Giraffe Tongue Orchestra: «H ρυθμική μουσική που μοιάζει ρομποτική είναι ό,τι χειρότερο»

Μια από τις αγαπημένες μου συνεντεύξεις που έχουμε δημοσιεύσει σε αυτό το site είναι αυτή που πήρε ο Ιάσονας Τσιμπλάκος πριν μερικά χρόνια, στο tour bus των The Dillinger Escape Plan. Έτσι, ήμουν προετοιμασμένος για το γεγονός ότι ο Ben Weinman θα ήταν γαμώ τα παιδιά. Και ήταν! Μιλήσαμε με αφορμή το καταπληκτικό άλμπουμ των Giraffe Tongue Orchestra και μας είπε πολλά ωραία πράγματα γι' αυτήν τη νέα μπάντα, αλλά και για το κλείσιμο του κεφαλαίου που λέγεται The Dillinger Escape Plan.

Γεια σου Ben! Είμαι πολύ χαρούμενος που συνομιλούμε αυτήν τη στιγμή!

Εγώ ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου από τόσο μακριά όσο η Ελλάδα.

Θα ήθελα να ξεκινήσω διαφορετικά αυτήν την κουβέντα σε σχέση με το τι είχα σχεδιάσει. Πριν περίπου τρία χρόνια στη Γλασκώβη, έδωσες μια συνέντευξη στον Ιάσονα από το site μας και είχες ξεκινήσει με κάποιες ελληνικές λέξεις/εκφράσεις. Θα ήθελες να ξαναδοκιμάσεις...

Μήπως ήταν «με την μάνα σου»; «Σκατά»! (πολλά γέλια). Αυτά δεν είπα;

(γέλια) Ναι, αυτά ακριβώς είπες. Τώρα πάμε παρακάτω... Συγχαρητήρια για το άλμπουμ που θα κυκλοφορήσετε με τους Giraffe Tongue Orchestra. Είναι απίστευτα καλό. Πώς νιώθεις εσύ γι' αυτό;

Είμαι πολύ χαρούμενος μαζί του. Ήταν πολύ καιρό που το ετοιμάζαμε, είχαμε γράψει πάρα πολλή μουσική και είχαμε μαζέψει πάρα πολλές ιδέες όλα αυτά τα χρόνια, Τελικά, καταφέραμε να έχουμε τη σωστή ομάδα ανθρώπων στο ίδιο δωμάτιο και τότε όλα έγιναν εύκολα ξαφνικά. Αλλά, ήταν ενδιαφέρον να βλέπεις πώς εξελισσόταν ως συνολικό άλμπουμ. Πραγματικά, είμαι πολύ-πολύ χαρούμενος με το πώς βγήκε, θεωρώ ότι εκπληρώσαμε τους στόχους μας.

Αρχικά, πες μου πώς αισθάνεσαι με τον όρο "supergroup". Τον χρησιμοποιείτε και στο επίσημο site σας, οπότε μάλλον τον αποδέχεστε...

Λοιπόν... Κοίτα, δεν υπάρχει τίποτα λάθος με τον τίτλο από μόνο του, υποθέτω. Αλλά το πρόβλημα είναι πως ο κόσμος υποθέτει πως δεν πρόκειται για μια σοβαρή μπάντα όταν ακούνε την λέξη supergroup. Μέρος αυτού οφείλεται και στο γεγονός ότι πολλά από τα supergroup εκεί έξω δεν ήταν και πολύ καλά. Αλλά, επίσης μεγάλο μέρος αυτού προκύπτει διότι όταν μουσικοί με άλλες ενεργές μπάντες μαζεύονται να κάνουν παρέα ένα project δεν έχουν και πολύ χρόνο να ασχοληθούν με αυτό. Τυπικά και μόνο αξιοποιούν όσο χρόνο διαθέτουν για να ολοκληρώσουν το project αυτό, κάτι που θα μπορούσε να είναι ένας με δυο μήνες...

Εμείς, όμως, δουλεύουμε πάνω σε αυτό το project εδώ και χρόνια. Κυριολεκτικά, έχουμε αρνηθεί να το ολοκληρώσουμε και να το κυκλοφορήσουμε μέχρι να νιώσουμε ότι το κάνουμε σωστά. Άκου, δεν θεωρώ σε καμία περίπτωση ότι αυτό εδώ είναι ένα τυπικό supergroup, αν πρέπει να αποκαλεστούμε έτσι. Ποτέ δεν αποκαλέσαμε έτσι τους εαυτούς μας. Αν μας έχουν δώσει αυτήν την ταμπέλα, είναι καθαρά για θέμα marketing, όπως καταλαβαίνεις... (γέλια)

Ναι, υποθέτω πως καταλαβαίνω. Περάσατε από πολλές αλλαγές μελών τα προηγούμενα χρόνια, όπως ανέφερες. Πώς καταλήξατε τελικά στο οριστικό line-up; Το θεωρώ έναν πραγματικά εντυπωσιακό συνδυασμό μουσικών αυτό που ακούμε στο άλμπουμ...

Νομίζω πως ξεκινήσαμε αυτήν την μπάντα με πολύ παρόμοιο τρόπο με το πώς ξεκινάς γενικά μια μπάντα. Έχεις μια παρέα ανθρώπων που παίζουν μουσική, τζαμάρουν, βλέπουν αν λειτουργεί το όλο πράγμα, αν υπάρχει χημεία και όταν κάτι κάνει κλικ τότε φτιάχνουν μπάντα. Ε, αυτό κάναμε κι εμείς.

Η διαφορά είναι ότι ο Brent κι εγώ που ξεκινήσαμε αυτήν την μπάντα είχαμε συνεχώς γύρω μας όλους αυτούς τους σπουδαίους μουσικούς, λόγω του ότι είμαστε συνεχώς σε περιοδείες, λόγω του ότι παίζουμε σε φεστιβάλ και έτσι απλά γνωρίζαμε όλους αυτούς τους τύπους για πολύ καιρό. Κι αυτός είναι βασικά ο λόγος για τον οποίον αποκαλείται και supergroup. Για εμάς είναι απλά μια παρέα φίλων που απλά θέλει να παίξει μουσική και να διασκεδάσει, αλλά για τον υπόλοιπο κόσμο είναι μέλη από άλλα συγκροτήματα που γουστάρει.

Η κύρια διαφορά είναι πως όλοι αυτοί είναι σοβαροί άνθρωποι, οι οποίοι έχουν καταφέρει πολλά πράγματα ήδη στο χώρο της μουσικής. Ως εκ τούτου, υπάρχει ένα δεδομένο επίπεδο επαγγελματισμού, το οποίο ελπίζουμε ότι θα έχουμε με αυτόν τον συνδυασμό παικτών. Αλλά, στη βάση του είμαστε ο Brent κι εγώ... Τζαμάμαρε με διάφορους, αλλά άλλοι δεν ήταν στην ίδια κατεύθυνση με εμάς κι άλλοι δεν είχαν τον χρόνο...

Παίξαμε με τον Jon Theodore στα ντραμς για ένα διάστημα. Στην πραγματικότητα παίζει και στον δίσκο σε δύο τραγούδι, αλλά έμπλεξε με τους Queens Of The Stone Age. Και η Juliette Lewis έκανε κάποια guest φωνητικά μαζί μας, ενώ υπήρχαν και συζητήσεις να μπει ως μόνιμο μέλος, αλλά ήταν απασχολημένη με το δικό της project και κάποια πράγματα που έτρεχε στην τηλεόραση. Αλλά ο πρώτος τραγουδιστής με τον οποίο μιλήσαμε ήταν ο William, πολλά χρόνια πριν. Τον ενδιέφερε πολύ, του στείλαμε κάποια demo και έπειτα συνεχίσαμε να εξελίσσουμε τον ήχο μας και να τον αλλάζουμε. Όταν τελικά τα τραγούδια έφτασαν σε αυτόν ήταν ήδη πολύ διαφορετικά από τότε.

Και πάλι όμως, είναι κυρίως θέμα συγχρονισμού. Ο Thomas ήταν διαθέσιμος και πάντα θέλαμε να παίξουμε μαζί του, ο Pete ήταν διαθέσιμος και ήδη έπαιζε σε μια άλλη μπάντα με τον Brent, ενώ εγώ μιλούσα με τον William, οπότε γενικά προέκυψε φυσιολογικά όλο αυτό.

Θα ήθελα να ξέρω από πού προέκυψε το περίεργο όνομα της μπάντας. Θα ψήφιζα ότι ο Brent το πρότεινε...

(γέλια)... Ναι, το θέμα με τον Brent... Του αρέσουν οι καμηλοπαρδάλεις. Κι εμένα μου αρέσουν όμως. Οπότε έχουμε από κοινού μια σχεδόν ψύχωση με τις καμηλοπαρδάλεις. Ήταν μια μέρα, λοιπόν, στον ζωολογικό κήπο και έβλεπε αυτήν την καμηλοπάρδαλη, η οποία ξαφνικά άρπαξε την μπανάνα από το χέρι του με τη γλώσσα της και την ξεφλούδισε με τη γλώσσα της. Και ήταν σε φάση «αυτό είναι ό,τι καλύτερο έχω δει!». «Ας ονομάσουμε την μπάντα μας Giraffe Tongue (σ.σ.: Γλώσσα Καμηλοπάρδαλης). Ε και μετά το κάναμε Giraffe Tongue Orchestra για να βγαίνει GTO (γέλια). Αυτός είναι ο λόγος που το ονομάσαμε έτσι. Δεν το πολυσκεφτήκαμε, απλά μας άρεσε η ιδέα γύρω από το κίνητρο της καμηλοπάρδαλης, η θέληση να γίνει η δουλειά.

Δεν θέλω να μειώσω επ’ ουδενί τους άλλους δυο αλλά στο άλμπουμ αναμιγνύονται Alice In Chains, Mastodon και The Dillinger Escape Plan και η τελική μίξη είναι πεντανόστιμη. Τι συστατικά από κάθε μπάντα προσπαθήσατε να αναμίξετε;

(γέλια) Νομίζω πως ο καθένας προσέθεσε αυτό που είναι φυσικό του. Όπως και στους Dillinger εγώ ήμουν συνήθως η αφετηρία. Είχα κάποιες ιδέες, τις συνέθετα, έβρισκα σε ποιο σημείο του κόσμου ήταν ο Brent κι αυτός προσέθετε μερικές ιδέες στην κιθάρα πάνω από τη δουλειά που είχα κάνει ήδη. Οπότε εγώ είχα περισσότερο αυτά τα αιχμηρά, επιθετικά riff, ενώ αυτός προσέθετε περισσότερο αρπισμούς, στο ύφος που έχει καθιερώσει στους Mastodon. Έπειτα, τα βάζαμε όλα αυτά μαζί και τελικά ακουγόταν κάτι αρκετά διαφορετικό από τις δυο μπάντες, αλλά την ίδια στιγμή μπορούσε κάποιος να διακρίνει το ξεχωριστό, προσωπικό στυλ του καθενός μας.

Με αυτήν την μπάντα ήθελα πραγματικά να το χαρώ, δεν ήθελα να σκέφτομαι υπερβολικά. Αλλά νομίζω πως έχω μια φυσική ροπή στο να δυσκολεύω λίγο τα πράγματα και να τα κάνω λίγο πιο progressive, χωρίς καν να προσπαθώ. Από την άλλη, είναι αυτή η αγάπη που έχω για κάποια πιο άμεσα πράγματα, για τη ρυθμική μουσική, τη funk και τέτοια πράγματα με τα οποία μεγάλωσα.

Παρ' όλα αυτά, όταν παραδώσαμε το υλικό στον William δεν είχαμε ιδέα τι θα συμβεί, πώς θα τραγουδήσει πάνω από αυτό το υλικό. Και μπορεί να γνωρίζαμε ότι είχε περάσει από διάφορες μπάντες στο παρελθόν, αλλά τα τελευταία δέκα χρόνια το μόνο πράγμα που είχε ακούσει οποιοσδήποτε από αυτόν ήταν στους Alice In Chains και βασικά περισσότερο να τραγουδάει παλιά τραγούδια του Layne Staley. Δεν είχαμε απολύτως καμία ιδέα, αλλά πραγματικά ανυπομονώ να δει ο κόσμος τι εύρος φωνής έχει, το οποίο εγώ ήξερα αλλά δεν ακουγόταν στους Alice In Chains. Πραγματικά τα κατάφερε και έκανε εξαιρετική δουλειά.

Συμφωνώ απόλυτα. Τώρα πηγαίνοντας στα τραγούδια, ξεκινάτε με ένα σχεδόν πάνκικο τραγούδι σαν το "Adapt Or Die". Θέλατε να ξεκινήσετε με κάτι "in your face"; Αλήθεια, ποιος πρέπει να προσαρμοστεί;

(γέλια) Βασικά, οφείλεται στον William. Αυτός ήταν που ήθελε να ανοίγει το άλμπουμ με αυτό το τραγούδι. Εγώ δεν ήθελα να ξεκινήσουμε με αυτό, διότι ξέρω ότι αν ο κόσμος ακούσει μόνο ένα ή δυο τραγούδια από το άλμπουμ - κάτι που πολλοί κάνουν - δεν θεωρώ ότι αυτό το τραγούδι μας αντιπροσωπεύει πλήρως ως μπάντα. Την ίδια στιγμή είναι ενεργητικό και διασκεδαστικό, οπότε καταλαβαίνω γιατί ο William ήθελε να ανοίγει με αυτό. Ήταν καλή εισαγωγή και πιο εύκολο για να το χωνέψει ο κόσμος υποθέτω. Γενικά, έχω την αίσθηση ότι αυτό το άλμπουμ αποτελείται από ένα σύνολο τραγουδιών, είναι μια συνολική δουλειά. Κανένα τραγούδι μόνο του δεν καθορίζει τους Giraffe Tongue Orchestra.

Το "Crucifixion" που ήταν και το πρώτο single/video μου μοιάζει σαν την ιδανική συνταγή για να μετατρέπεις ένα δυνητικό χιτ, σε ένα πραγματικά ενδιαφέρον τραγούδι. Συμφωνείς;

Βασικά, δεν μπορώ να το ξέρω αυτό. Αλλά, αυτό ήταν στην πραγματικότητα ένα από τα λίγα τραγούδια που φέραμε στο στούντιο όλοι μαζί και νιώθαμε πως είναι αντιπροσωπευτικό της μπάντας και των μελών της. Επίσης, όταν στείλαμε τα τραγούδια στον William, του τα στείλαμε όλα μαζί κι αυτό έτυχε να είναι το πρώτο που έφτιαξε. Οπότε ήταν ενδιαφέρον το ότι ήταν το πρώτο τραγούδι που γράψαμε όλοι μαζί σε ένα δωμάτιο αλλά και το πρώτο που επέλεξε να τραγουδήσει. Κάπως έτσι σκεφτήκαμε ότι αυτό το τραγούδι ήταν το ιδανικό για να μας αντιπροσωπεύσει.

Σίγουρα ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια στο άλμπουμ είναι το "No-One Is Innocent". Έχει δύναμη και σπουδαίο ρεφρέν, ενώ είναι και το μόνο τραγούδι στο οποίο τραγουδάει για λίγο ο Brent. Πώς και μόνο σε αυτό;

Ο William έγραψε τόσες πολλές φωνητικές γραμμές που δεν υπήρχε χώρος για περισσότερο. Αλλά νιώθαμε πως χρειαζόμαστε κάτι σε αυτό το σημείο, οπότε είπα στον William γιατί να μην δοκιμάσουμε κάποιες νέες ιδέες του στυλ «μου άρεσε αυτό που έκανες αλλά μήπως να το πηγαίναμε λίγο παραπέρα»; Έτσι, δοκιμάσαμε μερικές ιδέες. Από τη στιγμή που ο Brent ήταν στο στούντιο, θεωρήσαμε καλή ιδέα να βάλουμε τη φωνή του στη μίξη και αυτή ήταν η τέλεια ευκαιρία.

Το "Blood Moon" θα έπρεπε ήδη να θεωρείται χιτάκι κατά τη γνώμη μου. Γνωρίζουμε για την εμπορική πλευρά σου, από κάποια τραγούδια των Dillinger, οπότε να υποθέσω ότι αυτή η τραγουδάρα είναι δική σου υπόθεση;

Ναι. Βασικά, αυτό το τραγούδι το έγραψα όλο μόνος μου από την αρχή ως το τέλος. Και τα ντραμς και όλα. Ήταν κάτι το οποίο διασκέδασα πολύ. Ήταν η απόπειρά μου να γράψω ένα τραγούδι βασισμένο σε ένα μόνο riff, διότι ήταν τελείως αντίθετο από αυτό που κάνω με τους Dillinger. Έτσι, προσπάθησα να γράψω ένα τραγούδι που θα είχε ένα ή δύο βασικά θέματα και προσπάθησα να το κάνω ενδιαφέρον καθόλη τη διάρκειά του χωρίς να το κάνω πολύ πολύπλοκο και υπερβολικά φορτωμένο. Εν μέρει το εμπνεύστηκα από μουσικές όπως των The Prodigy, αλλά και από καλή pop μουσική. Αυτό ήταν τελικά. Και ο William ήξερε πως έπρεπε να ανταπεξέλθει κι ίδιος, διότι δεν είχε πολλά μουσικά πράγματα και θα έπρεπε να κάνει τα φωνητικά ενδιαφέροντα και ιδιαίτερα. Νομίζω πως πέρασα καλά με αυτό το τραγούδι...

Βγήκε φανταστικό. Τώρα, το "Fragments And Ashes" έχει τόσες πολλές ιδέες σε λιγότερο από τέσσερα λεπτά και πάλι βγαίνει ομογενές. Ειδικά, η μελωδία στο τέλος είναι φοβερή. Πώς και προέκυψε έτσι αυτό το τραγούδι; Δεν σκεφτήκατε να απομονώσετε επιμέρους ιδέες και να γράψετε άλλα τραγούδια πάνω σε αυτές;

Το "Fragments And Ashes"... Βασικά, δεν θυμάμαι ποιο είναι αυτό το τραγούδι... (γέλια)

Αυτό που στο τέλος έχει τη γαμάτη γραμμή "Flying to the rising sun"...

Ω, ναι, ναι, ναι! Βασικά, αυτό είναι το πρώτο τραγούδι που γράφτηκε για τους GTO. Και αυτό είναι άλλο ένα τραγούδι που έγραψα μόνος μου από την αρχή ως το τέλος. Αυτή ήταν η πρώτη μου ιδέα αναφορικά με το πώς θα ακούγονταν οι GTO και απλά το έγραψα όλο. Μέχρι και τα ντραμς έγραψα και τα πάντα, το είχα όλο ακριβώς στο κεφάλι μου. Και είναι ενδιαφέρον το ότι δοκιμάσαμε διάφορα πράγματα που τελικά δεν μπήκαν στο άλμπουμ, αλλά αυτό τελικά μπήκε. Σκεφτόμουν πως η πρώτη ιδέα δεν θα κατέληγε να μας βγει στο σύνολό της, αλλά όταν το παίξαμε όλοι μαζί είχε μια ιδιαίτερη προσωπικότητα που έβγαζε. Και είναι επίσης ένα πολύ καλό παράδειγμα το πώς ο William μπορεί να χειριστεί πολλές διαφορετικές ιδέες και να βγάλει κάτι πιασάρικο και ομοιογενές, παρόλο που έχει πολλές διαφορετικές ιδέες να εναλλάσσονται.

Ένα ακόμα τραγούδι που ξεχωρίζει είναι το "Back To The Light" που κατά την άποψή μου είναι επίσης υποψήφιο για single, λόγω του ρυθμού που έχει και το funk ξεσπάσματος στο τέλος. Νομίζω ότι έχει κάτι το ιδιαίτερο. Τι πιστεύεις εσύ;

Και μόνο που συμμετέχει η Juliette Lewis αυτό είναι κάτι cool από μόνο του. Όχι μόνο επειδή είναι από τις αγαπημένες μου ηθοποιούς, αλλά γιατί είναι γαμώ τα άτομα και την ξέρω πολύ καλά. Είναι, επίσης, ένα από τα πιο βαριά τραγούδια μας στο άλμπουμ, αλλά την ίδια στιγμή έχει ένα κινηματογραφικό ρεφρέν και αυτό το James Brown τελείωμα, το οποίο είναι το funky groovy υλικό για το οποίο μιλάγαμε. Οπότε, ναι, είναι ένα ιδιαίτερο τραγούδι, λόγω του ότι έχει όλα αυτά.

Έχεις αναφέρει ήδη κάποια πράγματα για τον William και την απόδοσή του. Ξέραμε πάνω κάτω τι να περιμένουμε από εσένα και τον Brent αλλά τον William τον είχα ακούσει μόνο με τους Alice In Chains και εδώ με τρέλανε. Μερικές φορές μου θυμίζει ως και τον Freddie Mercury ή τον Gavin Hayes των Dredg, δεν ξέρω αν τους γνωρίζεις...

Ναι, ναι...

Είναι όντως τόσο πολυδιάστατος ως τραγουδιστής;

Ναι είναι! Ξέρεις, ήταν σε πολλές punk μπάντες παλιά όταν ήταν στην Ατλάντα και σε τέτοια φάση. Επίσης, έπαιζε κιθάρα πριν ξεκινήσει να τραγουδάει. Και μετά όταν άρχισε να τραγουδάει και να γράφει δικό του υλικό περιόδευε με έναν καλλιτέχνη που λεγόταν Jeff Buckley, όταν κανείς δεν ήξερε ποιος ήταν ο Jeff Buckley. Οπότε, είναι στη φάση εδώ και πολύ καιρό και έχει επηρεαστεί από πολλά διαφορετικά πράγματα.

Επίσης, το παίξιμο του Thomas στα ντραμς είναι καταπληκτικό. Παρέχει αυτού του είδους τον ρυθμό και την ενέργεια στη μουσική σας. Είναι μόνιμο μέλος, σωστά;

Ναι...

Ποια θα έλεγες πως είναι η σημαντικότερη συνεισφορά του στο τελικό αποτέλεσμα;

Καταρχήν το παίξιμό του, το feeling που έχει. Όταν παίζεις μουσική που δεν είναι τόσο πολύπλοκη, το σημαντικό είναι να βγαίνει ωραία. Δεν υπάρχει τίποτα πιο μπαγιάτικο από τη ρυθμική μουσική ή την απλή μουσική που μοιάζει ρομποτική. Είναι ό,τι χειρότερο... (γέλια) Και ειδικά πλέον με την ευκολία που δίνει η τεχνολογία στους υπολογιστές για να κάνεις αξιοπρεπή παραγωγή, το να έχεις έναν κανονικό ντράμερ σαν κι αυτόν, έναν σπουδαίο, στιβαρό ντράμερ που μπορεί να παίξει τα πάντα και λατρεύει να παίζει την κάθε νότα, είναι ιδιαίτερα πολύτιμο αν θες να ξεχωρίσεις από όλες τις υπόλοιπες βλακείες.

Συμφωνώ απολύτως. Τώρα, μόλις ανακοινώσατε την πρώτη σας headline περιοδεία. Τι θα πρέπει να περιμένει κανείς από αυτήν την μπάντα και πώς θα γεμίσετε τον χρόνο. Με διασκευές ή με τραγούδια από τις άλλες μπάντες σας;

Θα μπορούσαμε να παίξουμε όλο το άλμπουμ και θα ήταν ένα αρκετά καλό σετ, αλλά δεν ξέρω να σου πω. Πιθανόν να το κάνουμε. Ίσως προσθέσουμε και κάποιες διασκευές μέσα, διότι όλοι θα θέλαμε να κάνουμε μερικές, να έχουμε την ευκαιρία να παίξουμε μουσική από τις κοινές αγαπημένες μας μπάντες. Αλλά, κυρίως θα είναι το νέο μας υλικό...

Τώρα πάμε τους The Dillinger Escape Plan λίγο. Υποθέτω πως πολύς κόσμος σας ζητάει να μην σταματήσετε κι εγώ θα είμαι ένας ακόμα από αυτούς. Θα μπορούσε κάτι να σας κάνει να αλλάξετε γνώμη;

(γέλια) Πολύς κόσμος νομίζει ότι η διάλυση των The Dillinger Escape Plan έχει να κάτι να κάνει με τους GTO, αλλά δεν ισχύει αυτό. Το άλμπουμ των Giraffe Tongue είχε ολοκληρωθεί πριν καν αποφασίσουμε να σταματήσουμε με τους Dillinger.

Νομίζω ότι με τους Dillinger ολοκληρώσαμε την αποστολή μας. Και σκεπτόμενος πόσο θα τραβήξει αυτό... ξέρεις το κάνουμε αυτό το πράγμα για είκοσι χρόνια. Και κάθε φορά βγάζουμε άλμπουμ, βγαίνουμε στον δρόμο, γυρνάμε σπίτι, βγάζουμε κι άλλο άλμπουμ και πάμε ξανά στον δρόμο και αυτό γίνεται για πάντα. Η μουσική και οι συναυλίες είναι υπέροχα, αλλά όλα τα ενδιάμεσα είναι πλέον δύσκολα. Δεν είναι συναρπαστικά, δεν μας δίνουν κίνητρο, δεν μας προκαλούν και δεν... καταλαβαίνεις... όλα αυτά...

Δυστυχώς, για να ξεφύγουμε από αυτήν τη ζώνη ασφαλείας και για να προσπαθήσουμε κάποια νέα πράγματα πρέπει να σταματήσουμε αυτό που κάνουμε και να το ολοκληρώσουμε, να κλείσουμε τον κύκλο. Και την ίδια στιγμή, θεωρώ πως καλλιτεχνικά είμαστε στο καλύτερο σημείο μας, ποτέ δεν ήμασταν πιο αναγνωρίσιμοι, η μουσική μας πάει τα όρια πιο πέρα, στα show μας πάμε τα όριά ακόμα παραπέρα. Πραγματικά θέλαμε σκοπίμως να το τελειώσουμε αυτό όσο η μουσική μας εμπνέει και είναι συναρπαστική.

Το καταλαβαίνω και το σέβομαι απόλυτα, αλλά πρέπει να σου πω ότι κανείς οπαδός σας δεν νομίζω ότι θα νιώσει προδομένος ή στεναχωρημένος αν αποφασίσετε να κάνετε ένα reunion στο μέλλον. Λέω εγώ...

Χμ, ίσως... όταν θα είμαι εβδομήντα χρονών μπορούν να με δέσουν σε σκοινιά και να με γυρνάνε γύρω-γύρω... (γέλια)

Πώς θες να θυμούνται τους DEP όταν έχετε πλέον φύγει;

Θα ήθελα να τους θυμούνται ως μια μπάντα που ποτέ δεν επηρεάστηκε από τις μόδες και έζησε στον δικό της κόσμο. Ξεκινήσαμε το 1997 και πλησιάζουμε το 2017 και παραμένουμε σταθεροί στο να ακολουθούμε το δικό μας μονοπάτι. Ποτέ δεν επηρεαστήκαμε. Περάσαμε πολλές μόδες. Όταν ξεκινήσαμε ήταν το nu-metal και γενικά περάσαμε από όλα αυτά τα στάδια χωρίς να δώσουμε σημασία, απλά κάναμε του κεφαλιού μας μέχρι το τέλος και ήμασταν επιτυχημένοι και βγάζαμε τα προς το ζην από αυτό. Σε όλη μου τη ζωή βγάζω τα προς το ζην από την τέχνη και τη μουσική και ο κόσμος μου έλεγε ότι είναι αδύνατο να τα καταφέρω με μια μπάντα που ακουγόταν σαν κι εμάς. Στο τέλος, ανεξάρτητα αν μας αγαπάνε ή μας μισούν, θα ήθελα τουλάχιστον να μας θυμούνται ως μια μπάντα που κατάφερε κάτι όχι τόσο εύκολο και με τον δικό της τρόπο.

Προσωπικά πάντως δεν ξέρω κανέναν να μισεί τους The Dillinger Escape Plan, μόνο κόσμο που τους σέβεται...

Δεν κάνεις παρέα με πολύ κόσμο, ε; (γέλια)

(γέλια). Τι πιθανότητες έχει ένα μικρό μέρος στην ανατολική πλευρά της Ευρώπης, όπως η Ελλάδα, να δει ζωντανά τους Dillinger Escape Plan ή/και τους Giraffe Tongue Orchestra;

Με τους Dillinger, πριν ολοκληρώσουμε, θέλουμε να παίξουμε σε όσο το δυνατόν περισσότερα μέρη. Και η Ελλάδα είναι σίγουρα ένα από τα μέρη στα οποία θέλουμε να επιστρέψουμε. Οπότε σίγουρα θα κανονίσουμε κάτι και για την Ελλάδα πριν κλείσουμε το κεφάλαιο αυτής της μπάντας. Όσον αφορά στους GTO... δεν έχω ιδέα. Το πάμε μέρα-μέρα, αλλά θα θέλαμε πολύ να έρθουμε κι εκεί.

Έχεις κάποιες τελευταίες ελληνικές λέξεις να κλείσεις αυτή την κουβέντα;

Κάτσε να θυμηθώ, πάει καιρός (σ.σ.: παλεύει να βρει κάποια λέξη να πει και δεν του έρχεται)

Μήπως «μαλάκα»;

(γέλια) Λατρεύω το «μαλάκα». Πρέπει να έρθω στην Ελλάδα να φρεσκάρω τα ελληνικά μου...

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Broken Lines" από τον Χρήστο Καραδημήτρη.