Ruined Families

Το έχω πει και θα το ξαναπώ. Τα χρόνια που διανύουμε είναι πραγματικά κρίσιμα για την ελληνική underground σκηνή. Σε διάστημα μόλις δύο χρόνων έχουν δημιουργηθεί ελληνικές μπάντες με τρομερή έμπνευση, άποψη, στυλ και πάνω απ' όλα διάθεση για δουλεμένα αποτελέσματα. Εκείνη η γεύση «προχειριάς» που μας άφησε το ελληνικό underground στα 00s σαν να αποτελεί παρελθόν (παρόλο που κάποιες φορές τη νοσταλγούμε) και πλέον μιλάμε για αριστουργήματα στο ευρύ punk και hardcore φάσμα, με τεράστια απήχηση κι εκτός συνόρων.

Ένα τέτοιο παράδειγμα μπάντας είναι φυσικά, και πρωτίστως ίσως, οι Αθηναίοι Ruined Families. Αν το 2010 μας έκαναν να παραμιλάμε με τα 16 λεπτά του μοναδικού hardcore τους, πλέον έρχονται να μας αποτελειώσουν με την μικρότερη διάρκεια του νέου τους «ανώνυμου» EP. Τι να πει κάνεις γι' αυτό; Τα παιδιά έχουν προχωρήσει την μουσική τους πολλά βήματα μπροστά. Σε αυτήν, ακρόαση με την ακρόαση, μπορείς να ανακαλύψεις την παράνοια των Converge εμπλουτισμένη με black σημεία, post-punk πινελιές όπως διαφαίνονται στο εναρκτήριο κομμάτι "Voidealism", μέχρι και την screamo αισθητική των Touche Amore, πολύ πιο αγριεμένη, όπως ακούγεται στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου, με τίτλο "Quiet", που θα έλεγα πως είναι και το αγαπημένο μου. Ειλικρινά τα παιδιά έχουν συνδυάσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σχεδόν όλες τις επιρροές τους και καταφέρνουν, αντί να μας κουράζουν, να μας πωρώνουν στο έπακρο.

Η συσκευασία του EP είναι το κάτι άλλο, επιβεβαιώνοντας την αρχική μου θέση, ότι επιτέλους υπάρχει άποψη στα ελληνικά συγκροτήματα. Το μοναδικό μειονέκτημα που προσωπικά βρίσκω στην εν λόγω κυκλοφορία είναι οι -κάπως παραπάνω απ' ό,τι πρέπει- ποιητικοί στίχοι των κομματιών. Είναι θετικό που ο τραγουδιστής εκφράζει με πολύ όμορφες λέξεις και φράσεις τις πραγματικά πολλές ανησυχίες του, αλλά κάπου-κάπου σαν να δυσκολεύομαι να τον ακολουθήσω, με αποτέλεσμα να παραδίνομαι εντελώς στην μουσική τους. Όχι βέβαια ότι με πειράζει και πολύ αυτό.

Εν κατακλείδι, είναι μάλλον φανερό πως το μόνο καλό που έχει φέρει μέχρι στιγμής η ευρύτερη οικονομική και κοινωνική παρακμή που βιώνει η χώρα μας είναι πως η ελληνική punk / hardcore σκηνή έχει αρχίσει να ξανανθίζει, κάτι απόλυτα λογικό, καθώς από την αρχή, από το πρώτο κιόλας ξέσπασμα του punk, αυτή ήταν η φύση της συγκεκριμένης μουσικής.