Motley Crue

H «αλητεία» που περνά μέσα από τους μαγνήτες μιας κιθάρας και φτάνει σαν ήχος στα αυτιά μας, μέσα από τη βρωμιά της παραμόρφωσης. Αυτό είναι οι Motley Crue.

H μετουσίωση της λέξης αυτής και του τρόπου ζωής σε ηχητικά κύματα μπορεί να αποτελούσε σημαία για μεγάλη μάζα ανθρώπων στο παρελθόν, σήμερα όμως μοιάζει σα μια όμορφη ιστορία που διηγείται ένας τύπος που έχασε το τρένο με κατεύθυνση το σήμερα και έχει μείνει με μια μπύρα στο χέρι να περιμένει το επόμενο που δε θα έρθει ποτέ.

Κι αν όλα αυτά μοιάζουν λίγο μελαγχολικά, τότε έρχεται μια ομάδα τέτοιων ανθρώπων να σου διηγηθεί την ιστορία της με τέτοιο τρόπο που σε κάνει να μετανιώνεις που αποφάσισες τόσο γρήγορα να βγάλεις εισιτήριο για αυτό το ταξίδι.

Παρελθοντολαγνία για κάποιους, αναπόληση για άλλους. Η βιογραφία των Motley Crue είναι από μόνη της αντικείμενο μελέτης. Ένα αποτύπωμα της μουσικής τάσης που επικράτησε στα μέσα της δεκαετίας του '80 και πήρε μαζί της ένα μεγάλο μέρος της αμερικανικής εφηβικής κι όχι μόνο γενιάς της εποχής. Αν, λοιπόν, η γραπτή μορφή της ιστορίας μας (τους) δημιούργησε εντυπώσεις, τότε η ηχητική της έκδοση δε θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό. Το "The Dirt" μετονομάζεται σε "Saints Of Los Angeles", γίνεται videoclip και η αφήγηση ξεκινά...

Κάθε έντονη στιγμή που έζησε η μπάντα, κάθε κατάχρηση, κάθε υπερβολή, έχει τη θέση της στους στίχους του album. Η ψυχολογική κατάρρευση που προκαλεί η αφάνεια και η απαξίωση των πάντων ("Face Down In The Dirt") περνά μέσα από την πορεία προς την επιτυχία ("Saints Of Los Angeles"), αρωματισμένη με ξεχασμένα από το χρόνο βαρέλια ("Down At The Whisky"), σημαδεμένη από την απόλυτη καταστροφή που προκαλούν οι απόγονοι της Εύας ("Chicks=Trouble") και φτάνουν τον καλλιτέχνη στην αυτογνωσία ("Motherfu...er Of The Year").

Οι Motley Crue επιστρέφουν μουσικά με τη σύνθεση που έζησε ουσιαστικά όλα τα παραπάνω, με αποτέλεσμα κάθε νότα και κάθε λέξη να βρίσκει το νόημά της μέσα από τους ίδιους. Πολύ δυνατό συναισθηματικά album που όμως «καταναλώνεται» ιδιαίτερα ευχάριστα λόγο της rock n roll διάθεσης και συνθετικής του προέλευσης. To "Saints Of Los Angeles", που ήταν και το πρώτο κομμάτι-δείγμα που έγινε ευρέως διαθέσιμο στο κοινό, δίνει απόλυτα το στίγμα όλου του δίσκου, μουσικά, στιχουργικά αλλά και σε θέμα παραγωγής, καθώς η αίσθηση αυτή ότι όλα είναι πολύ ελεύθερα, δίχως κανόνες στον τρόπο που δημιουργήθηκε το album, αποδεικνύεται ως μια ψευδαίσθηση, αφού η προσεκτική ακρόαση προδίδει μια εξαιρετικά προσεγμένη προσπάθεια, στην οποία τίποτα δεν έχει αφεθεί στην τύχη.

Το ζώο ("The Animal In Me") που κρύβουν μέσα τους τα μέλη της μπάντας είχε ησυχάσει εδώ και πολύ καιρό. Τα προβλήματα που αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν όμως δε νομίζω ότι θα έχουν ποτέ τέλος, γιατί το ουίσκι και η ηρωίνη μοιάζουν ατελείωτα, αλλά η έμπνευση και ο τρόπος που οι Motley Crue κάνουν την αδυναμία τους μουσική νομίζω ότι έχει ημερομηνία λήξεως. Προς το παρόν, όμως, είναι ανεξήγητο πραγματικά το με ποιον τρόπο καταφέρνουν άλλη μια φορά να με εντυπωσιάσουν, αρχικά, που μπορούν και στέκονται στα πόδια τους και πολύ περισσότερο που μπορούν ακόμα και σήμερα να βγάλουν ένα τέτοιο album...