Borderline Syndrome

Τους γνωρίσαμε με το "Stateless". Έναν δίσκο όμορφα δομημένο και αρκετά μπροστά για την εποχή του. Από τότε η μπάντα έχασε την τραγουδίστρια, Σοφία Σαρρή και συνεχίζει σαν μουσικό κουαρτέτο, με τους δύο Αλέξηδες σε κιθάρες και τύμπανα, τον Γιώργο στα πλήκτρα και τον Λουκά στο μπάσο.

Προσπαθώντας να περιγράψω τη μουσική τους, θα την κατονομάσω ως ένα προοδευτικό και αρκετά πολύπλοκο prog, το οποίο περιέχει σημεία αρκετά δεξιοτεχνικά, που αγγίζουν τα όρια της jazz, μέχρι και φάσεις σκληρού metal πειραματισμού. Δεν μπορείς να βρεις εύκολα αρμονίες και μελωδικές, ή ακόμα καλύτερα, ρυθμικές δομές εδώ. Ο όρος πολυρυθμικό τους ταιριάζει γάντι. Η αμφιταλάντευση μεταξύ τυπικά σκληρής μουσικής και ευφυώς θεματικών μορφών παρανοϊκής  και ελεύθερης jazz, είναι όλη τους η υπόσταση. Η μουσική τους είναι ακραία. Ο ήχος τους αρκετά καλός και το ύφος τους παλαβό.

Η κυκλοφορία περιέχει τρεις νέες συνθέσεις. Μαζί ξεπερνάνε τη μισή ώρα μουσικής. Μεγάλα χρονικά κομμάτια, με πολλές εναλλαγές και διαφορετικές εντάσεις. Η πρώτη, "Internalize", ξεκινάει πανέμορφα. Διαστημικοί ήχοι, μπλέκονται με μια μελωδία που θα την έλεγες και γλυκιά. Άρρυθμα τύμπανα, μπολιάζουν αυτήν τη μελωδία και φτιάχνουν μια funk/jazz-rock αίσθηση. Τα πλήκτρα όσο μπαίνουν, τόσο αλλάζουν τη σύνθεση προς μια περισσότερο πειραματική progressive rock. Σιγά σιγά και θα έλεγα έξυπνα, μεταλλάσσεται μαθηματικά και προοδευτικά προς κάτι περισσότερο σκληρό. Αργά, αλλά σταθερά, βαραίνει και γεμίζει θόρυβο λοιπόν. Παραμορφωμένες φωνές υπό την καθοδήγηση σκληρής κιθάρας, μέχρι το δεύτερο μέρος. Ένα μέρος που μετά από απότομο και λίγο άκομψο κόψιμο, ξεκινάει με πιάνο, το οποίο ακολουθείται σταδιακά από τα τύμπανα, που όλο και γεμίζουν. Φτιάχνουν τον φράχτη που περιμένει τις έγχορδες επιθέσεις. Ανέβασμα και χτίσιμο μέχρι ένα μελλοντικό hardcore, που βγάζει λίγο από παραδοσιακές νότες, που έχουν παραμορφωθεί από ακραίο metal μυαλό, σε ένα αδιανόητα όμορφο και σκληρό mathcore. Κι όμως, μετά από αυτό το κλείσιμο ή αρχή του επόμενου "La Fiesta Musical", εξίσου σκληρή, θυμίζει μέχρι και crossover thrash. Δεν κάνω πλάκα. Είναι βαρύ κι ασήκωτο. Για παραπάνω από ενάμιση λεπτό σφυροκοπάει έξυπνα. Βαραίνει κι άλλο και με ένα παλιομοδίτικο riff σκαλίζει τις αναμνήσεις μας για άλλον τόσο χρόνο. Τα τύμπανα χάνουν κάθε κομψότητα που είχαν και διακατέχονται από τρέλα και μανία. Το ίδιο και τα υπόλοιπα όργανα, σιγά σιγά κι αυτά, μέχρι το μέσο του κομματιού. Ένα σημείο που έρχεται να σε υπνωτίσει και μάλλον να σε ετοιμάσει για το ταξίδι που έρχεται. Το πιο πειραματικό πέρασμα του κομματιού, φτιάχνει με τα πλήκτρα μια σκοτεινή ατμόσφαιρα που φροντίζει να σε κρατάει σε εγρήγορση. Η μουσική που ακολουθεί δεν έχει όρια. Είναι τρελή. Δεν έχει κανόνες και όσο εξελίσσεται σε χαζεύει κι άλλο. Ξανά διαστημικοί ήχοι και παλαβές αλλαγές. Φοβερά τύμπανα και παράλογες ιδέες, μέχρι το ξέσπασμα. Ένα ξέσπασμα που σε ωθεί σε headbanging, και συναυλιακά σίγουρα σε ανατριχιάζει. Το κλείσιμο με το "Garden Massive Toy", δεν έχει διάθεση να σε ηρεμήσει. Κρότοι και ρυθμοί, σίγουρα πιο βατοί από πριν, σε ωθούν να κλείσεις τα μάτια, γιατί σου πιέζει το μυαλό προς άβολες σκέψεις. Με μεγαλύτερες prog εντάσεις από τα προηγούμενα και μια δόση ψυχεδέλειας, που δεν την είχα συνηθίσει από αυτούς. Τα πλήκτρα βοηθάνε πολύ την κατάσταση. Εναλλακτικό, αλλά πιο ιδιόμορφο από τα άλλα. Εφέ και ηχοτοπία που ντύνονται από μερικά λόγια. Ξαφνικά, η jazz υπόσταση της μπάντας, επιστρέφει. Για αρκετή ώρα η μελωδία ξεφεύγει και το γαργαλητό στην κιθάρα θυμίζει μέχρι και νοσταλγικό post-rock. Ελεύθερος θόρυβος από τα τύμπανα. Μανία στα πλήκτρα που ανεβαίνει γοργά με τη βοήθεια του μπάσου. Δύσκολος ρυθμός. Για να επανέλθουμε στην αρχική μελωδία, που κλείνει θολά και προοδευτικά τον δίσκο.

Επιλέξτε και ακούστε τον δίσκο μετά από μια δύσκολη μέρα. Μπορεί να καταφέρει να σε χαλαρώσει. Αν και παράδοξο, καθώς αρκετά πολύπλοκες μουσικές, δρουν σαν ομοιοπαθητική και καταφέρνουν να σε ψυχαναλύσουν με τον ήχο τους. Αν καταφέρει να σου κεντρίσει τον ενδιαφέρον, θα τους αγαπήσεις άμεσα. Αν σε δυσκολέψει, δως του μερικές ακόμα ευκαιρίες. Αν δεν έχεις ανοιχτό μυαλό καλύτερα παράτα το.

Στις 8 Μαίου, Κυριακή, θα γίνει η παρουσίαση της κυκλοφορίας στο Kookoo, στο Γκάζι.