Συνέντευξη: Hattie Green
Μιας και μέσα στις επόμενες μέρες κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους, "Here Comes The Lady", το timing δε θα μπορούσε να είναι καλύτερο για μία συνέντευξη με τον μπασίστα και βασικό συνθέτη των Hattie Green, Νίκο Καστανά. Διαβάστε πως γίνεται μία ελληνική μπάντα να έχει Γερμανό τραγουδιστή, πως κατέληξαν να συμμετέχουν στο album της ο Paul Di'Anno και ο Cliff Evans, καθώς και ποια είναι τα επόμενα πλάνα της.
Για αρχή θα ήθελα να μας πεις δύο λόγια για το line up των Hattie Green και πως καταλήξατε σε αυτό.
Το συγκρότημα ξεκίνησε το 2007 με τον Rocky (Michael Neukirchner) στα φωνητικά, τον Νίκο Τζάνο στις κιθάρες, εμένα και τον Κωστή Αγραφιώτη στα τύμπανα. Ξεκινήσαμε λοιπόν ως τετράδα. Στην συνέχεια οι ανάγκες μίας δεύτερης κιθάρας έφεραν τον Hans (επίσης Γερμανός). Γύρω στα τέλη του 2008, ο Κωστής δεν μπορούσε να συνεχίσει λόγω άλλων υποχρεώσεων, και έτσι ήρθε ο Μάριος (πρώην Liquidust), ενώ λίγο αργότερα ξεκίνησε η συνεργασία μας και με τον Τζήμα, ο οποίος αντικατέστησε τον Hans στις δεύτερες κιθάρες. Και κάπως έτσι καταλήξαμε να είμαστε οι πέντε μας.
Πως προέκυψε να αναλάβει ο Michael τα φωνητικά; Δεν είναι δύσκολο το να μένει αυτός στη Γερμανία και οι υπόλοιποι στην Αθήνα;
Η ιδέα για ένα τέτοιο σχήμα ήρθε από κοινού με τον Michael (Rocky) και με μερικά άλλα άτομα, όπως η Roma Cappucci. Η γνωριμία έγινε μέσω κοινών γνωστών και όταν η ιδέα ωρίμασε, πραγματοποιήθηκε. Ο Νίκος και ο Κωστής ήρθαν νομίζοντας ότι θα παίξουν στους Burning Wheels, το προηγούμενο σχήμα μου, αλλά «ατύχησαν»... Πάντα υπάρχουν δυσκολίες, όχι όμως περισσότερες από ότι θα υπήρχαν αν ο Rocky ήταν Έλληνας. Οι πρόβες γίνονται στην Ελλάδα, το ίδιο και η ενορχήστρωση των κομματιών. Όταν έχουμε έτοιμες κάποιες συνθέσεις, τις στέλνουμε στη Γερμανία και αυτός ηχογραφεί στα φωνητικά δύο ή τρεις εκδοχές, είτε για να διαλέξουμε, είτε για να κάνουμε «συρραφή» αυτών. Μέχρι στιγμής το όλο θέμα λειτουργεί αρκετά ικανοποιητικά, αν εξαιρέσεις την περίπτωση του Hans, αφού η ενορχήστρωση στις κιθάρες απαιτεί πιο «κοντινή» επαφή και πιο πολλές πρόβες. Σκέψου άλλωστε πως και στα 70’s έκαναν το ίδιο πράγμα, μόνο που τότε έστελναν μπομπίνες!
Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί το ντεμπούτο σας. Θα ήθελα να μας πεις δύο λόγια για αυτό, όπως που και πότε ηχογραφήθηκε και τί επιρροές έχει.
Όντως, μέσα στον Ιούνιο κυκλοφορεί το πρώτο μας album με τίτλο "Here Comes The Lady". Οι ηχογραφήσεις του έγιναν στο Studio Puzzle, και με εξαίρεση λίγες προσθήκες / αλλαγές που έγιναν πρόσφατα, το κύριο μέρος του ολοκληρώθηκε στα τέλη του 2009. Τώρα όσον αφορά στις επιρροές και το στυλ. Συνοπτικά θα μας χαρακτήριζα heavy rock συγκρότημα. Αν επιμένεις όμως για επιρροές, θα έλεγα πως ο ήχος μας βρίσκεται ανάμεσα στους UFO, τους Cult και τον Danzig, χωρίς να λείπουν και οι stoner αναφορές. Πάντως, όταν παίξαμε στην Τσεχία, μας έλεγαν πως «φέρνουμε» ακόμα και στους Voivod και του Type O Negative.
Ανέφερες τις συναυλίες σας στην Τσεχία. Αν θυμάμαι καλά είχατε παίξει και στη Γερμανία. Ποια είναι τα επόμενα «συναυλιακά» πλάνα σας;
Όντως, πριν από ένα χρόνο περιοδεύσαμε στην Τσεχία και τη Γερμανία και μάλιστα με σχετικά μεγάλη επιτυχία. Συνήθως παίζαμε σε club που είχαν περίπου 100-200 άτομα. Τον Οκτώβριο προγραμματίζουμε να ξαναπάμε προς Γερμανία μάλιστα. Όσον αφορά στην Ελλάδα, πρόσφατα παίξαμε στο Bat City, ενώ μετά την κυκλοφορία του δίσκου θα δώσουμε σίγουρα αρκετά live.
Ο δίσκος περιλαμβάνει δύο πολύ σημαντικές συμμετοχές. Η μία είναι του Paul Di'Anno και η δεύτερη του Cliff Evans. Πως προέκυψαν;
Και οι δύο προέκυψαν μέσω της φιλίας μας με τον manager Lee Hart, ο οποίος συνεργάζεται τόσο με τον Di'Anno, όσο και με τον Cliff. Μάλιστα, ο Evans επρόκειτο να γίνει μόνιμο μέλος των Hattie Green, όμως το 2008 επανασυνδέθηκαν οι Tank, οπότε το σχέδιο μας... ναυάγησε!
Σε ό,τι έχει να κάνει με τη σύνθεση των κομματιών, είναι όλα καινούργια;
Τα περισσότερα κομμάτια είναι καινούργια, με εξαίρεση 2-3 που έχουν κάποια προϊστορία και τα οποία βέβαια υπέστησαν τις κατάλληλες αλλαγές.
Πως βλέπεις την ελληνική σκηνή;
Έχει πολύ καλά ονόματα. Ρίξε μια ματιά στους 700 Machines, στους Mamma Kin... Υπάρχουν σχήματα που θα μπορούσαν να κάνουν πράγματα και στο εξωτερικό, με επιτυχία. Περισσότερη οργάνωση χρειάζεται και λιγότερη μιζέρια από αυτούς που ζουν από την ελληνική σκηνή. Ξέρεις τώρα...
Λοιπόν, ακολουθούν οι κλασσικές ερωτήσεις. Πέντε αγαπημένοι δίσκοι;
Πέντε πολύ δύσκολο. Αν όμως με έστελναν εξορία και έπρεπε να πάρω μαζί μου έναν, αυτός θα ήταν το "Taken By Force" (Scorpions).
Αγαπημένοι μπασίστες;
Κι αυτό δύσκολο, αλλά θα έλεγα τους Pete Way (UFO) και Dennis Dunaway (ex-Alice Cooper).
Καλύτερη συναυλία που έχεις πάει;
Θυμάμαι ότι τα είχα χάσει με τον επαγγελματισμό του Alice Cooper, στην Αθήνα το 2004, όπως και με τις εκτελέσεις των Def Leppard το 2008. Προτιμώ τις συναυλίες σε κλαμπάκια πάντως. Σίγουρα όμως έχω περάσει όμορφα σε πολλές συναυλίες που τώρα δεν μπορώ να θυμηθώ.
Κλείνοντας θα ήθελα να μας πεις για τους άμεσους στόχους της μπάντας.
Δεν υπάρχουν άμεσοι ή έμμεσοι στόχοι. Πάνω από όλα θέλουμε να περνάμε καλά με αυτό που κάνουμε, όσο το κάνουμε. Εμείς θα προσπαθήσουμε να «τρέξουμε» το δίσκο με το μόνο μέσο που διαθέτουμε: παίζοντας live!
