Saya Gray

Για το φαινόμενο Saya Gray είχαμε μιλήσει πριν από λίγα χρόνια, όταν στις Underground κυκλοφορίες του 2022 είχαμε συμπεριλάβει το ντεμπούτο της, το - ομολογουμένως όχι και ακραία υπόγειο - "19 MASTERS". Η Καναδογιαπωνέζα μουσικός είχε φανεί ήδη από τότε πως πρόκειται για μία πολύ ιδιαίτερη και φρέσκια φωνή στο χώρο της indie τραγουδοποιίας, και αυτό επαληθεύτηκε με την κυκλοφορία των δύο EPs της τα χρόνια που ακολούθησαν, το "QWERTY" (2023) και "QWERTY II" (2024). Το φρέσκο στην όλη υπόθεση είναι ότι πλάι σε μία σαγηνευτική φωνή και στις έξυπνες μελωδίες, η Gray βάζει εκκεντρικές πινελιές: ηλεκτρονικά στοιχεία, παραμορφώσεις, τζαζ ξεσπάσματα, pop αισθητική, ασυνάρτητους τίτλους, και τραγούδια που κρατάνε μόνο 2 δεύτερα του λεπτού.

Το "SAYA" είναι ίσως η πιο ολοκληρωμένη της κυκλοφορία, από πολλές απόψεις. Μαζεμένο πακετάκι δέκα τραγουδιών, μ’ ένα μονόλεπτο ιντερλούδιο, είναι ό,τι πιο κοντινό έχει παρουσιάσει σε μία συμβατή κυκλοφορία. Όχι πως λείπουν εδώ τα σήματα κατατεθέντα της, κεφαλαίες λέξεις, σουρεάλ θεματολογία, κλπ. Ευτυχώς δεν λείπουν ούτε οι μουσικές παραδοξολογίες, αφού στο "LINE BACK 22" θα βρούμε ένα σύντομο αλλά ξεσηκωτικό τζαζίστικο σόλο στα ντραμς, ενώ κάτι 808s και ασυνήθιστα όργανα, όπως το παραδοσιακό κινέζικο όργανο guzheng, κάνουν την όλη ακουστική του δίσκου πολύ πιο ευρεία και ενδιαφέρουσα. Κάτι αναφορές στους Led Zeppelin κατά τη δημιουργία του δίσκου νιώθω ότι ξεμυτίζουν στο τέλος του "EXHAUST THE TOPIC" με την ροκ επωδό του, ενώ οι κιθάρες διαρκώς θα έχουν κάποια όμορφη ιδέα να σφηνώσουν στο μυαλό μας, όπως στο folky "SHELL (OF A MAN)".

Ένα πρώτο άκουσμα αρκεί για να καταλάβεις ότι πρόκειται για έναν δίσκο φινετσάτο, κομψό, και γεμάτο από έξυπνες ιδέες. Αν θέλεις να πας πιο βαθιά για να βρεις τις κρυφές αρετές του, και δεν σε καλύπτουν ας πούμε οι υπέροχες φωνητικές γραμμές που θα βρεις σε κάθε μα κάθε σύνθεση, τότε να σε παραπέμψω ευθείς αμέσως στο "PUDDLE OF MUD", ένα γλυκόπικρο έπος με σταθερό ρυθμό και εναλλαγές διαθέσεων, ή στο κατηφές "10 WAYS TO LOSE A CROWN", που όχι μόνο δεν χάνει απ’ την πιο λιτή ενορχήστρωσή του στον κατάλογο μίας πολυοργανίστριας μουσικού που αρέσκεται στο σύνθετο, αλλά αντιθέτως μάλλον επωφελείται.

Είμαι σίγουρος ότι πια η Saya Gray είναι μία απ’ τις πιο σημαντικές indie μουσικούς, με μία φρέσκια ματιά στο indie, και δεν γίνεται να την κρατάμε εκτός διαλόγου αν θέλουμε να μιλάμε για το παρόν. Όχι πολύ μακριά απ’ την Nulifer Yanya που συζητούσαμε πρόσφατα, η Saya Gray φαίνεται ότι μπορεί να δώσει στην τυπική singer/songwriter μουσική περσόνα νέο αέρα και νέες κατευθύνσεις. Με ισχυρή συνθετική ικανότητα που δεν φοβάται να πάρει κάποια ρίσκα, παραγωγάρες, και κομματάρες με ευφάνταστους στίχους (βλ. "H.B.W."), δεν έχω καμία αμφιβολία επ’ αυτού. Αν υπάρχει κάτι που με κρατά, είναι πως ο δίσκος μοιάζει να θέλει να σπάσει ένα - προς το παρόν αόρατο - χαλινάρι, που τον κρατά απ’ το να χαρίσει όχι μόνο σε συναίσθημα, αλλά και σε μουσική πλήρωση. Πιστεύω ότι η Gray δεν απέχει πολύ από κάτι τέτοιο, το έχει κάνει εν μέρει στα προαναφερθέντα EPs. Μόλις το κάνει, ο κόσμος θα είναι στα πόδια της.

Bandcamp | Spotify