Prodigy

Είναι πολύ τιμητικό για ένα συγκρότημα να βγάζει άλμπουμ όποτε θέλει εκείνο και να μην υποχρεώνεται από τα τερτίπια της εταιρίας. Οι Prodigy δραστηριοποιούνται  δισκογραφικά από το 1992, όταν και κυκλοφόρησαν το "Experience". Εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια έχουν βγάλει μονάχα πέντε δίσκους. Πέντε αξιοπρόσεκτους δίσκους με καθαρά προσωπικό στίγμα, που χαρακτήρισαν αυτή την εποχή και έκαναν τους Prodigy ένα από τα πιο δημοφιλή συγκροτήματα του συγκεκριμένου ήχου. Από την αρχή του πρώτου κομματιού του πέμπτου τους δίσκου, κατάλαβα ότι δεν είναι οι Prodigy που ήξερα, καθώς κάτι με ξένιζε αλλά δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι ήταν. Μουσικά, έδειξαν να κυμαίνονται σε ήδη δοκιμασμένες γραμμές, μιας και το δεύτερο κομμάτι του δίσκου με τίτλο "Omen" μου θύμισε κάτι που το έχω ξανακούσει, κάτι πολύ γνώριμο, ένα ήδη παιγμένο μοτίβο. Συνεχίζω και ακούω το δίσκο για να δω που θα καταλήξω. Αν και όλα έχουν κάτι από Prodigy, κάτι μου διαφεύγει. Ήταν μέχρι να ακούσω το "Thunder". Εκεί τα πράγματα μπήκαν σε μια σειρά. Όπως και παλιότερα με το "Out Οf Space" που είχαν φλερτάρει με το "Chase The Devil" του Lee Scratch Perry, έτσι και εδώ, για άλλη μια φορά φλερτάρουν με την reggae. Οι reggae στίχοι του "Rasta Peace Song" του Trevor Joe μιξάρονται στο κλασσικό electro-punk ύφος τους και τα μυαλά μου παίρνουν φωτιά. Επιτέλους κάτι πιο γνώριμο.Αν και τελικά ίσως τα πρώτα κομμάτια να μην έλεγαν και πολλά, προσπαθήστε να ακούσετε τι ακολουθεί και μετά θα πρέπει να βάλετε το μυαλό σας σε αναπηρική καρέκλα, όπως με το "Run With Τhe Wolves" που είναι ένα από τα πιο καλά κομμάτια του δίσκου. Ακούγοντας το "Invaders Must Die", συνειδητοποίησα ότι οι εταιρία έβγαλε τέσσερα singles, εκ των οποίων τα τρία ήταν λάθος. Υπήρχαν κομμάτια που έπρεπε να προωθηθούν περισσότερο. Ακούστε κομμάτια σαν όλα αυτά που έχω προαναφέρει, όπως και το "World’s On Fire", το "Piranha" ή το "Colours" με την υπεροδηγημένη (overdrive) κιθάρα που το κλείνει, προλογίζοντας με αυτό του τρόπο το "Take Me To The Hospital" και δεν μπορείτε παρά να συμφωνήσετε. Οι κιθάρες απλά γαζώνουν. Ίσως είναι ο δίσκος των Prodigy που ισορροπεί τόσο πολύ τα electro στοιχεία με τα αναλογικά όργανα. Υπήρχαν πάντα κιθάρες και drum machines στις δουλειές τους αλλά εδώ η παρουσία τους δηλώνεται σχεδόν σε κάθε κομμάτι.Παρ’ όλα αυτά, προφανώς και υπάρχει μια ωριμότητα. Ακούγοντας το δίσκο κατάλαβα ότι οι μνήμες δεν σβήνουν. Ξέρουν ότι αυτό μπορούν να κάνουν και το κάνουν καλά. Κάτι πολύ λογικό αφού η hardcore συμμορία πατά τα 40. Και όμως η ιστορία των Prodigy, και η μέχρι τώρα πορεία τους δεν με έχουν διαψεύσει ποτέ, ακόμα και στο προηγούμενο δίσκο τους, το "Always Outnumbered, Never Outgunned", δεν είχαν ωριμάσει τόσο επικίνδυνα, θυμηθείτε το "Spitfire"…Αφήνω για το τέλος κάτι που προσωπικά μου έκανε εντύπωση. Το "Stand Up", ξεκινάει σαμπλάροντας το "One Way Glass" του θρυλικού προγκρεσιβά Manfred Mann. Το original κομμάτι είχε εκδοθεί στο δίσκο "Chapter Three", ένα από τους πιο progressive δίσκους του Mann, ένας δίσκος που είχε βγει στο ενδιάμεσο της μεταμόρφωσή του από surfer rock σε Manfred Mann’s Earth Band. Δίσκος με αρκετά βαρύ και ογκώδη ήχο για την εποχή, με αποτέλεσμα να μην πουλήσει όσο θα έπρεπε και να οδηγήσει τον Mann στην δημιουργία των λίγο πιο soft, Earth Band. Οι Prodigy βεβαίως δεν θα διάλεγαν sample από soft επιλογές. Όπως ήταν φυσικό, διάλεξαν από το τομέα hard!