Argus

Οι underground ήρωες Argus επανεμφανίζονται δισκογραφικά φέτος με την τέταρτη τους ολοκληρωμένη κυκλοφορία, μια τετραετία έπειτα από το αρκετά καλό "Beyond The Martyrs". Η αμερικάνικη μπάντα, η οποία συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια ενεργούς παρουσίας στα μεταλλικά δρώμενα, ανέκαθεν αποτελούσε μια σημαντική ελπίδα για το μέλλον του heavy/doom, με τη στιγμή της εδραίωσης και της ισάξιας αναφοράς του ονόματος της με τις λοιπές μεγάλες δυνάμεις του είδους να πλησιάζει όλο και περισσότερο, χάρη και στο νέο της δίσκο.

Στο "From Fields Of Fire", πέραν της πολύ θετικής πρώτης εντύπωσης λόγω του εντυπωσιακού artwork του Brad Moore, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα απαστράπτον δείγμα heavy metal με doom δομές και χρονικές διάρκειες. Έτσι, με άμεσο πρωταγωνιστή τις Maiden-ικές κιθάρες και ακολούθως τις παθιασμένες ερμηνείες του Brian Balich, ο δίσκος εμφανίζει τουλάχιστον τρεις ισοϋψείς μα καθ’ όλα μεγαλοπρεπείς κορυφές ("216", "Infinite Lives Infinite Doors" και "No Time To Grieve"), δίχως οι υπόλοιπες συνθέσεις να υπολείπονται ουσιαστικά σε ποιότητα. 
Τουναντίον, αυτό το κράμα της Slough Feg αισθητικής, της Maiden-ικής (της "Piece Of Mind" περιόδου) λυρικής προσέγγισης και της Solitude Aeturnus/Solstice epic doom βαρύτητας μπορεί και καταφέρνει να μας προσφέρει  απανωτές συγκινήσεις κατά την ακρόαση του, ξεχωρίζοντας επιτέλους τους Argus από το πλήθος των ελπιδοφόρων συγκροτημάτων και δίνοντας τους την ευκαιρία να αναδείξουν τις πραγματικές τους δυναμικές.

Φαίνεται πως η ανανέωση της σύνθεσης του σχήματος, με τις προσθήκες των Dave Watson και Justin Campbell, σε κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα, επέδρασε ομοίως ανανεωτικά και στο δημιουργικό υπόβαθρο, χαρίζοντας την ώθηση που χρειαζόταν για το βήμα παραπάνω. Σε ποιοτικό επίπεδο, ο στόχος επετεύχθη, αφού το "From Fields Of Fire" αποτελεί σίγουρα το καλύτερο άλμπουμ των Argus μέχρι στιγμής και ένα από τα σημεία αναφοράς του είδους τους για φέτος.

Για το τέλος, οφείλω να παραδεχτώ την μπάντα για τον εξαιρετικό, οργανικό ήχο του άλμπουμ, μακριά από ρετρό αναθυμιάσεις και νεωτεριστικές επιτηδεύσεις, γεγονός που χαρίζει στο υλικό ένα τεράστιο συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με το δισκογραφικό περίγυρο του. Δίχως να επιζητείται ο περιττός επιπλέον όγκος, η παραγωγή εστιάζει ορθά στο να προσδώσει έναν διαυγέστατο ήχο σε καθένα από τα όργανα, καταφέρνοντας την αρμονική συνύπαρξη τους και συμβάλλοντας σημαντικά στο αναμφίβολα προτεινόμενο ακροάσεων ηχητικό αποτέλεσμα.

Μπορείτε να το ακούσετε εδώ.