Woven Hand, Universe 217 @ Gagarin 205, 27/11/10

01/12/2010 @ 11:54
Έπειτα από ένα πνιγηρό sold out υπό τη στέγαση του AN Club, ένα χρόνο μετά, σημαντικά μεγαλύτερο πλήθος κόσμου έμελλε να γεμίσει το γνωστό Gagarin 205, αποδεικνύοντας πως οι Woven Hand, πέραν από ένα αξιόλογο ποιοτικά σχήμα, αποτελούν και μια ισχυρή συναυλιακή δύναμη για τα δεδομένα της χώρας μας. Αυτή τη φορά, βέβαια, για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, μικρό μέρος από τη λάμψη τους κατάφεραν να κλέψουν οι «δικοί μας» Universe 217, για τον απλούστατο λόγο ότι έδωσαν μια από τις καλύτερες εμφανίσεις τους που έχουμε παρακολουθήσει μέχρι σήμερα.

Οι λόγοι για τους οποίους οι Universe 217 έχουν ανοίξει πραγματικά πολλές συναυλίες τα τελευταία χρόνια ενδέχεται και να μοιάζουν μυστήριοι σε όσους δεν είχαν μέχρι σήμερα επαφή με το group, αλλά όσοι τους ακολουθούν από τα πρώτα βήματα της πορείας τους γνωρίζουν την επαγγελματική συνέπεια που διέπει το σχήμα από κάθε πιθανή σκοπιά. Απ' όπου κι αν ξεκινήσουμε, από τον άψογο ήχο, τα λιτά, μα ουσιώδη visuals που προβάλλονταν από πίσω, καθώς και την απόδοση των μελών που άγγιξε τα μέγιστα δυνατά επίπεδα, οι Universe 217 έδωσαν μια εμφάνιση εφάμιλλη ενός σχήματος που έχει εμπειρία ανάλογη εκείνης του εξωτερικού. Η αλήθεια είναι πως το όλο στήσιμο που περιγράφουμε συντροφεύει τη μπάντα από τις απαρχές τις, αλλά μόνο σε χώρους τύπου Gagarin 205 έχει τη δυνατότητα να αναδειχθεί - γενόμενο που διαδραματίστηκε κι ενδεχομένως να έφερε νέους φίλους στις τάξεις της, βάσει του target group στο οποίο στοχεύει ο επίτιμος φιλοξενούμενος της βραδιάς.



Παρότι δε συνηθίζω να χρησιμοποιώ ανάλογες εκφράσεις της καθομιλουμένης, προσωπικά αμφιβάλλω αν θα μπορούσα να αποτυπώσω το όποιο νόημα ορθώς με άλλο τρόπο, οπότε θα χρειαστεί να με συγχωρέσετε για αυτή τη φορά. Οι Woven Hand εμφανίστηκαν σε ένα κατάμεστο Gagarin 205 (80 εισιτήρια απέμεναν για το sold out), ενώπιον ενός κοινού εναλλακτικού σε ακούσματα, αλλά όχι σε κουλτούρα. Σίγουρα, αναφερόμαστε σε μια συγκεκριμένη μερίδα του κοινού που αμαυρώνει τις εντυπώσεις του γράφοντος, μόνο που αυτή τη φορά τα κρούσματα ήταν υπερβολικά πολλά για να τα αγνοήσουμε, καθότι επί σκηνής ανέβηκαν δυο διαφορετικά σχήματα. Η όμορφη, αισθησιακή, γεμάτη ατμόσφαιρα και μυστήριο μπάντα που αγαπήσαμε και οι λεγόμενοι «Woven Hand που γαμάνε».



Κάτι σαν τη διαφορά μεταξύ του να κάνεις sex κι έρωτα. Το να κάνεις έρωτα φέρει τη δική του ομορφιά, έχει κάτι το ιδιαίτερο και ξεχωριστό. Το sex είναι απλά εκτόνωση. Κι όταν, λοιπόν, πηγαίνεις για να παρακολουθήσεις ένα σχήμα σαν τους Woven Hand, δεν πηγαίνεις για να χτυπηθείς, μήτε για να φωνάξεις, αλλά ούτε και για να πιάσεις την κουβέντα επί ένα πεντάλεπτο για το ότι ο νέος σου φίλος δεν είναι σαν τον παλιό και είμαι σίγουρος πως αν δεν πήγαινα μερικές θέσεις παραδίπλα ενδέχεται να δάγκωνα κάποιες δεσποινίδες για τα νεύρα που προκάλεσαν. Και το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι χρειάστηκε να αλλάξω θέση αρκετές φορές. Εντάξει, οι κινήσεις του Eugene σου φαίνονται αστείες κοπέλα μου, αλλά δε χρειάζεται να γελάς τόσο δυνατά και συνέχεια. Έχεις δίκιο φίλε μου πως έχεις κουραστεί και ότι οι απαγγελίες του performer δεν αγγίζουν τα προσωπικά σου «θέλω», αλλά θα συμπεριφερόσουν με τον ίδιο τρόπο εάν πήγαινες να δεις μια ταινία στο cinema; Θα μου πεις «όχι», επειδή εκεί χρειάζεται ησυχία για να μπεις στην ατμόσφαιρα του έργου. Πώς περιμένεις, όμως, να μπεις στην ατμόσφαιρα των Woven Hand, εάν ασχολείσαι με θέματα τα οποία θα συζητούσες αργότερα, στην προκειμένη περίπτωση; Για σφυρίγματα κατά τη διάρκεια των παύσεων δε θα κάνω λόγο, αυτά τα είπαμε ξανά στην ανταπόκριση που γράψαμε για τους Einstürzende Neubauten.



Άνω τελεία εδώ, επειδή δε θέλω να αμαυρώσω τις εντυπώσεις που αφορούν το live καθ' αυτό, καθώς η συναυλία από πλευράς μελών δεν ήταν τίποτα λιγότερο από τέλεια. Για την ακρίβεια, σπάνια έχω δει ένα σχήμα τόσο στατικό να γεμίζει μια σκηνή τύπου Gagarin 205 με χαρακτηριστική ευκολία, χάριν στις μικρές, αλλά ιδιαίτερα περιγραφικές κινήσεις, με ιδιαίτερη έμφαση να δίδεται από τον μπασίστα του σχήματος που έδειχνε να νιώθει κάθε τελευταία νότα στις μπασσογραμμές, αλλά και τον drummer που έπαιζε τα πάντα με μια χαρακτηριστική ευκολία, σε σημείο που αναρωτιόσουν αν είχε καν ιδρώσει. Ο David Eugene Edwards, από την άλλη, αποτέλεσε -όπως ήταν αναμενόμενο, άλλωστε- την απόλυτα αποστομωτική persona της βραδιάς, η οποία κατάφερνε να μαγεύει το κοινό ακόμη και στις φάσεις που τραγουδούσε a capella. Κάθε συναίσθημα που διέπει το έργο του έβρισκε διέξοδο στους μορφασμούς του προσώπου του, το πάθος και η ένταση που χαρακτηρίζει τις ερμηνείες του, καθώς κι ο πόνος, με την όποια έννοια λύτρωσης να ακολουθεί. Καθήμενος μπροστά σε δύο μικρόφωνα, με τη συνοδεία μιας κιθάρας, αλλά και λοιπών έγχορδων που εναλλάσσονταν ανά διαστήματα, κατόρθωσε να μαγνητίσει τη προσοχή του κοινού για μια ώρα και σαράντα λεπτά, με ερμηνείες από μια φωνή τόσο χαρισματική, που κατάφερνε μέσω μικρών πινελιών να δημιουργήσει μια αδιάσπαστη ροή συναισθημάτων, με τη διάρκεια του set να διακόπτεται μόνο από το ηχηρό χειροκρότημα κατά το τέλος των εκτελέσεων.



Οι συνθήκες από την άλλη ήταν τουλάχιστον τέλειες, όσον αφορά το θέμα του ήχου, καθότι οι ατέλειες εντοπίστηκαν σε διαφορές τύπου "Winter Shaker", η εκτέλεση του οποίου δεν έμοιαζε η ιδανικότερη, εν συγκρίσει με τη studio εκδοχή. Και πάλι, όμως, αποτέλεσε το προσωπικό highlight του γράφοντα - ίσως επειδή είμαι συναισθηματικά δεμένος με αυτό το κομμάτι κι έμελλε κατά μοιραίο τρόπο να κλείσει την εν λόγω εμφάνιση. Ως δεύτερο highlight θα τοποθετούσαμε το "Heart And Soul" των Joy Division, για πολύ ευνόητους λόγους, το οποίο αποτέλεσε και το εναρκτήριο έναυσμα ενός set που, από εκεί και ύστερα, κινήθηκε κυρίως γύρω από την τελευταία δουλειά του σχήματος με τίτλο "The Threshingfloor" - ένα album σαφώς ανώτερο του "Ten Stones", σε σημείο που οι όποιες παραλήψεις παλαιότερων συνθέσεων καταλήγουν κατανοητές στο βαθμό του επιθυμητού.

Κι όμως, αισθάνεστε πως κάτι δε λειτούργησε τόσο άψογα. Ομολογώ ότι για πρώτη φορά μου έμεινε μια ισχυρή πικρία για τον κόσμο κι ο λόγος που δεν ακούγομαι τόσο ενθουσιώδης όσο άλλες φορές εντοπίζεται στα όποια ατοπήματα. Πανάθεμα αν αυτοί οι άνθρωποι κατάλαβαν τι ακριβώς παρακολούθησαν - και δεν αναφέρομαι σε μια εξίσου σημαντικά μεγάλη μερίδα του κοινού που ανέμενε υπομονετικά με αναμμένα τα φώτα, έπειτα από τη λήξη του set, μήπως τυχόν ο Eugene και η παρέα του αποφασίσουν να ανέβουν ξανά στη σκηνή. Η αλήθεια είναι πως έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι αν έχουμε όντως την απαραίτητη κουλτούρα για τέτοιου είδους events, από τη στιγμή που, έπειτα από τρεις εναλλακτικού τύπου εμφανίσεις που παρακολούθησα τον τελευταίο μήνα, δεν ήθελα να κάνω τίποτα άλλο, παρά να ζητήσω από το διπλανό μου να δείξει τον πρέποντα σεβασμό. Ας είναι. Μάλλον χρειάζεται να πάμε στο εξωτερικό για να απολαύσουμε μερικά σχήματα όπως ακριβώς πρέπει - εκτός αν αλλάξουν οι νοοτροπίες ορισμένων ανθρώπων, επειδή θέλω να πιστεύω πως υπάρχει ακόμα το ενδεχόμενο να αναλογιστούν, εξετάσουν και κατανοήσουν κάποια πράγματα, πρώτα για τους εαυτούς τους και μετά για το διπλανό τους.  

The circle is vicious of thoughts altogether vain
Haunted by battles lost, still living on Idian land
I clap my dirty hands, given over to self, and left to own devices
A quaking in the person

All his glory...


Υ.Γ.: Woven Hand setlist, ατελές, ενδεχομένως. Νιώθω σχεδόν βέβαιος πως έπαιξαν δύο ακόμα τραγούδια, αλλά όσο κι αν σπάω το κεφάλι μου, δε μπορώ να βεβαιωθώ με τίποτα.

Heart And Soul (Joy Division cover)
Sinking Hands
The Threshingfloor
A Holy Measure
Raise Her Hands
His Rest
Orchard Gate
Kingdom of Ice
The Speaking Hands
Tin Finger  
Your Russia  
Winter Shaker

Γιάννης Καγκελάρης

Περισσότερες φωτογραφίες:

Woven Hand:












Universe 217:


  • SHARE
  • TWEET