The Answer

Οι Ιρλανδοί The Answer γιορτάζουν τα δέκα χρόνια δισκογραφίας κυκλοφορώντας το έκτο στούντιο άλμπουμ τους σε λίγες μέρες. Από το εξαιρετικό ντεμπούτο τους "Rise" έχει κυλήσει αρκετό νερό στο αυλάκι και η αίσθηση που έχω είναι πως αν και δεν μας έχουν απογοητεύσει, η πορεία τους δεν ήταν εκείνη που φανταζόμουνα όταν άκουγα το "Under The Sky" για πρώτη φορά και τη δυναμική που είχε δημιουργήσει μέσα στο μυαλό μου (και πολλών άλλων φυσικά).

Ο καινούργιος δίσκος είναι ένα προϊόν που προέκυψε μετά από μια σειρά κακοτυχιών, με αποκορύφωμα την πρόωρη γέννηση του παιδιού του κιθαρίστα Paul Mahon και της πολύμηνης μάχης που έδωσαν για να το κρατήσουν στη ζωή. Όπως και να το κάνουμε είναι καταστάσεις που επηρεάζουν την κοσμοθεωρία ενός ανθρώπου, πόσο μάλλον τη συνθετική του προσέγγιση.

Τα πρώτα δείγματα από την επερχόμενη κυκλοφορία που δώσανε στη δημοσιότητα ήταν το ομώνυμο και το "Beautiful World", αμφότερα καταπληκτικά και που έδιναν μια σαφέστατη ένδειξη πως ηχητικά ο δίσκος θα κινηθεί κάπως διαφορετικά από ό,τι μας είχαν συνηθίσει έως σήμερα. Το "Solas" είναι ένας επικός και μεγαλοπρεπής Zeppelin-ικος ύμνος, ενώ το "Beautiful World" που γράψανε με τον Neil Davidge (γνωστό από τη συνεργασία του με τους Massive Attack), είναι ένα από τα καλύτερα και πιο σκοτεινά τραγούδια που ακούσαμε ποτέ από τους Ιρλανδούς. Το χτίσιμο του είναι ιδανικό και οδηγεί σε ένα απίστευτο κρεσέντο με άπατες να δίνουν τα ρέστα τους.

Έχοντας κατά νου, όμως, αυτά τα δύο τραγούδια -τα οποία ανοίγουν τον δίσκο- η συνέχεια του "Solas" είναι μια απότομη προσγείωση σε μια νέα πραγματικότητα. Η δυναμική που δημιουργούν οι δύο αυτές συνθέσεις εξαφανίζεται. Για την ακρίβεια δεν εξαφανίζεται, αλλά διαφοροποιείται δραματικά. Γινόμαστε, κατά κάποιον τρόπο, μάρτυρες της εξιλέωσης που ψάχνουν μέσω μιας στροφής στις ιρλανδικές τους folk ρίζες, αναζητώντας τρόπον τινά αυτό που αναφέρεται στον τίτλο του άλμπουμ, το φως.

Ίσως περιγράψουν κάποιοι αυτήν την αναζήτηση ως «γλυκανάλατη», δεν θα διαφωνήσω, αλλά ούτε θα συμφωνήσω. Σου δίνει την αίσθηση ανά στιγμές πως παρακολουθείς μια μέτρια ταινία του Cameron Crowe. Είναι λίγο cheesy, αλλά σου βγάζει μια ομορφιά και μια νοσταλγία αναλόγως σε τι διάθεση βρίσκεσαι. Τέτοιες συνθέσεις είναι τα "Battle Cry" και "In This Land", με δυναμική παρουσία της ιρλαδικής μουσικής παράδοσης. Ο ήχος θα διαφοροποιηθεί στο πιασάρικο και ανεβαστικό up-tempo "Left Me Standing", στο περισσότερο ατμοσφαιρικό "Thief Of Light" ή ακόμα και στο "Being Begotten" με τις Gilmour-ικες κιθάρες και το καουμπόικο feeling. Το "Demon Driver Man" έχει ωραία blues περάσματα και πολύ καλή ερμηνεία από τον Neeson , ενώ το αργό "Tunnel" που κλείνει τον δίσκο θα προσθέσει μια ακόμα διαφορετική πινελιά στο σύνολο με την χρήση hammond.

Το καινούριο πόνημα των The Answer σηματοδοτεί μια γενναία μουσική μετάβαση από τις παραδοσιακές rock 'n' roll νόρμες σε ένα εσωστρεφές, περισσότερο folk και πολύ λιγότερο κιθαριστικό στυλ. Σίγουρα οι έως σήμερα οπαδοί τους θα βρεθούν προ εκπλήξεως, αλλά είναι ξεκάθαρα στο χέρι τους αν θα μπορέσουν να αποκωδικοποιήσουν τη νέα κατεύθυνση και να αποφανθούν για το τι σόι δίσκος είναι το "Solas". Δεν θα είναι εύκολο είναι η αλήθεια καθώς όλα όσα γνώριζαν μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει άρδην. Εγώ ακόμα δεν μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά πόσο μου αρέσει ο νέος τους ήχος. Ο χρόνος θα δείξει.