The Awakening

Tales Of Absolution And Obsoletion

Intervention Arts (2009)
03/09/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

«Ορθώνεται εμπρός σου, σαν το κοράκι μέσα στην μαύρη του ένδυση,
Κάνει μια βαθιά υπόκλιση σαν σωστός τζέντλεμαν αφήνοντας ηθελημένα την πλούσια κόμμη του να κρύψει το σπινθηροβόλο κι ατίθασο βλέμμα του,
Και προτάσσει το χέρι του ώστε να γίνει συνοδός του δικού σου.
Δε σου αφήνει και πολλές επιλογές, από την πρώτη κιόλας στιγμή: ή θα χαμογελάσεις και θα αρνηθείς ευγενικά, προφασιζόμενη τη στενότητα των υποδημάτων σου, ή θα απλώσεις νωχελικά, εύθραυστα σχεδόν, το χέρι σου πάνω στο δικό του, για έναν χορό που κανείς μετά το τέλος του δε θα είναι ξανά ο ίδιος».

Το βελούδο του μαύρου καπέλου των Fields Of The Nephilim δεν άφησε ανεπηρέαστους ούτε τους Νοτιοαφρικανούς (!) The Awakening από το Γιοχάνεσμπουργκ, μια αυθεντική gothic rock μπάντα που, έπειτα από επτά στούντιο κυκλοφορίες στα σκοτεινά, ρομαντικά νερά της γοτθικής δισκογραφίας και μια απουσία τριών ετών, έκανε μια ύστατη προσπάθεια για το απονενοημένο διάβημα και ξαναμπήκε στο στούντιο για να μας χαρίσει ακόμη μερικές από τις κλασικές μουσικές της ιστορίες. Οφείλω να ομολογήσω πως το "Tales Of Absolution And Obsoletion" είναι από τις ευχάριστες εκπλήξεις της φετινής χρονιάς για τον gothic rock χώρο και όσοι δυσπιστείτε της άποψης αυτής, δεν έχετε παρά να το διαπιστώσετε ιδίοις ώτοις.

Τα φωνητικά του Ashton Nyte θυμίζουν κατά πολύ τα χνάρια του «πατέρα» McCoy, ιδιαίτερα στο ανατριχιαστικό, εναρκτήριο, "Ivory (part 1+2)", με τα πατροπαράδοτα πλήκτρα να δημιουργούν ένα κρυστάλλινο και παγερό τοπίο ala Diary Of Dreams, δίνοντας με τη σειρά του το μαντίλι στο ρυθμικότατο "Indian Summer Rain" που διακρίνεται για τις άγριες κιθαριστικές του ορέξεις. Μην ξεγελαστείτε όμως: το ρεφρέν δεν αφήνει περιθώρια για απερίσκεπτες κινήσεις, μιας και ο γοτθικός χαρακτήρας του νικάει στα σημεία. Το "Upon The Water" άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το κομμάτι εκείνο που ξέφυγε από κάποιο b-side των Sisters Of Mercy: οι διάφανες κιθάρες και τα βαθιά φωνητικά το φανερώνουν εξ’ αρχής, αν και δε ντρέπεται να κλείσει το μάτι και στους αγαπημένους The Cult του "Electric".

Οι εκπλήξεις όμως δε σταματούν εδώ - λίγο πριν τη μέση, το "A Carnival Of Souls" φέρνει αρώματα από το ξεκίνημα των The Awakening, πίσω στο "Risen" και το 1997, και το νταρκορομαντικό "Frozen" σε πιάνει από το λαιμό με τα γεμάτα keyboards του και σε εθίζει μεμιάς στην ονειρική στρατόσφαιρά του, μέχρις ότου πέσεις ημιλιπόθυμος στο πάτωμα, αναζητώντας παρηγοριά στους Morbid Poetry και το "Pilgrims". Προσωπικό αγαπημένο, έπειτα από ν-οστές ακροάσεις, παραμένει το "Nothing Like The Rain" - αρκεί να αφεθείτε, παίρνοντας βαθιές ανάσες μετά το δεύτερο ρεφρέν, και σίγουρα οι πρώτες σταγόνες θα πέσουν στο πρόσωπό σας, προκαλώντας δάκρυα χαράς, ακόμη και λύτρωσης.

Τρία πριν το τέλος και η εξιστόρηση συνεχίζεται, πιο πυκνή, πιο άμεση, πιο σκοτεινή. Το "Where The Shadow Goes" καταφέρνει να συγκεράσει παρόν και παρελθόν με μοναδικό τρόπο, αν και τα φωνητικά είναι συμπαγή μόνο κατά τη διάρκεια του ρεφρέν, περνώντας την τρομακτική αίσθηση της σύνθεσης με επιτυχία, τρέποντάς το σε «all time classic» για το είδος του. Το ακόλουθο "Open", με τη χαρακτηριστική του FoTN φόρμα, μας δίνει το περιθώριο για μερικές αποκρυφιστικές ανάσες και αποδεικνύεται ιδανικό παυσίλυπο, λίγο πριν το "Prayer For The Song" που αμέσως φέρνει στο νου κάτι από Lugosi, ή Peter Murphy αν προτιμάτε, χάρη στα ακροδάχτυλα των κυριών Leesa Jozsa και Rose Mortem, σε μπάσο και πλήκτρα αντίστοιχα.

Λευκός θόρυβος. Ο ήχος από τα καμπουριασμένα, ασθενικά παράσιτα μιας αποσυντιθέμενης οθόνης θέτουν την έναρξη και τη λήξη του τελευταίου και αποπνικτικότερου όλων, "Alone", και η τρεμουλιαστή, βραχνή φωνή του Nyte μας κάνει να αναρωτιόμαστε πού ακριβώς έχουν κρυφτεί μπάντες σαν κι αυτή. Το gothic rock τελικά, όταν θέλει, μπορεί. Η απόδειξη για το 2009 βρίσκεται κλεισμένη μέσα σε ένα τετράγωνο κουτί, πέρα από μαρμάρινους αγγέλους, τύμβους και μαύρα ξερόκλαδα του εξωφύλλου, κι ακούει στο όνομα "Tales Of Absolution And Obsoletion". Ιστορίες από την ακατέργαστη αιθάλη του βάλτου, θα συμπλήρωνα εγώ.

  • SHARE
  • TWEET