Ολοένα και πληθαίνουν τα σχήματα τα οποία, με αφορμή την επιτυχία που έχουν σημειώσει οι Nevermore σε παγκόσμιο επίπεδο, επιχειρούν να ακολουθήσουν τα βήματά τους, επιζητώντας την αναγνώριση που αυτοί χαίρουν πλέον στις μέρες μας. Μετά τους Communic και την τρομακτική τους ομοιότητα με τους προαναφερθέντες, ιδιαιτέρως στη φωνή, έχουμε μια ακόμα νέα μπάντα, όπως δείχνουν τα πράγματα από τη Σουηδία, που ακούει στο όνομα Machinery, η οποία φαίνεται πως έχει φάει με το κουτάλι όλη τη δισκογραφία των Nevermore. Αλλά τα πράγματα δε σταματούν εκεί.
Με τον μόλις δεύτερο δίσκο τους, οι Machinery δεν αποζητούν να γίνουν μια κόπια των Αμερικανών, αλλά να εκφράσουν ένα μέρος τους μέσω της μουσικής τους. Σε αντίθεση με τους Communic, τα φωνητικά εδώ δε θυμίζουν τόσο εύκολα τον Warrel Dane. Εκτός αυτού, υπάρχουν και τα πιο βρώμικα, τα οποία, σε συνδυασμό με τα πιο melodic death σημεία του δίσκου, πιάνουν και λίγο από την παράδοση της γενέτειρας τους.
Μελωδικά περάσματα και δίκασες εναλλάσσονται και το ύφος γυρίζει από αγνό heavy metal σε βάρβαρο black, συμπαρασύροντας και τα φωνητικά, που για ακόμα μια φορά περνούν σε άλλη διάσταση. Τα solo του δίσκου είναι αρκετά και μελωδικότατα, αντιστεκόμενα στην τάση των νέων συγκροτημάτων να τα ελαχιστοποιούν, αν όχι να τα αποβάλλουν εντελώς από τα κομμάτια τους. Επίσης, δε μπορεί κανείς να παραλείψει τα ατμοσφαιρικά πλήκτρα που χρησιμοποιούνται αρκετά στο "The Passing", διαμορφώνοντας ένα πιο majestic αποτέλεσμα.
Χωρίς να έχω ακούσει παρά μόνα μερικά δείγματα από τον πρώτο επίσημο δίσκο των Machinery, συγκριτικά ο καινούριος είναι αρκετά πιο ήπιος. Δεν είναι κάποιο αριστούργημα, ούτε διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας. Είναι απλά ένας εύηχος και ευχάριστος δίσκος που ακούγεται άνετα από οποιονδήποτε οπαδό των Nevermore, Evergrey, Communic, Mercenary.
