Up The Hammers X Warm Up Show (Sacred Steel, Battleroar, Dark Nightmare, High Spirits κ.ά.) @ Αn Club, 05/03/15

Η μεγάλη γιορτή του δέκατου, επετειακού Up The Hammers Festival ξεκίνησε την Πέμπτη από το An Club με το warm-up show. Η προθέρμανση κάθε άλλο παρά χαλαρή ήταν, καθώς τόσο το εξαιρετικό billing και (κατ' επέκταση) η απόδοση των συγκροτημάτων, όσο και ο κόσμος που σχεδόν γέμισε το An συνετέλεσαν σε μία βραδιά που θα θυμόμαστε ως αντίστοιχη κανονικών ημερών περασμένων φεστιβάλ στον ίδιο χώρο. Δύο μπάντες από τα βρετανικά νησιά, δύο εγχώριες που έχουν την δική τους ιστορία, τα τίμια παλικάρια από το Chicago και στο φινάλε οι Γερμανοί φίλοι μας έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, παραδίδοντας απλά μαθήματα απλού, παλαιών αρχών heavy metal. Κερασάκι στην τούρτα η παρουσία δύο προσωπικοτήτων που είναι περισσότερο γνωστοί με τα ψευδώνυμά τους και αναμένεται να λάμψουν σήμερα και αύριο, ενώ άξιο αναφοράς είναι ότι το πρόγραμμα που είχε ανακοινωθεί τηρήθηκε με ακρίβεια λεπτού. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...

Ακριβώς στις 19:00 και ενώ αρκετός κόσμος συνέχισε να κατεβαίνει τα σκαλιά του ιστορικού club, στη σκηνή βρέθηκαν πρώτοι οι Βορειοιρλανδοί Terminus. Με την εξαίρεση του πρώτου περισσότερο ρυθμικού κομματιού, τα υπόλοιπα βαρούσαν... και βαρούσαν καλά. Το κλασικό power metal με επικό προσανατολισμό στο οποίο επιδίδονται μας άφησε πολύ καλές εντυπώσεις και αποτέλεσε την κατάλληλη προθέρμανση ...της προθέρμανσης.



Ο ήχος ήταν εξαρχής αρκετά καλός, με τον drummer να ακούγεται σωστά και να ξεχωρίζει, σε αντίθεση με τον τραγουδιστή που ήταν σχετικά μονοδιάστατος, ενώ τα τρία υπόλοιπα μέλη -δύο κιθαρίστες και μπασίστας- απέδωσαν τα αναμενόμενα. Το set τους τέλος βασίστηκε προφανώς στο επερχόμενο full-length ντεμπούτο με τίτλο "The Reapers Spiral" (αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στην χρονιά) και ολοκληρώθηκε έπειτα από 30 λεπτά της ώρας.

Την σκυτάλη πήραν οι επίσης βρετανικής προέλευσης Toledo Steel. Διαθέτοντας πιο παλιακό ήχο και εμφάνιση, αλλά κυρίως περισσότερη όρεξη από τους γείτονές τους που ίσως να ήταν λίγο αγχωμένοι, με «ανάγκασαν» να τους παρακολουθήσω με μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Σε αυτό έπαιξε σίγουρα ρόλο και ο εξαιρετικός υψίφωνος τραγουδιστής, που έβγαλε το μισάωρο με το πόδι ακουμπισμένο στο κάγκελο.



Το set τους βασίστηκε αναμενόμενα στο ολοκαίνουριο EP "Zero Hour" (κάποια από τα κομμάτια του οποίου βρίσκονται στο demo και το πρώτο EP της μπάντας), με πιο ενδιαφέρουσα στιγμή το «επικό» "Children Of The Sun" - όλα τα λεφτά ήταν το απίθανο ορχηστρικό μέρος στο μέσο του κομματιού. Αν θα μπορούσα να κάνω μια πρόβλεψη, και δεδομένης της ηλικίας των μελών της μπάντας, είναι ότι εφόσον οι Toledo Steel δουλέψουν σκληρά θα τους ξαναδούμε στο φεστιβάλ, προφανώς σε καλύτερη σειρά.

Θ.Ξ.

Η ώρα για τους High Spirits ήρθε στην ...ώρα της, με την μπάντα του υπερδραστήριου Chris Black να αναλαμβάνει να μας ταξιδέψει για 45 λεπτά σε παρελθοντικούς χρόνους με το «μονόχνοτο», άλλα τέρμα μελωδικό heavy metal τους. Δεν είναι κανένα μυστικό πως με το περσινό "You Are Hear" βγάλανε αρκετά γούστα και η αλήθεια πως το πέρασαν και στην εμφάνισή τους με χαρακτηριστική ευκολία.



Χωρίς δερμάτινα, χωρίς καρφιά και λοιπά «true» αξεσουάρ και με σύμμαχο την λιτή αλλά ουσιαστικότατη μουσική τους για 45 λεπτά γεμίσανε το Αν με νοσταλγικούς ήχους και άπειρες μαγευτικές κιθαριστικές στιγμές. Ανοίξανε με το ομώνυμο και μέχρι και το "Midnight Sun" που έκλεισε την εμφάνισή τους, θεωρώ πως όσοι τους γνώριζαν είδη τους αγάπησαν περισσότερο και όσοι δεν τους ήξεραν, θα ασχοληθούν με το να τους μάθουν. Η επίκληση να παίξουν και άλλο με το κλασικό «we want more» μετά το πέρας του σετ αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Με απολογητικό ύφος ο Chris μας ευχαρίστησε, αλλά οι χρονικοί περιορισμοί δεν επέτρεψαν κάποιο encore. Highlight φυσικά το "Another Night In The City". Α... μην ξεχάσω να πω πως ακούσαμε και καινούργιο τραγούδι. Τιμιότατοι και άξιοι! Ας ελπίσουμε πως δεν θα ακολουθήσουν κι άλλες επισκέψεις.

Κ.Π.

Ο κύκλος των εγχώριων σχημάτων άνοιξε με τους Dark Nightmare, μάλλον της καλύτερης -και με διαφορά μάλιστα- επαρχιακής heavy metal μπάντας. Η συνέπεια που έχουν επιδείξει σε δισκογραφικό και συναυλιακό επίπεδο, έχει επιφέρει την αναγνώριση όχι μόνο από το ελληνικό underground κοινό, αλλά και από ένα μέρος του αντίστοιχου ευρωπαϊκού, κρίνοντας τουλάχιστον από τις αντιδράσεις των παρευρισκομένων.



Η ηγετική φυσιογνωμία του εξαιρετικού κιθαρίστα και τραγουδιστή Γιάννη Παπαδημητρίου δέσποζε -όπως ήταν αναμενόμενο- στον χώρο, παρασέρνοντας με χαρακτηριστική ευκολία το κοινό στο γνώριμο επικομεταλικό ταξίδι. Παρά την ατυχή συγκυρία να κλείσει η φωνή του Γιάννη στα τελευταία κομμάτια, γεγονός για το οποίο προς τιμή του ζήτησε επανειλημμένα συγγνώμη, ο συνδυασμός παλαιότερων αγαπημένων όπως το "Beneath The Veils Of Winter", και το "Dragonlakes" με τα δύο πολλά υποσχόμενα καινούργια από τον επερχόμενο δίσκο μας ικανοποίησε πλήρως, με το "Defenders Of The Borderland" να κλείνει ιδανικά και μέσα σε αποθέωση το 45λεπτο set.

Θ.Ξ.

Την ιστορία με τις τρεις εμφανίσεις των Battleroar και τη λογική της, μας την είχε εξηγήσει ο Μανώλης Καραζέρης στην συνέντευξη που μας παραχώρησε πριν λίγο καιρό και λογικά οι πολλοί οπαδοί τους θα ευχαριστιούνταν αυτή την ιστορική αναδρομή. Όπως ήταν είδη γνωστό, το setlist τους στηρίχτηκε στο πρώτο demo της μπάντας με την απόδοσή της να κρίνεται υπέρ του δέοντος ικανοποιητική, δεδομένου και του μεγάλου χρονικού διαστήματος που είχαν να παίξουν μαζί.



Το πρόβλημα που αντιμετώπισε ο Μανώλης με το καλώδιο της κιθάρας του στην αρχή είχε σαν αποτέλεσμα την διακοπή του "Morituri Te Salutant" που παίζονταν εκείνη τη στιγμή, αλλά έκτοτε όλα κύλισαν ιδανικά και η ανταπόκριση του κόσμου ανά στιγμές ήταν συγκλονιστική, συμμετέχοντας καθόλη τη διάρκεια του σετ. Φυσικά εκεί που τα έδωσε όλα ήταν στο "Battleroar" το οποίο έφερε ανατριχίλες. Κερασάκι στην τούρτα η αρτιότατη διασκευή στο υπερ-αγαπημένο έπος "Singing Swords" των Heavy Load το οποίο προσωπικά με έπιασε απροετοίμαστο και ήταν από τα highlight της μέρας συνολικά. Άψογη απόδοση από όλους.

Με τους Sacred Steel πάνω στο σανίδι ξέρεις τι να περιμένεις. Τίμιο ατσάλι και τίποτα άλλο. Ο Gerrit είχε αρκετή όρεξη για κουβέντα (και για μπύρα), με την υπόλοιποι μπάντα να φαίνεται να απολαμβάνει την όλη φάση. Όπως ανέφερε και ένας φίλος ο Khalil με αυτό το λουκ «πρωτομαλλιά» που είχε, έμοιαζε να έχει βγει από κατάληψη πολυκλαδικού και μάλιστα το υποστήριξε και με αρκετό «νεανικό» ενθουσιασμό (είναι 32 χρονών αλλά λέμε τώρα).



Η εξοικείωση του Gerrit με το ελληνικό κοινό βοήθησε το επικοινωνιακό κομμάτι, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που παραδέχτηκε κάποια στιγμή πως θα έπαιζαν κάποιο τραγούδι που σιχαινόταν, αλλά ήξερε πως ο κόσμος γουστάρει. (αν δεν κάνω λάθος ήταν το "Sacred Bloody Steel"). Τα απρόοπτα δεν έλειψαν καθώς ο Sonnenberg αντιμετώπισε αλλεπάλληλα προβλήματα με την ζώνη της κιθάρας και τελικά με τη βοήθεια του Νίκου Παπακώστα την στερέωσε κάποια στιγμή με χαρτοταινία (MacGyver φάση).



Το setlist ήταν περιεκτικότατο και χορταστικό και η απόδοση του συγκροτήματος κινήθηκε σε αξιοπρεπέστατα επίπεδα, ενώ και ο ήχος ήταν αρκετά καλός και βοήθησε τα ήδη ταλαιπωρημένα αφτιά μας. Οι Sacred Steel είναι φάση συγκροτήματος που είτε γουστάρεις είτε όχι, αλλά σίγουρα στις εμφανίσεις τους βγάζουν αρκετή ενέργεια, κάτι που φάνηκε και σε τραγούδια όπως τα "Metal Is War" και "Broken Rites". Πάντως με την ανταπόκριση του κόσμου θεωρώ πως το κερδίσανε και αυτοί το στοίχημά τους στα σχεδόν 90 λεπτά που διήρκησε η εμφάνισή τους.

Συνολικά το warm-up show ήταν αυτό που λέει και ο τίτλος του. Ένα ορεκτικό δηλαδή πριν μας σερβιριστεί το κυρίως πιάτο του Up The Hammers. Το τίμιο metal των Terminus και Toledo Steel, η λιτή αλλά μαγευτική μουσική των High Spirits, η δυναμική των Dark Nightmare, η εμφάνιση του αρχικού line up των Battleroar, μαζί με την αξιοπρεπέστατη παρουσία των Sacred Steel, ζέστανε τους σβέρκους μας… let the show begin.

Κ.Π.

Φωτογραφίες: Dorina Dragon