Evil Masquerade

Το θέατρο είτε το θέλουμε είτε όχι έχει εισβάλει εδώ και πάρα πολλά χρόνια στη rock / hard rock / heavy metal μουσική κάνοντας τις εμφανίσεις κάποιων καλλιτεχνών πραγματικά ονειρικές. Θυμηθείτε τα shows των Alice Cooper, King Diamond ή και κάποιων black metal συγκροτημάτων και θα καταλάβετε τι εννοώ. Όταν κάποιος μπορεί να συνδυάσει την καλή μουσική με την εικόνα παίρνει συνήθως περισσότερους πόντους από το κοινό. Οι Δανοί Evil Masquerade, παρόλο που είναι λίγα χρόνια στο χώρο, έχουν καταφέρει να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του κοινού ακριβώς επειδή συνδυάζουν αρμονικά όλα τα παραπάνω.

Οι Evil Masquerade λοιπόν είναι δημιούργημα του κιθαρίστα των Moahni Moahna (άραγε ποιος τους θυμάται;), Henrik Flyman, ο οποίος έχοντας δίπλα του τον αυθεντικό τραγουδιστή των Royal Hunt, Henrik Brockmann, μπήκε αρκετά δυναμικά στο μουσικό στίβο. Η μπάντα έδειξε από την πρώτη στιγμή τα δόντια της. Νεοκλασικό θεατρικό σκανδιναβικό metal είναι ίσως ο καλύτερος τίτλος που αντιπροσωπεύει την μουσική τους. Το πρώτο της album "Welcome To The Show" του 2004 με συμμετοχές στα πλήκτρα των Mats Olausson (εx-Yngwie Malmsteen), Andre Andersen (Royal Hunt) και Richard Andersson (Time Requiem, Space Odyssey, Majestic) ήταν από τα καλύτερα ντεμπούτα σύγχρονης μπάντας. Η επόμενη δουλειά τους το 2005 "Theatrical Madness" ήταν στα ίδια μουσικά μοτίβα, με ενισχυμένα τα δραματικά μέρη με τους Andre Andersen και Richard Andersson να συμμετέχουν αρκετά δυναμικά. Στο συγκεκριμένο album το group ξαναεκτέλεσε ένα ολόκληρο μέρος από τον "Macbeth" ονομάζοντάς το "Witches Chant".

Φέτος, αρκετά σύντομα για μπάντα, αποφάσισαν να βγάλουν το καινούργιο τους album με τον ίσως αλληγορικό/συμβολικό τίτλο "Third Act". Το συγκρότημα έχει πια πίσω από το μικρόφωνο τον Apollo Papathanasio (ex-Firewind, Majestic, Time Requiem), ο οποίος είναι ένας από τους πολλούς λόγους που αξίζει η ακρόαση του νέου τους δίσκου. Εκτός από τον Papathanasio και η υπόλοιπη μπάντα συνεισφέρει τα μέγιστα στο τελικό πολύ καλό αποτέλεσμα δείχνοντας ότι είναι σε μεγάλα κέφια. Ξεκινώντας μουσικά και ηχητικά από εκεί που σταμάτησε η προηγούμενη προσπάθειά τους, βαδίζουν σε μονοπάτια που ήδη ξέρουν. Το μουσικό τους στυλ βεβαίως παραμένει το ίδιο. Με μελωδίες άλλοτε επικές (για το ύφος τους) και άλλοτε πιο κλασσικές φέρνουν πολύ εύκολα στο μυαλό συνθέσεις του Dio ή των Black Sabbath με Tony Martin. Όλα τους τα κομμάτια συνεπαίρνουν τον ακροατή, οδηγώντας τον σε κόσμους που αν ο ίδιος πλάσει με το δικό του τρόπο, όλο το album θα ακούγεται διαφορετικά. Οι Richard Andersson και David Rosenthal (ex-Rainbow) έχουν δώσει με το guest παίξιμο τους στα πλήκτρα τον όγκο που χρειάζεται ο ήχος τους για να ακούγεται ακόμα πιο πομπώδης.

Οι Evil Masquerade με το "Third Act" έχουν κάνει μια αρκετά εγκεφαλική δουλειά η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και "progressive" για τα δικά τους δεδομένα. Δεν είναι όμως. Όσοι αρέσκονται στα παραπάνω προαναφερθέντα συγκροτήματα και στον σκανδιναβικό ήχο πρέπει να ακούσουν σίγουρα το δίσκο. Θεωρώ ότι η δουλειά τους αυτή θα διευρύνει τον όγκο των οπαδών τους και ενδεχομένως θα τους δώσει μεγαλύτερη δημοτικότητα.