Adagio

Αμάν! Τι είναι τούτο; Κάτι είχε πάρει το μάτι μου από το προηγούμενο album τους αλλά τώρα με “αυτοχαστουκίζω” (όπως ο Mikka από τους Impaled Nazarene) που δεν είχα ασχοληθεί να μάθω περισσότερα! Ένα θα σας πω: Αν είστε οπαδοί των Symphony X, τρέξτε να αγοράσετε αυτό το CD. Καμιά σχέση με τα άπειρα συγκροτήματα που ξεδιάντροπα τους αντιγράφουν (μαζί με Dream Theater).

Οι Adagio παίζουν συμφωνικό υπερ-ποιοτικό power-progressive metal με έντονη χρήση πιάνου και πλήκτρων. Έχουν τον δικό τους προσωπικό ήχο, κυρίως λόγω της συνεχούς χρήσης πιάνου, και δημιουργούν κομμάτια με πολύπλοκες δομές και όμορφη, καθόλου προβλέψιμη εξέλιξη. Είναι όλοι τους τρομεροί τεχνητές στα όργανά τους και σε συνδυασμό με τις έξυπνες συνθέσεις έχουμε το απόλυτο αποτέλεσμα. Πολύ καλός ο τραγουδιστής που θυμίζει Russell Allen αλλά και λίγο Jorn Lande, με ιδιαίτερα θεατρική φωνή, ταιριάζει απόλυτα στο θεατρικό-οπερατικό-συμφωνικό ύφος του album. Τα κομμάτια έχουν ομοιογένεια και μάλλον πρέπει να μιλάμε για κάποιο concept για το οποίο πρέπει να μάθω περισσότερα.

Το μοναδικό αρνητικό που μπόρεσα να βρω είναι το κάπως μέτριο εξώφυλλο. Με τέτοια μουσική περίμενα ένα εξίσου τεράστιο καλλιτέχνημα. Λεπτομέρειες όμως καθώς η μουσική δεν θα αφήσει ούτε τα βρακιά στους φίλους του είδους! Επενδύστε με τα μαλλιά μπροστά στα μάτια, δηλαδή στα τυφλά!