Ως γνήσιο τέκνο των '80s, μεγάλωσε με Sega Master System, κάρτες «Σούπερ Ατού», Μπλεκ και φλιπεράκια. Στις αρχές των '90s μια κασέτα με το "Black Album" έπεσε στα χέρια του και του άλλαξε για πάντα...
Λίγο πριν εκπνεύσει το 2011, στα ράφια των δισκοπωλείων έφτασε η τέταρτη studio δουλειά των Beggars & Thieves, μιας μπάντας η οποία δεν δισκογραφεί και πολύ συχνά αν αναλογιστούμε πως το τελευταίο full length άλμπουμ ειχε κυκλοφορήσει το 1999. Η μπάντα από το Las Vegas με το "We Are The Brokenhearted" ήρθε, έστω και την έσχατη στιγμή, να δημιουργήσει πολύ καλές εντυπώσεις με έναν δίσκο καθαρόαιμου ραδιοφωνικού μελωδικού hard rock.
Όταν μιλάμε για τέτοιου είδους μουσική, η συνταγή είναι απλή. Χαλαρές μελωδίες, καλό λαρύγγι, πιασάρικα refrain και αρτιότητα συνθέσεων, τόσο σε επίπεδο συγγραφής όσο και εκτέλεσης, και ειλικρινά ο δίσκος αυτός έχει όλα αυτά τα στοιχεία. Στα παραπάνω ας προσθέσουμε και την μόνιμα παρούσα μελαγχολία, η οποία προσθέτει επιπλέον δυναμική στο αποτέλεσμα, αλλά και ταιριάζει γάντι με τον τίτλο του δίσκου.
Ως ξεκάθαρο, λοιπόν, δείγμα του είδους οι ταχύτητες είναι περιορισμένες στα εντός πόλης όρια, με κάποια ξεσπάσματα όπως για παράδειγμα στα "Innocence", "Seven Seconds" και "Midnight Blue". Κατά τα λοιπά, το στοιχείο που ξεχωρίζει είναι η μελωδικότητα των συνθέσεων, κάτι το οποίο τις καθιστά επικίνδυνα εθιστικές και σε αναγκάζει να βάζεις στο repeat τραγούδια όπως τα "Oil & Water", "Never Gonna See You Again", "Stranded" και "Beautiful Losers". Πολύ όμορφη και μεστή η φωνή του Merlino, απλή αλλά όχι απλοϊκή η κιθαριστική δουλειά του Mancuso, καθώς εξυπηρετεί τα τραγούδια και όχι την επίδειξη του ίδιου. Η παραγωγή είναι εξαίσια ενώ υπάρχει και μια υποβόσκουσα AOR-ίλα που με κάνει να αγαπήσω ακόμη περισσότερο αυτό το άλμπουμ.
Οι Beggars & Thieves φαίνεται πως αρχίζουν να ξαναπαίρνουν τα πάνω τους και προσπαθούν να επαναφέρουν το όνομά τους στο προσκήνιο και, αν συνεχίσουν να κυκλοφορούν τέτοιες ποιοτικές δουλειές, ίσως και να τα καταφέρουν. Το "We Are The Brokenhearted" κυκλοφόρησε πολύ αργά για να προλάβω να του δώσω την προσοχή που του αξίζει πριν μας αφήσει χρόνους το 2011, αλλά έστω και καθυστερημένα σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Πρόκειται για δίσκο που μπορεί να σε ταξιδέψει, κάτι που ορισμένες φορές όλοι μας έχουμε ανάγκη, πόσο μάλλον στη δύσκολη εποχή που ζούμε.
Όταν μιλάμε για τέτοιου είδους μουσική, η συνταγή είναι απλή. Χαλαρές μελωδίες, καλό λαρύγγι, πιασάρικα refrain και αρτιότητα συνθέσεων, τόσο σε επίπεδο συγγραφής όσο και εκτέλεσης, και ειλικρινά ο δίσκος αυτός έχει όλα αυτά τα στοιχεία. Στα παραπάνω ας προσθέσουμε και την μόνιμα παρούσα μελαγχολία, η οποία προσθέτει επιπλέον δυναμική στο αποτέλεσμα, αλλά και ταιριάζει γάντι με τον τίτλο του δίσκου.
Ως ξεκάθαρο, λοιπόν, δείγμα του είδους οι ταχύτητες είναι περιορισμένες στα εντός πόλης όρια, με κάποια ξεσπάσματα όπως για παράδειγμα στα "Innocence", "Seven Seconds" και "Midnight Blue". Κατά τα λοιπά, το στοιχείο που ξεχωρίζει είναι η μελωδικότητα των συνθέσεων, κάτι το οποίο τις καθιστά επικίνδυνα εθιστικές και σε αναγκάζει να βάζεις στο repeat τραγούδια όπως τα "Oil & Water", "Never Gonna See You Again", "Stranded" και "Beautiful Losers". Πολύ όμορφη και μεστή η φωνή του Merlino, απλή αλλά όχι απλοϊκή η κιθαριστική δουλειά του Mancuso, καθώς εξυπηρετεί τα τραγούδια και όχι την επίδειξη του ίδιου. Η παραγωγή είναι εξαίσια ενώ υπάρχει και μια υποβόσκουσα AOR-ίλα που με κάνει να αγαπήσω ακόμη περισσότερο αυτό το άλμπουμ.
Οι Beggars & Thieves φαίνεται πως αρχίζουν να ξαναπαίρνουν τα πάνω τους και προσπαθούν να επαναφέρουν το όνομά τους στο προσκήνιο και, αν συνεχίσουν να κυκλοφορούν τέτοιες ποιοτικές δουλειές, ίσως και να τα καταφέρουν. Το "We Are The Brokenhearted" κυκλοφόρησε πολύ αργά για να προλάβω να του δώσω την προσοχή που του αξίζει πριν μας αφήσει χρόνους το 2011, αλλά έστω και καθυστερημένα σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Πρόκειται για δίσκο που μπορεί να σε ταξιδέψει, κάτι που ορισμένες φορές όλοι μας έχουμε ανάγκη, πόσο μάλλον στη δύσκολη εποχή που ζούμε.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
