ProgSession #39: Sahara

Όση χαρά προσφέρει στους απανταχού μουσικόφιλους η παρακολούθηση της επικαιρότητας και η βιωματική συναίσθηση του παρόντος, άλλο τόσο, και ίσως και περισσότερο, ενδιαφέρον έχει η ενασχόληση με το άγνωστο παρελθόν, με το σκάλισμα της Ιστορίας, με τις πιο αφώτιστες γωνιές της. Στα πλαίσια αυτής της διαστροφής, το Rocking.gr κάθε μήνα θα παρουσιάζει, μέσω μίας στήλης που καθόλου τυχαία επέλεξε να παίξει με τις λέξεις progress και obsession, έναν δίσκο από το ευρύτατο φάσμα και την κληρονομιά του progressive rock, που δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει ενός cult συλλεκτικού επιπέδου.

Days of progressive past Vol. 39:

Sahara - Sunrise
Pan
1974

Η γερμανική καταγωγή τους και ο τίτλος του άλμπουμ οδηγεί σε διαστημικούς συνειρμούς. Το όνομα του συγκροτήματος από την άλλη μπορεί να φέρνει στον νου αφρικανικές και ανατολίτικες επιρροές. Όλα είναι εκτός κλίματος με τους Sahara, ένα από τα underground classics του γερμανικού progressive rock. Το συγκρότημα προϋπήρχε ως Subject ESQ αλλά απέκτησε νέο χαρακτήρα με την προσθήκη στις τάξεις του τού πληκτρά Henner Hering από τους Out Of Focus (περισσότερα για αυτούς στο ProgSession #23) και του Άγγλου Nick Woodland στην κιθάρα, που αρίστευσαν στην πρώτη τους κιόλας προσπάθεια.

Ο πρώτος και με διαφορά καλύτερός τους δίσκος είναι σαφώς πιο γνωστός για το τεράστιο, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ομότιτλο τραγούδι τους. Ο δίσκος όμως αποτελείται και από άλλα τρία τραγούδια που συνδιαμορφώνουν τον χαρακτήρα τους. Η μουσική τους ήταν αρκετά κοντά στα symphonic μονοπάτια και δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να προσδώσουν στα τραγούδια τους και μία καθαρά βρετανική αίσθηση ρομαντισμού. Παράδειγμα το πανέμορφο και στα πρότυπα των folk στιγμών των Caravan λυρικό "Circles" που αν δεν κοιτούσε κανείς τα credits του δίσκου θα έβαζε στοίχημα ότι δεν μπορεί να μην ανήκει στον Άγγλο του συγκροτήματος. Το πώς παίζουν με τα είδη, ή καλύτερα με το ύφος του ίδιου είδους, αποδεικνύεται με το ότι στο εναρκτήριο τραγούδι του δίσκου, "Marie Celeste", μετά από μία εισαγωγή βασισμένη στη γερμανική κλασική παράδοση, εντρυφούν σε καθαρά συμφωνικά μονοπάτια, ενώ στο "Rainbow Rider" αποδίδουν ένα φτιαγμένο για συναυλίες heavy prog τέρας μέχρι τα μισά για να το γυρίσουν σε μία πιανιστική μπαλάντα, να συνεχίσουν με ένα φουριόζικο σόλο κιθάρας και να καταλήξουν σε jazz ρυθμούς πριν γυρίσουν εκεί από όπου ξεκίνησαν.

Φυσικά πολύ μεγαλύτερο περιθώριο για να αναδείξουν το ταλέντο τους στον χαμαιλεοντισμό βρίσκουν στο 27-λεπτο "Sunrise" που καταλαμβάνει μία ολόκληρη πλευρά και αποτελείται από επτά μικρότερα μέρη. Αναπτύσσεται πολύ πιο αργά και συστηματικά από οποιοδήποτε άλλο τραγούδι του δίσκου και η έντονη παρουσία του φλάουτου τού προσδίδει έναν αέρινο χαρακτήρα. Φυσικά στα μεγάλα αυτά διαστήματα πάντα δίνεται και η ευκαιρία να λάμψουν οι μουσικοί και οι Sahara είχαν την τύχη να αποτελούνται από εξαιρετικούς. Τόσο ο καθένας μεμονωμένα όσο και στις jazz ομοβροντίες που παρεμβάλλονται, η ποιότητα αλλά και η αξιοπρόσεκτη χημεία τους δεν κρύβονται. Η κλιμάκωση του "Sunrise" στο τέλος, με τις ψυχεδελικές προεκτάσεις είναι αυτή που, όχι μόνο δίνει νόημα σε ό,τι συνέβαινε προηγουμένως, αλλά και κλείνει ιδανικά τον δίσκο.

Παρότι μετά από άλλον έναν δίσκο το 1975 οι Sahara σταμάτησαν να δισκογραφούν, είναι εκπληκτικό ότι είναι ακόμα δραστήριοι συναυλιακά και μάλιστα, ακόμα πιο εκπληκτικό, με σχεδόν τη σύνθεση του εν λόγω άλμπουμ, με μόνο απόντα τον Alex Pittwohn. Από αυτή τους της δραστηριότητα κυκλοφόρησε και το ζωντανά ηχογραφημένο (προφανώς) CD και DVD, "Live In Concert 2006/2007" το οποίο περιλαμβάνει και τα έξι αυθεντικά μέλη!

Τον επόμενο μήνα το Progsession θα σας δείξει γραφικές φωτογραφίες από ένα νησί.