Avishai Cohen Trio @ Gazarte, 04/06/15

Βράδυ Πέμπτης, κατηφορίζοντας προς το Γκάζι και την εμφάνιση του Avishai Cohen και των δύο μουσικών του, οι σκέψεις περιστρέφονταν γύρω από το ζήτημα της jazz και της δυσκολίας στην παρακολούθηση που καμιά φορά ενέχει. Δεν κρύβω πως και προσωπικά με απασχόλησε έντονα το πόσο μπορώ να πάρω πάνω μου το βάρος να σας μεταφέρω το κλίμα και την ουσία μιας jazz συναυλίας.

Τις σκέψεις αυτές διέκοψε η είσοδος στον προσεγμένο κάτω χώρο του Gazarte, που πάντα σε χαλαρώνει. Ο Cohen έχει χαρακτηριστεί ένας από τους επιδραστικότερους εν ζωή μπασίστες της τζαζ κι ας είναι μόλις 45 ετών, μελετά μουσική από 9 ετών, έχει δουλέψει στις οικοδομές της Νέας Υόρκης και 24 ετών έπαιξε μπάσο στους δρόμους και τους σταθμούς του μετρό, προσπαθώντας να ορθοποδήσει. Όλα αυτά -μαζί με την αγάπη και τις γνώσεις του πάνω στην latin jazz- τον καθιστούν αυτομάτως ενδιαφέρουσα περίπτωση προς παρατήρηση.

Ο Avishai έχει ξαναεπισκεφθεί τη χώρα μας -και χώρα του, μιας και φέρει και ελληνική, πέραν από πολωνική και ισπανική, καταγωγή- κι αυτή την φορά αποφάσισε να κλείσει με την εδώ του εμφάνιση την ευρωπαϊκή του περιοδεία για τον καινούργιο δίσκο του τρίο, "From Darkness", τιμώντας έτσι το ελληνικό κοινό που τον αποθέωσε στην προηγούμενη επίσκεψή του εδώ.

Στις δέκα παρά δέκα, το τρίο βγήκε στην σκηνή για να ερμηνεύσει νέες αλλά και παλιότερες συνθέσεις του Avishai, με τον πιανίστα και τον ντράμερ να πλαισιώνουν τον ίδιο τον Ισραηλινό συνθέτη, τοποθετώντας έτσι στο κέντρο της σκηνής -και της προσοχής του κοινού- το κοντραμπάσο. Η αίθουσα γέμισε στακάτες μελωδίες, μουσικές ερωταποκρίσεις, θέματα και παραλλαγές, ντιμινουέτα και κρεσέντα. Ο κόσμος περίμενε με λαχτάρα τα αυτοσχεδιαστικά μέρη κάθε σύνθεσης, παίρνοντας ενεργά μέρος στο παιχνίδι της jazz και ανταμείβοντας κάθε εμπνευσμένη στροφή και κάθε προσεγμένη εκτέλεση με θερμότατο χειροκρότημα.



Με το κοντραμπάσο επικεφαλής -και το πιάνο συνοδεία!- το ηχητικό αποτέλεσμα ήταν πέρα για πέρα ιδιαίτερο και ενδιαφέρον και εξελίχθηκε γρήγορα σε οικείο άκουσμα. Η εντύπωση που έμεινε πλησιάζει τον όρο «jazz δωματίου», ένα εύκολο, ευχάριστο άκουσμα, με υψηλή τεχνική χωρίς ελιτισμό και αρκετές συνθέσεις a la Yann Tiersen.

Πέραν του πρωταγωνιστή της βραδιάς, κυρίου Cohen, το κοινό φάνηκε να συμπάθησε ιδιαίτερα τον Daniel Dor (ντράμερ) που ομολογουμένως «έδωσε τα ρέστα του» ουκ ολίγες φορές επί σκηνής, σολάροντας συχνά εξαιρετικά. Ο Nitai Hershkovits (πιανίστας) δεν στάθηκε πάντα στο ύψος των απαιτήσεων των πολύ «ελεύθερων» παικτικά στιγμών της βραδιάς, ενώ κάλυψε με ευκολία τις πιο τεχνικές πλευρές των απαιτητικότερων συνθέσεων. Όταν δε, κλήθηκε να ακολουθήσει σ' έναν αυτοσχεδιασμό και δεν τα κατάφερε με απόλυτη επιτυχία, τότε αυτό το στιγμιαίο μπλακάουτ του βγήκε στο επόμενο κομμάτι σε ερμηνευτική ένταση -κάπως ωμή, αλλά νεανική κι ορμητική- που ξεσήκωσε τους θαμώνες και μας αποζημίωσε με το παραπάνω. Και οι δύο συμπαθέστατοι και ευφυείς μουσικοί.



Γύρω στις έντεκα έληξε η κανονική διάρκεια της συναυλίας και ακολούθησαν -πολύ δικαιολογημένα- δύο encore, στα οποία ακούστηκε το "Nature Boy" του Nat King Cole με την φωνή του Avishai, η εξαιρετική zamba "Alfonsina Y El Mar" του Ariel Ramírez και άλλες διασκευές που μας πήγαν αβίαστα μέχρι το και μισή της ώρας. Το κοινό ενθουσιάστηκε με την λάτιν στροφή και την πληθωρικότητα της παρουσίας του Cohen, ζητώντας με το παρατεταμένο χειροκρότημα λίγα ακόμη μέτρα που δεν του τα αρνήθηκαν.

Περιμένοντας να ξαναδούμε ευχαρίστως τον Avishai Cohen και τους μουσικούς του στα μέρη μας, βγαίνουμε από το club, αναρωτώμενοι τι άλλο μπορεί να είναι η jazz, παρά η βαθιά εντύπωση της μίας νότας; Και της μίας βραδιάς.