ο τεράστιος frontman των Sonic Youth, εξωφρενική και λίγο «κουλή» επιλογή θα έλεγα).

Το "Monument To Time End", για όσους θυμούνται, έκλεινε με την εκπληκτική κομματάρα "Negative Signal Omega", ένα φανταστικό δείγμα πειραματικού, industrial black metal (το οποίο ξέφευγε τελείως από το ύφος του υπόλοιπου δίσκου) και οι Twilight μοιάζει να αποφάσισαν να κινηθούν σε αυτό το μονοπάτι στο νέο άλμπουμ. Αναμφίβολα, το "Beneath..." είναι ο πιο πειραματικός και περιέργος δίσκος που έχουν κάνει οι Twilight μέχρι σήμερα. Το industrial στοιχείο έχει δεσπόζον ρόλο και χάρη στην τέλεια παραγωγή, όλα τα συστατικά του δίσκου ακούγονται στην εντέλεια αν και κάπως υπερφορτωμένα. Οι λαβυρινθώδεις συνθέσεις κρύβουν εκπλήξεις σε κάθε στροφή και εναλλαγές των θεμάτων πραγματοποιούνται εν ριπή οφθαλμού. Σε ορισμένα περάσματα ακούγονται μάλιστα, τρία-τέσσερα διαφορετικά θέματα, κάτι που μου μοιάζει όμως δυστυχώς αρκετά επιτηδευμένο και ανούσιο. Ακόμα περισσότερο ο δίσκος θυμίζει πολύ το περσινό πόνημα των Corrections House, οπότε νομίζω ότι είναι πασιφανές ότι ο Sanford Parker είναι που έδωσε τη γραμμή και γι' αυτό το άλμπουμ (κοινό μέλος και για τα δύο συγκροτήματα). Η διαφορά είναι ότι ενώ στο ντεμπούτο των Corrections House υπάρχει ένα συγκεκριμένο όραμα (παρά την μικρή ανισότητα που διακατέχει τον δίσκο) με συγκεκριμένους ρόλους, οι Twilight παρουσιάζουν κάτι που μοιάζει περισσότερο με ρώσικη σαλάτα.

Διάσπαρτα στον δίσκο υπάρχουν κάποια αξιοπρόσεκτα riff αλλά κατά κύριο λόγο η δουλειά που έχει γίνει στις κιθάρες αναλώνεται βασικά σε εφεδάκια που στηρίζονται στην digital παραγωγή. Τα φωνητικά βγαίνουν μέσα από distortion pedal και είναι σαν να ουρλιάζουν ένα κοπάδι λύκοι και πλαισιώνονται ανα τακτά διαστήματα από βορβορώδεις κραυγές και πιο απλωμένα ουρλιαχτά που έρχονται από το background. Τα τύμπανα μοιάζουν με drum machine που βασικά ενισχύουν τα industrial, τελετουργικά και μονότονα χτυπήματα του Parker στο keyboard του, ενώ το μπάσο δίνει μια υπέρογκη αίσθηση απροσπέλαστου τείχους.

Κακά τα ψέματα, αν και στο "Beneath..." κρύβονται αρκετές καλές ιδέες, χωλαίνει πολύ όσον αφορά την εκτέλεση. Σαν να κάθισε ο καθένας μόνος του, να έγραψε ό,τι του ερχόταν στο κεφάλι, να τα μάζεψαν μετά όλα μαζί και να τα ένωσαν σε τυχαία σειρά. Βγάζει ένα αίσθημα αποξένωσης που δύσκολα θα ακουμπήσει τον ακροατή, γιατί ακριβώς και οι ίδιοι οι Twilight δεν είναι μια πραγματική μπάντα που τζαμάρουν όλοι μαζί παρέα, αλλά είναι μια μπάντα χωρισμένη στα πέντε όπου ο καθένας θέλει να κάνει το δικό του κομμάτι.

Όμορφες στιγμές υπάρχουν, το "Below Lights" που κλείνει τον δίσκο είναι το πιο συμπαγές και εστιασμένο κομμάτι του δίσκου αλλά από εκεί και πέρα έχουμε μια μπάντα που θέλει πασιφανώς να δείξει ότι πρόκειται για ένα «supergroup», μην τυχόν και κάποιοι μπερδευτούν ή το ξεχάσουν. Ο κύκλος έκλεισε, το πείραμα απέτυχε και πλέον περιμένουμε τα νέα Atlas Moth, Leviathan και Minsk (αμην και πότε!). Πάμε παρακάτω...