Eyehategod, Omega Monolith, Mr. Booze @ Temple, 10/03/20

Το σάπιο, το βαρύ το rock 'n' roll, το ορθόδοξο

Από τον Αντώνη Αντωνιάδη, 13/03/2020 @ 13:58

Βαριά, λασπώδη σαπίλα. Αυτό περιμέναμε το βράδυ της Τρίτης να μας προσφέρουν οι Eyehategod, και αυτό ακριβώς πήραμε από την εκκωφαντική εμφάνιση τους. Όμως, το συγκρότημα από τη Νέα Ορλεάνη, ως γνήσιοι εκφραστές μιας ατόφιας rock’n’roll παράδοσης, μας πρόσφεραν επίσης και μια άκρως διασκεδαστική εμπειρία, κυρίως χάρη στον θεοπάλαβο αλήτη που ονομάζεται Mike Williams.

Τη βραδιά άνοιξαν οι Mr. Booze από την Καλαμάτα. Το συγκρότημα κινείται στον χώρο της heavy rock με μπόλικες όμως μεταλλικές αναφορές που, ανά φάσεις, κυριαρχούν στον ήχο τους. Πατώντας γερά και με αυτοπεποίθηση πάνω στη σκηνή, το συγκρότημα, για μισή περίπου ώρα, κράτησε το ενδιαφέρον του κοινού αποσπώντας θερμά χειροκροτήματα ανάμεσα στα κομμάτια τους. Αν και κάποια λαθάκια δεν έλειψαν, συνολικά, η τετράδα παρέμεινε απολύτως συγκροτημένη πάνω στη σκηνή και, κρίνοντας από τις αντιδράσεις του κόσμου, σίγουρα, το βράδυ της Τρίτης απέκτησε μερικούς νέους οπαδούς. Προσωπικά, θεωρώ πως πρέπει να δέσουν λίγο καλύτερα τις επιρροές τους ενορχηστρωτικά, καθώς το ύφος τους άλλαζε συχνά ακόμη και μέσα στο ίδιο κομμάτι, όμως, σε γενικές γραμμές, η εμφάνιση τους κρίνεται ως άκρως πετυχημένη.

Mr. Booze

Σειρά πήρε το ντουέτο των Omega Monolith. Τα συγκρότημα μπήκε στη ζωή μας το 2013, όταν και κυκλοφόρησε το "Black Campaign", ενώ το "Fungus" του 2016 τους έβαλε για τα καλά στον μουσικό χάρτη ως μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μουσικά εγχώριες προτάσεις. Παρόλο που η εισαγωγή τους όταν βγήκαν στη σκηνή ίσως να κράτησε λίγο παραπάνω απ’ ό, τι εγώ αντέχω, το συγκρότημα στη συνέχεια παρέδωσε μια πραγματικά μεγαλοπρεπή εμφάνιση. Γιατί μπορεί στις ήρεμες και πιο ατμοσφαιρικές συνθετικές στιγμές τους οι Omega Monolith να είναι πάρα πολύ καλοί, όμως όταν ανεβάζουν τους τόνους είναι τόσα πολλά παραπάνω, σε βαθμό που καταλήγουν αξεπέραστοι. Το instrumental μείγμα doom, sludge, noise και ακραίοι ήχου, τους κατατάσσει σε αυτό που λέμε "μια κατηγορία μόνοι τους" και το να τους δω ζωντανά για μένα ήταν μια τρομερα εντυπωσιακή εμπειρία, κάτι που ισχύει μάλλον γενικά για το κοινό του Temple που παρακολουθούσε άφωνο την εμφάνιση τους και τους χάριζε ένα ειλικρινές και θερμό χειροκρότημα στο τέλος κάθε τραγουδιού.

Omega Monolith

Με περίπου μισή ώρα καθυστέρηση από αυτή που είχε ανακοινωθεί, γύρω στις 23:00, οι Eyehategod βρέθηκαν στη σκηνή του Temple. Αφού σπατάλησαν λίγο ακόμη χρόνο μέχρι να αποφασίσουν με ποιο κομμάτι θα ξεκινήσουν, οι πρώτες νότες του "Lack of Almost Everything" ήρθαν για να ξεσηκώσουν το κοινό που, παρά την πανδημία, γέμισε τον συναυλιακό χώρο προκειμένου να δει από κοντά τους θρύλους της Νέας Ορλεάνης.

Eyehategod

Ακολούθησαν διάφορα κομμάτια όπως το "Parish Motel Sickness", το "Nobody Told Me" και το "Agitation! Proaganda!", προτού μας αφιερώσουν το "Sisterfucker". Από εκεί και πέρα, το συγκρότημα άρχισε να αυτοσχεδιάζει παίζοντας διάφορα κομμάτια από το σύνολο της καριέρας τους ενώ, όπως συνέβη και την προηγούμενη φορά που ήρθαν από τα μέρη μας, κάθε φορά επικρατούσε μια μικρή διαβούλευση πάνω στη σκηνή μέχρι να αποφασίσουν ποιο θα είναι το επόμενο τραγούδι. Κάποια στιγμή μάλιστα ο Mike Williams μας είπε ότι το συγκρότημα, που ήταν σε κοινη περιοδεία με τους Napalm Death, είχε πολύ καιρό να παίξει ολόκληρο set οπότε για την εμφάνιση τους εδώ έπρεπε να αυτοσχεδιάσουν.

Και αυτό βέβαια ήταν κάτι που δεν χάλασε κανέναν. Ο ήχος εξάλλου ήταν εξαιρετικός, το συγκρότημα είχε πολλή όρεξη, ενώ ο Mike Williams, που δεν σταμάτησε να κάνει αστειάκια περί κοροναϊού, από άποψη απόδοσης ήταν πραγματικά εκπληκτικός. Και φυσικά, τα riffs και η χαρακτηριστική μορφή του Jimmy Bower είναι και θα είναι για πάντα αυτά που θα καθιστούν τους Eyehategod ένα από τα σημαντικότερα και πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα της γενιάς τους. Ο τρόπος με τον οποίο η τετράδα μεταπηδούσε από αργές, βαλτώδεις μελωδίες σε punk ντελιριακές στιγμές αποτέλεσε και το πιο έντονο χαρακτηριστικό μιας βραδιάς που έμεινε στο συλλογικό συνειδητό ως οικογενειακή εμπειρία μεταξύ κοινού και μουσικών.

Eyehategod

Μετά από μια διαφωνία μεταξύ Williams και Bower σχετικά με το πόσες φορές έχουν έρθει στην Ελλάδα, που κατέληξε με τον πρώτο να δηλώνει για πλάκα (;) πως θα γελάει πάνω από τον τάφο του, το συγκρότημα μας παρέδωσε φρενήρεις εκτελέσεις των "Metamphetamine" και "Peace Thru War" με το κοινό μπροστά στη σκηνή να κοπανιέται εντός ενός mini moshpit, προτού τελικά αποχωρήσουν από τη σκηνή. Όπως ήταν βέβαια αναμενόμενο, επέστρεψαν μετά από λίγο ρωτώντας μας αν είμαστε σκανδιναβοί και γι’ αυτό είμαστε τόσο ήσυχοι. To "Masters of Legalized Confusion" ήταν το πρώτο κομμάτι ενός encore που κράτησε αρκετά καθώς, και πάλι, οι headliners της βραδιάς δεν μπορούσαν να αποφασίσουν τι θα παίξουν, προτού τελικά μας καληνυχτίσουν για τα καλά. Αυτό όμως που θα μου μείνει περισσότερο σαν εικόνα είναι ο τρόπος που ο Bower παρέμεινε στη σκηνή χαιρετώντας και πιάνοντας το χέρι κάθε θεατή. Πραγματικά, είναι ελάχιστοι οι μουσικοί που έχουν τέτοια άνεση με τον κόσμο κι έκανε σαφές πως, πέρα από σπουδαίος μουσικός, ο Bower πρέπει να είναι κι ένας από τους πιο cool τύπους εκεί έξω.

Eyehategod

Σπουδαίο λοιπόν συγκρότημα οι Eyehategod και σπουδαία, για ακόμη μία φορά, και η εμφάνιση τους στην Ελλάδα που αυτή τη φορά διήρκησε λίγο παραπάνω από μιάμιση ώρα. Το χαρήκαμε, το χαρήκανε, κι εννοείται πως θα τους ξανάβλεπα ξανά ανά πάσα στιγμή. Μέχρι την επόμενη φορά λοιπόν!

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography

  • SHARE
  • TWEET