Toundra

Οι Μαδριλένοι έχουν κυκλοφορήσει τέσσερις δίσκους, με τον αντίστοιχο λατινικό αριθμό σαν όνομα στο καθένα, ξεκινώντας από το 2008 με το "Ι" και ανά δύο χρόνια τα επόμενα "ΙΙ" και "ΙΙΙ" αντίστοιχα. Το τελευταίο "IV" ήρθε πριν τρία χρόνια και έκανε δικαιολογημένα την μεγαλύτερη εντύπωση μιας και τους ανέβασε αρκετά σκαλοπάτια παραπάνω. Τους απολαύσαμε ζωντανά στην Αθήνα και μιλήσαμε μαζί τους για πολλά ενδιαφέροντα. Τέλος, πέρσι, με την βοήθεια του φλαμένκο τραγουδιστή Nino de Elche κυκλοφόρησαν το εκπληκτικό "Para Quienes Aun Viven" σαν Exquirla. 

Αφήνοντας λοιπόν την λατινική αρίθμηση, επιλέγουν το όνομα ενός συναυλιακού χώρου για τίτλο του δίσκου αυτού. Το Vortex Surfer Musiklub είναι στο Siegen της Γερμανίας. Όσες φορές έχουν παίξει εκεί έχουν νιώσει το απίστευτο καλωσόρισμα και του κόσμου αλλά και όλων των εμπλεκομένων/εργαζομένων. Η χρήση του ονόματος ουσιαστικά αναλαμβάνει ένα τύπου ευχαριστώ προς τον κόσμο, τους υποστηρικτές τους, αλλά και τις εταιρείες, εργαζομένους και όποιον έχει βοηθήσει την μπάντα τόσα χρόνια.

Στη φετινή κυκλοφορία τους συνεχίζουν να παίζουν αυτό το ιδιαίτερο heavy post-rock που τους ταιριάζει, χωρίς να απαρνιούνται ατμοσφαιρικά και πιο κινηματογραφικά περάσματα. Η εισαγωγή ακούγεται επιβλητική και θυμίζει μουσικό υπόβαθρο από σκηνή αμερικάνικου γουέστερν. Ουσιαστικά είναι το άνοιγμα του πρώτου κανονικού κομματιού της κυκλοφορίας. Το "Cobra" λοιπόν που ακολουθεί ξεκινάει εντυπωσιακά. Δεν περιμένει καθόλου και από την αρχή είναι έντονο, γρήγορο και εκρηκτικό. Μετά από κάμποσα δευτερόλεπτα χαλαρώνει και αρχίζει να γαργαλάει όπως κάθε σωστό post-rock κομμάτι που σέβεται τον εαυτό του. Σταδιακό χτίσιμο και πανέμορφες μελωδίες με τρομερούς ήχους από τις κιθάρες στην συνέχεια. Τα σκαμπανεβάσματα του και η ροή του ρυθμικού κομματιού της σύνθεσης είναι εντυπωσιακά. Όσο περνάει η ώρα γίνεται ακόμα πιο βαρύ και καταλήγει σε ασταμάτητα και αέναα κρεσέντο. Χωρίς ανάσα, περνάμε στο οκτάλεπτο "Tuareg". Εδώ βρίσκω ένα από τα πιο όμορφα και δυνατά περάσματα ορχηστρικού rock που έχω ακούσει ποτέ. Βρίσκεται ακριβώς στο μέσο του κομματιού. Ακριβώς μετά τον καλπασμό των τυμπάνων. Το riff που ακούγεται είναι εξαιρετικό. Η ανατριχίλα που προσφέρει μοναδική. Οι θύμισες από Pelican που επαναφέρει ανεκτίμητες. Η αλλαγή που ακολουθεί, σε αφήνει να ηρεμίσεις, να απολαύσεις και να θυμηθείς ακόμα περισσότερους πατεράδες του post-rock που έχεις αγαπήσει τόσα χρόνια. Το κομμάτι είναι διαμάντι. Έχει τα πάντα. Η συνέχεια ανήκει σε μια μουσική γέφυρα, το "Cartavio" δεν αποτελεί κάτι παραπάνω από αυτό. Ουσιαστικά υπάρχει εκεί έξυπνα για να σε μεταφέρει ήπια από την ένταση του προηγούμενου στην απαλή και ζεστή αγκαλιά του "Kingston Falls" το οποίο είναι όσο Explosions In The Sky υπήρξαν ποτέ οι Ισπανοί. Αρχίζει ονειρικά και ξαφνικά δυναμώνει με ένα φανταστικό μπάσιμο ρυθμού και θορύβου. Κάνει κύκλους, σε ζαλίζει και επαναφέρει με διάφορους πανέξυπνους και πρωτοπόρους τρόπους, νότες από την αρχική μελωδία. 

Ανοίγω καινούργια παράγραφο γιατί το επόμενο κομμάτι, "Mojave" το αξίζει και το επιβάλει. To post-rock αν και αρκετά απροσδιόριστο και εξαιρετικά πολυμορφικό είχε εξελίξεις, πολλές συγκροτηματάρες που το έχουν αναδείξει και διάφορα παρακλάδια που αγγίζουν το metal ή το progressive ή οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς. Άλλο ήχο έχουν οι Sigur Ros, άλλο οπωσδήποτε οι Russian Circles. Αυτό το κομμάτι όμως καταφέρνει και τα ενώνει όλα. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι σε όσους (σαν κι εμένα), αντιλαμβάνονται αυτή την μουσική και την χαίρονται στα πιο δυνατά της σημεία, στα κρεσέντο και στα μελωδικά ξεσπάσματα, εδώ μάλλον θα βρούμε μερικά από τα καλύτερα σημεία που έχουμε ακούσει ποτέ. Δεν κάνω πλάκα, η σύνθεση είναι φανταστική. Έχει αυτό το πειραματικό και μελωδικό στην αρχή, πλησιάζει ασύλληπτα περάσματα που μόνο οι Isis έφτιαχναν κάποτε και δημιουργεί καινοτόμες ατμόσφαιρες στις αλλαγές που σου σηκώνουν την τρίχα κάγκελο. Χωρίς κενά και κοιλιές συνεχίζει ακάθεκτο επί έντεκα και βάλε λεπτά και περνάει στην Ιαπωνική σχολή για να σε γαργαλήσει μέχρι θανάτου σαν τους Mono και να σου δημιουργήσει συναισθήματα και κυρίως θόρυβο που δεν κατάφεραν ποτέ ούτε οι Caspian! Εκεί που λες φτάνει, είναι όντως πανέμορφο, έχει κι άλλο. Έχει εκπλήξεις και κρύβει ακόμα μεγαλύτερες εκρήξεις, μια λάβα που κυλάει και καίει τα πάντα στο διάβα της. Το επόμενο "Roy Neary" είναι ακόμα μια γέφυρα και μας φέρνει μετά από ένα μικρό τζαμάρισμα στο τελευταίο "Cruce Oeste". Ακόμα ένα αριστούργημα γαργαλιστικού και επίμονου ανεξάρτητου προοδευτικού rock. Είναι βγαλμένο μέσα από την σωστή συνταγή. Έχει Καναδά και Σκοτία, περνάει από το Σικάγο και καταλήγει στην Καλιφόρνια. Έχει πολλά sludge περάσματα, χωρίς να χάνει από θόρυβο και ατμόσφαιρα.

Είναι ευδιάκριτο ότι έχουν λάβει πολλά από τους προκατόχους και τα αποδίδουν τέλεια και σε αυτόν το δίσκο. Πλέον είναι ξεκάθαρα στην κορυφή του είδους. Με άπειρη έμπνευση, απύθμενη όρεξη και καινοτόμες ιδέες φτιάχνουν όμορφη μουσική που δεν είναι ντε και καλά φρέσκια, αλλά ακούγεται απίστευτα μοντέρνα και ξεκαθαρίζει τι είναι επιρροή, τι είναι ιδέα και τι είναι σωστή σύνθεση και ακόμα καλύτερη ενορχήστρωση. Κάθε δίσκος τους είναι και καλύτερος. Κάθε σύνθεση τους κρύβει μια ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη.