Karl Hector & The Malcouns @ Death Disco, 07/04/17

Εκτός όλων των προβλέψεων βρέθηκαν όσοι αποφάσισαν να παρευρεθούν στο Death Disco για να ακούσουν τους Karl Hector & The Malcouns. Ειδικά όσοι ήταν παρόντες στο προ πολλών ετών live τους στο Bios αλλά και όσοι είχαν μείνει στις στούντιο δουλειές τους σίγουρα περίμεναν ένα funk-jazz-afro ιδίωμα με κάποια αγγίγματα ψυχεδέλειας. Ακόμα και όλα τα δελτία τύπου μιλούσαν για funk party. Η πραγματικότητα βέβαια απείχε πολύ απ' όλα αυτά και αυτό ήταν εύκολο να το αντιληφθεί κανείς πριν καν ακουστεί η πρώτη νότα.

Το γεγονός ότι οι Karl Hector & The Malcouns παρουσιάστηκαν ως κουαρτέτο, χωρίς πνευστά, ήδη μας έβαλε στο κλίμα ότι θα ακούγαμε κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που αναμενόταν. Και πράγματι, ουσιαστικά όλες οι άλλες επιρροές του συγκροτήματος πήγαν περίπατο και έμεινε μία και κυρίαρχη που δεν ήταν άλλη από το krautrock. Για να είμαστε ακριβείς, οι αφρικανικές επιρροές έκαναν πού και πού την εμφάνισή τους, ιδιαίτερα στη φωνή της γλυκύτατης Marja Burchard που πέρα από τα φωνητικά και τα πλήκτρα ξεχώριζε ιδιαίτερα για το πόσο χαιρόταν τη συναυλία και είχε ένα γνήσιο διάπλατο χαμόγελο που ήταν δύσκολο να μην παρασύρει και τους ακροατές. Κι αν δε έφτανε αυτό για να τη συμπαθήσεις, όπως αποκαλύφτηκε κατά τη διάρκεια της βραδιάς είναι η κόρη του ιθύνοντος νου των krautrock θρύλων Embryo, του Christian Burchard. Μάλιστα η σχέση αυτή σφραγίσθηκε και με μία διασκευή σε σύνθεση των τελευταίων, την οποία πάντως δεν εντόπισα έγκαιρα για να την αναγνωρίσω.

Παρότι ως παρουσία σαφώς τραβούσε τα βλέμματα η Marja, μουσικά το συγκρότημα ήταν πιο ισορροπημένο και παρά κάποια αρχικά προβλήματα συνοχής στη συνέχεια έπιασαν υψηλές προδιαγραφές που άφησαν άπαντες ικανοποιημένους. Φυσικά το κύριο στοιχείο ήταν το ανελέητο groove των Zdenko Curulija και Al Markovic σε τύμπανα και μπάσο αντίστοιχα ενώ ο JJ Whitefield (aka Karl Hector) στην κιθάρα άλλοτε συνεισέφερε ρυθμικά άλλοτε άπλωνε ατμόσφαιρες και ψυχεδέλειες συνομιλώντας με τα πλήκτρα.

Παρότι το Death Disco δεν γέμισε, δηλαδή οι θεατές ήταν λιγότεροι από 50-60, όσο περνούσε η ώρα τόσο πιο θερμή γινόταν και η ανταπόκρισή τους και στο τέλος το έντονο χειροκρότημα οδήγησε και σε ένα encore στο οποίο από το πουθενά εμφανίστηκε και ένας σαξοφωνίστας (έως τότε δρούσε ως φωτογράφος) για να εμπλουτίσει τον ήχο τους, λίγο όμως, ελάχιστα, αφού τελικά η βραδιά έκλεισε ουσιαστικά όπως είχε κυλήσει, μέσα σε ένα krautrock παραλήρημα.

Φωτογραφίες: Κατερίνα Καπετάνη