The Black Keys

El Camino

Nonesuch (2011)
Από την Εριφύλη Παναγούλια, 05/12/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο ήχος των Black Keys, από το ντεμπούτο τους μέχρι και το "Attack & Release", διακρινόταν από μία, ίσως επιτηδευμένη, απλότητα, την οποία πάντα χαρακτήριζε το old-fashioned χρώμα των συνθέσεων τους. Ο ήχος της κιθάρας του Dan Auerbach και οι κοφτές, αλλά πάντα πλούσιες, ρυθμικές φράσεις του Patrick Carney τούς έκαναν να τριγυρίζουν συνέχεια σε βρώμικα και βασανισμένα blues-rock μονοπάτια για περίπου μία δεκαετία. Και ξαφνικά, κουράστηκαν. Η περίπτωση τους, όμως, είναι αρκετά περίεργη. Από την κούραση της περιπλάνησης, αντί να κάτσουν και να ξαποστάσουν με την ελπίδα ότι θα μπορέσουν να επαναλάβουν τον ίδιο τους τον εαυτό, διάλεξαν τον δύσκολο δρόμο της ανανέωσης. Το "Brothers" που ακολούθησε έβλεπε τον κόσμο από μία πιο soul ματιά, κερδίζοντας ακόμα περισσότερο τη συμπάθεια των ακροατών και την αναγνώριση από τους μουσικοκριτικούς. Η αλλαγή πορείας στέφθηκε με επιτυχία και εμπράκτως, αφού τους έβαλε για πρώτη φορά στο νούμερο δύο των chart και τους έδωσε την ευκαιρία να κρατήσουν στην αγκαλιά τους ένα Grammy, ανεβάζοντας αρκετά τη δημοτικότητά τους ανάμεσα στους μουσικόφιλους.

Και πάλι όμως, δεν επαναπαύτηκαν. Κι αφού πέτυχε την πρώτη φορά, είπαν να δοκιμάσουν και μία δεύτερη. Στο "El Camino" επέλεξαν να κλείσουν τα αυτιά τους στις σειρήνες της επιτυχίας που τους ζητούσαν επίμονα την επανάληψη και είπαν να βάλουν λίγο groove στις συνθέσεις τους. Ο ακροατής κατευθείαν πέφτει στο εναρκτήριο "Lonely Boy" και αν δεν καταφέρει να «νιώσει» τον ρυθμό, να κουνηθεί έστω και στο ελάχιστο όταν το ακούει, μάλλον θα πρέπει να ελέγξει τις ζωτικές του λειτουργίες. Κι αν από το σοκ της πρώτης ακρόασής του δεν κατάλαβε ότι η μπάντα από το Akron του Ohio έχει και πάλι αλλάξει, έρχεται το "Dead And Gone" να το επεξηγήσει για δεύτερη φορά. Τα πράγματα είναι πολύ απλά: οι Black Keys έχουν ανεβάσει επικίνδυνα στροφές, που καίνε με περισσή ευκολία τη μηχανή του εικονιζόμενου σαράβαλου φορτο-εκφόρτωσης το οποίο βρίσκεται στο εξώφυλλο του άλμπουμ (που, παρεμπιπτόντως, δεν είναι η El Camino της Chevrolet).

Το άλμπουμ συνεχίζει το ρυθμικό καταιγισμό με το εκπληκτικό "Gold On The Ceiling", το οποίο μπορεί να περιέχει πλήκτρα που φέρνουν θύμησες ψυχεδελικών εποχών με πιο χαρωπή χροιά, αλλά, σε συνδυασμό με το "Sister", φαίνεται ότι οι Black Keys έχουν αφήσει τη σκοτεινή πλευρά να σκονίζεται πίσω στο Ohio. O αέρας του Nashville, που τυγχάνει να φιλοξενεί και τον Jack White και αυτούς που άδικα κατηγορήθηκαν ότι τον αντέγραφαν πιστά, πρέπει να είναι μυστήριος. Εκεί, πριν λίγα χρόνια, ο Jack White επέλεξε για να ανανεωθεί δημιουργικά, να ιδρύσει την Third Man Records και να καταχωνιάσει τους White Stripes σε κάποιο κουτί αρχειοθέτησης. Οι Black Keys, όμως, στην περίπτωσή μας, το διάλεξαν για μια βόλτα στο φως και για να ηχογραφήσουν το καλύτερο άλμπουμ τους, από άποψη παραγωγής, πιο διαφορετικό από άποψης συνθέσεων, πιο εύρυθμο και πιθανότατα ένα από τα πιο ενδιαφέροντα άλμπουμ της χρονιάς που για λίγες μέρες ακόμα θα διανύουμε. Όσο κι αν θέλουν να το αποφύγουν πάντως, το "Little Black Submarines" θυμίζει αρκετά τις συνθέσεις των Stripes. Ίσως τώρα να έφτασε το πλήρωμα του χρόνου και να είναι η κατάλληλη στιγμή να καλυφθεί το κενό που άφησαν πίσω τους ο Jack και η Meg. Ο Dan και ο Patrick του "El Camino" φαίνεται ότι κολλάνε επικίνδυνα / τέλεια στο παζλ. Και το αξίζουν.

  • SHARE
  • TWEET