Dream Evil

Επιστροφών συνέχεια, με τους Dream Evil να επανέρχονται, έπειτα από εφτά χρόνια σιωπής, με καινούργιο υλικό. Οι Σουηδοί heavy/power metallers υπήρξαν ένα αρκετά δημοφιλές όνομα στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, με τα πρώτα τους άλμπουμ (όπου συμμετείχε ενεργά και ο Gus G.) να στέκουν ακόμη ως τρία εξαιρετικά δείγματα ανατατικού metal.

Η συνέχεια, με τα "United" και "In The Night", αν και δίχως τη συμβολή του Gus G, δεν ήταν ιδιαίτερα διαφοροποιημένη, αλλά τα φορτωμένα προγράμματα των συντελεστών της μπάντας και το γεγονός πως το ενδιαφέρον για τον power metal ήχο είχε ατονήσει στο δεύτερο μισό των '00s, οδήγησαν το συγκρότημα να υιοθετήσει σαφώς πιο αργούς ρυθμούς δράσης.

Φτάνοντας, αισίως στον έκτο του δίσκο, που εύγλωττα τιτλοφορείται με το κατατοπιστικό "Six", το σχήμα του Fredrik Nordstrom δεν μετακινείται βήμα παραπέρα των όσων μας έχει δείξει στη μέχρι τώρα πορεία του. Έτσι, με την εκκίνηση κιόλας του άλμπουμ μεταφερόμαστε τουλάχιστον μια δεκαετία πίσω, με το "Dream Evil" να μοιάζει βγαλμένο από το "The Book Of Heavy Metal" και το ορμητικό "Antidote" να συνεπαίρνει με την ευθύτητά του.

Τα εναρκτήρια σολίδια του "Sin City" και, φυσικά, το κολλητικό ρεφρέν του, το ξεχωρίζουν ως μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, ο οποίος κυλάει με αρκετό ενδιαφέρον μέχρι και τα μισά περίπου και το groovy "Six Hundred And 66". Από εκεί κι έπειτα, το ενδιαφέρον μειώνεται αισθητά, αφού καλές ιδέες υπάρχουν (όπως το κορυφαίο του δεύτερου μισού "How To Start A War" και ορισμένες στιγμές του "44 Riders") αλλά δεν μετουσιώνονται σε αντίστοιχα αξιομνημόνευτες συνθέσεις.

Κατά τα λοιπά, αναμενόμενα ο ήχος του άλμπουμ είναι μπομπάτος (αφού ο Nordstrom είναι από τους πιο γνωστούς παραγωγούς εκεί έξω) και ο Niklas Isfeldt ακούγεται το ίδιο εντυπωσιακός όπως και στο παρελθόν. Όσο για τη στιχουργική προσέγγιση, κι εδώ δεν φαίνεται να έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα, μιας και η γνωστή «ελαφριά» θεματολογία είναι και πάλι παρούσα, με τους στίχους να προσαρμόζονται περισσότερο στο εύηχο του πράγματος, παρά στο να βγάζουν κάποιο ουσιαστικό ή πιο βαθύ νόημα.

Όλα καλά, λοιπόν, ακόμη κι αν το "Six" δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, μα ούτε και ανταγωνίζεται επαρκώς κάποιον από τους καλύτερους δίσκους της μπάντας. Άλλωστε, σαν άκουσμα είναι διασκεδαστικότατο και αρκούντως πιασάρικο, επιτελώντας άψογα τον σκοπό του και χαρίζοντας μερικές ανέμελες ακροάσεις.