Theodore Hydreos

Μπορεί όσοι ασχολούμαστε με το χόμπυ της μουσικογραφίας να θεωρούμαστε «συνάδελφοι» αλλά υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που με την εμπειρία τους, τις γνώσεις και το ταλέντο τους ξεχωρίζουν και λάμπουν πάνω από εμάς τους υπόλοιπους και κατά συνέπεια η γνώμη τους αποκτά ιδιάζουσα βαρύτητα. Όταν λοιπόν ένας τέτοιος συνάδελφος, και πρωτίστως φίλος, ο Χρήστος Κισσατζεκιάν, μου πρότεινε να ακούσω τη «φετινή» (τα εισαγωγικά θα εξηγηθούν στη συνέχεια) δισκογραφική δουλειά του Θεόδωρου Υδραίου ήταν μια παρότρυνση που δεν μπορούσα να αγνοήσω.

Ο εξαιρετικός αυτός Έλληνας κιθαρίστας παλεύει ενάντια στις γνωστές δυσκολίες της εγχώριας μιζέριας από το 1996 για να φτάσει το, από τότε έτοιμο cd του, στα ράφια κάποιου δισκοπωλείου. Αυτό βεβαίως δεν είναι περίεργο. Το διαφορετικό στην περίπτωσή του είναι ότι ακόμα και μετά από 12 χρόνια δεν τα παράτησε και όταν όλες οι κλασικές οδοί μπλοκαρίστηκαν, διάλεξε την οδό της προσωπικής προώθησης και της διανομής μέσω του internet και δικαιώθηκε για αυτό. Κάπως έτσι έφτασε στα χέρια μας και το “Subway Feeling”.

Ομολογώ ότι τα πρώτα μου συναισθήματα ήταν ανάμικτα. Από τη μία το πολύ όμορφο artwork και η συμμετοχή του περίφημου Γιώτη Κιουρτσόγλου στο μπάσο με προδιέθεταν θετικά, από την άλλη το εισαγωγικό instrumental “Rhythm Injection” με την, αναντίρρητα, εντυπωσιακή βιρτουόζικη λογική του με φόβισε ότι θα έχουμε να κάνουμε με έναν ακόμα επιδειξία του οποίου η τεχνική καταπίνει την ανάγκη για Μελωδία και Σύνθεση. Ευτυχώς έπεσα έξω. Τα διάσπαρτα ορχηστρικά κομμάτια είναι μικρής διάρκειας και πετυχαίνουν απόλυτα στο διττό ρόλο τους να μας αφήσουν μία γεύση τεχνικής αρτιότητας και ταυτόχρονα να γεφυρώσουν τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου.

Κινούμενος στα μονοπάτια του μελωδικού hard rock / heavy metal με κλασικίζοντα στοιχεία, όπως τα χάραξαν κιθαρίστες σαν τον Blackmore, τον Malmsteen ή τον Roth, ο Υδραίος εστιάζει στη μελωδία και αφήνει αρκετό ελεύθερο χώρο να λάμψει το άστρο και των υπόλοιπων μουσικών που τον πλαισιώνουν – κυρίως των Marc Halbheer (drums) και Πέτρου Φουντουκίδη (φωνή). Τα τραγούδια του δίσκου είναι διαποτισμένα και με μία εμπορική χροιά, με την καλή έννοια μόνο. Δεν απευθύνονται, δηλαδή, σε ένα αφοσιωμένο κοινό ή σε θιασώτες του είδους αποκλειστικά, αλλά αντίθετα θα μπορούσαν να διεκδικήσουν αρκετό ραδιοφωνικό χρόνο – σε κάποια άλλη χώρα του κόσμου, πολύ φοβούμαι. Δεν είναι όλες οι στιγμές ισάξιες, μία ανισορροπία είναι υπαρκτή, αλλά σε όλη τη διάρκεια η ροή του δίσκου είναι ευχάριστη. Ξεχωρίζει πάντως η μπαλάντα “Misty Blue” όπου η συναισθηματική έκφραση μουσικών και τραγουδιστή φτάνει στο αποκορύφωμα.

Το ότι ο συγκεκριμένος δίσκος είναι εκτός μόδας το ξέρουμε και εμείς και ο δημιουργός του – διάολε, ήταν εκτός μόδας ακόμα και το 1996 που πρωτοδημιουργήθηκε. Επειδή όμως η ποιότητα είναι διαχρονική και η επιμονή πρέπει να επιβραβεύεται: www.theodorehydreos.com για τις παραγγελίες.