Kamelot

Το ότι οι Kamelot επέζησαν ενός ιδιώματος του οποίου η πλειονότητα των συγκροτημάτων καταποντίστηκε τους το πιστώνεις σαν επίτευγμα. Το ότι εν έτει 2015 εμφανίζονται πιο ισχυροί από ποτέ σε εμπορικό επίπεδο φαντάζει ακόμα μεγαλύτερο επίτευγμα. Ε, το ότι το κατάφεραν αυτό έχοντας να διαχειριστούν την απώλεια του Roy Khan αποτελεί ένα μικρό θαύμα, όπως και να το κάνουμε...

Σίγουρα, μέρος αυτού του θαύματος ανήκει στον Tommy Karevik, ένα σπάνιο φωνητικό ταλέντο, του οποίου οι ερμηνευτικές δυνατότητες ήταν γνωστές σε λίγο σχετικά κόσμο από τους Seventh Wonder. Κυρίως, όμως, αυτή η επιτυχία ανήκει στον mainman του συγκροτήματος, τον Thomas Youngblood, που έθεσε το όραμα και την ταυτότητα και την αισθητική των Kamelot πάνω από οποιαδήποτε αλλαγή και τα διαφύλαξε, ακόμα κι αν έπρεπε να προχωρήσει σε συμβιβασμούς, όπως το να τιθασεύσει το ταλέντο για να ακούγεται ίδιος ο Khan.

Ενδεχομένως, είναι λίγο παράδοξο αυτό που συμβαίνει, καθώς όσο πιο στάσιμοι καλλιτεχνικά δείχνουν να μένουν οι Kamelot (από την εποχή του "Ghost Opera" κι έπειτα), τόσο πιο δημοφιλείς γίνονται. Υπό αυτό το πρίσμα, ίσως υπήρξα αυστηρός στην κρίση μου για το "Silverthorn" που ήταν αρκετά καλό για αυτό που προοριζόταν εν τέλει, ήτοι μια ομαλή συνέχιση της μουσικής πορείας των Kamelot. Αν αυτό είναι το κύριο ζητούμενο, τότε το "Haven" είναι ακόμα καλύτερο...

Κατ' αρχάς, στο δεύτερο άλμπουμ του ως frontman της μπάντας, είναι λογικό ο Karevik να έχει μια μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων, χωρίς αυτό να σημαίνει πως τα deja-vu με τον Khan θα εκλείψουν. Παρόλα αυτά, επιβεβαιώνει με άνεση, όλα τα καλά λόγια που λέγονται για αυτόν και ανήκει στους ερμηνευτές που κάνουν τη διαφορά.

Επίσης, ηχητικά, ο συμφωνικός χαρακτήρας της μπάντας παραμένει το ίδιο έντονος, με καλογυαλισμένη παραγωγή, φορτωμένες ενορχηστρώσεις και ισορροπίες που ξέρει να κρατάει καλά ο Sascha Paeth στα άλμπουμ τα οποία επιμελείται. Αναγνωρίζω ότι για μια μερίδα του κοινού ο ήχος αυτός ίσως αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα, αλλά για την πλειονότητα των οπαδών των Αμερικανών αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της όλης προσέγγισης της μπάντας. Στο νέο άλμπουμ υπάρχει μια τάση προς μια σχετικά «κινηματογραφική» προσέγγιση, αλλά και πάλι οι διαφορές είναι μάλλον μικρές για έναν μέσο ακροατή.

Η σχετικά safe αυτή προσέγγιση δημιουργεί μια αρχική εντύπωση πως το "Haven" είναι μια από τα ίδια και αποτελεί ένα άλμπουμ που θα ξεχαστεί μάλλον γρήγορα, μια αίσθηση που είχα και εγώ στις πρώτες ακροάσεις. Μόνο που με τον καιρό, όσο περισσότερο το ακούω τόσο περισσότερο το διασκεδάζω, τόσο περισσότερο σιγοτραγουδάω refrain και μελωδίες και όλο και περισσότερο πείθομαι πως πρόκειται για ένα καλό άλμπουμ. Θα συμβούλευα, λοιπόν, να του δοθεί λίγος περισσότερος χρόνος από αυτόν που θεωρητικά του αναλογεί.

Το "Fallen Star" που ανοίγει το άλμπουμ έχει πραγματικά ωραία μελωδία, το "Insomnia" είναι η απόδειξη πως γράφονται ακόμα πανέμορφα power metal τραγούδια, το "Citizen Zero" έχει μια ελκυστική διαφορετικότητα κι εξαιρετικά solo σε πλήκτρα / κιθάρα, ενώ όσο cheesy κι αν φαντάζει μια ακόμα μπαλάντα με ντουέτο, το "Under Grey Skies" δεν παύει έχει κολλητικό ρεφρέν. Προσθέτοντας μερικά ακόμα ωραία σημεία, όπως το verse του "My Therapy", το ρέφρεν του "End Of Innocence" ή το riff του "Beautiful Apocalypse" η σούμα βγάζει αρκετές καλές στιγμές ώστε να καθιστούν θετικό το τελικό πρόσημο.

Από την άλλη, υπάρχουν σίγουρα κάποια κλισέ και επαναλαμβανόμενα μοτίβα, καθώς επίσης το άλμπουμ προς το τέλος του κάνει μια μικρή κοιλιά με τα "Liar Liar" και "Revolution" να έχουν κάποια αχρείαστα κατά την άποψή μου επιθετικά μέρη. Παράλληλα, το "Here's To The Fall" θυμίζει "Anthem" στην προσέγγιση, αλλά δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, ούτε μπορώ να πω πως αντιλήφθηκα την σκοπιμότητα του κλεισίματος με το ορχηστρικό, ομώνυμο δίλεπτο τραγούδι. Σε κάθε περίπτωση, αυτά μπορούν να θεωρηθούν πταίσματα, που συνολικά δεν επηρεάζουν την καλή εικόνα του άλμπουμ.

Εν κατακλείδι, περιορίζοντας λίγο τις απαιτήσεις από τους Kamelot -μην περιμένοντας πλέον άλμπουμ επιπέδου "Karma" - "Epica" - "The Black Halo"- και έχοντας υπόψη το ηχητικό πλαίσιο στο οποίο κινούνται, το "Haven" στέκεται αξιοπρεπώς στη δισκογραφία της μπάντας. Παρέχει μερικές ακόμα πολύ καλές συνθέσεις που ο Youngblood και η παρέα του πάντα ήξεραν να γράφουν και θα τολμήσω να πω πως υπερσκελίζει αρκετά από τα τελευταία άλμπουμ των Αμερικανών.