Gomer Pyle

Υπάρχουν δύο είδη ζημιών: Η απρόσμενη και η επιδιωκόμενη. Πρόσφατα δοκίμασα τη δεύτερη, διότι το είχα ανάγκη, και τη βίωσα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τους Apostle Of Solitude (λεπτομέρειες προσεχώς). Χρειαζόμουν επειγόντως ένα καταπραϋντικό από αυτή τη doom εμπειρία και η περιπλάνησή μου ξέβρασε το ταλαιπωρημένο κουφάρι μου στις Κάτω Χώρες, όπου στο ποιοτικότερο coffee shop του Άμστερνταμ συνάντησα τους Gomer Pyle...

...και η απρόσμενη νίλα πήρε σάρκα και οστά, εν μέσω χαρακτηριστικής αδράνειας εκ μέρους μου. Ο τηλεοπτικός ήρωας του The Andy Griffith Show έκατσε δίπλα μου, σιγοψιθύρισε στο αφτί μου «Σου αρέσουν οι 35007 (Loose);» και ξεκίνησε το jamming.
Παρ' όλο που είχε ξεμείνει στο μέρος αυτό για 15 συναπτά έτη (όσα και τα χρόνια που μεσολάβησαν από τον πρώτο δίσκο), κατάφερε να διακόψει την κυοφόρηση του "Mimesis" στο τρίτο λεπτό αυτού και να φέρει στον κόσμο το δίδυμο αδελφάκι του, "Herd" (βλ. 35007).

Ο εθισμός επήλθε σε δευτερόλεπτα, χωρίς γουλιά αλκοόλ, χωρίς τζούρα made in Morocco και οι φυτικές ψευδαισθήσεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Είδα τον Lane Staley επί σκηνής με τους Pearl Jam κι άκουσα τον Chris Cornell να ψυχεδελιάζει στο διάστημα με τους Pink Floyd. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και με είδα, παρ' όλο που δεν ήμουν εκεί, συνειδητοποίησα πως οι Ολλανδέζες είναι κοντές και πιο άσχημες από τη Γεωργία Βασιλειάδου και ολ' αυτά μου φάνηκαν τόσο, μα τόσο φυσιολογικά. Κάτι δε μου πήγαινε καλά...

...κι αποφάσισα να απαγκιστρωθώ από το ιπτάμενο όχημα των Gomer Pyle, η διαστημική αρμάδα των οποίων είχε πάρει μπρος για τα καλά. Άρχισαν να αχνοφαίνονται στο βάθος του ορίζοντα, ώσπου στο τέλος εξαφανίστηκαν για τα καλά.
Προσγειώθηκα -μάλλον ομαλά- στο ίδιο τραπέζι με πριν, ζήτησα επιτακτικά ένα μπουκάλι Tullamore Dew και παρακάλεσα να με ενοχλήσουν ξανά 15 χρόνια μετά, άμα την επιστροφή των Ολλανδών psychedelic/space/grunge rockers. Έσταξα μια σταγόνα κονιάκ στη γλυκόριζα και κάπνισα το τελευταίο στριφτό τσιγάρο... μέχρι το επόμενο.