Το Φορντ το Τράνζιτ

Κοίτα να δεις κάτι πράματα. Ο ένας γράφει για το bullying, ο άλλος για την ακεραιότητα του καλλιτέχνη και ο τρίτος για τον ρατσιστικό μουσικόφιλο. Και έρχεται μετά ο ΜΑΝ και σου γράφει για τον Ντάμπο. Στα διάλα να πούμε, ήρθαν οι κυριλέδες να μας χαλάσουν την πιάτσα. Νομίζετε πως δεν το ξέρω κύριοι πως τα κείμενα μου δεν κάνουν ούτε να τυλίξεις τσιπούρες; Δεν ξέρετε πως κλαίω μόνος μου τα βράδια, πνίγοντας τους λυγμούς μου σε μαξιλάρι δακρύβρεχτο και φράντζα τσαλακωμένη, βάζοντας τον πρώτο δίσκο των La Dispute στο φουλ; Είναι ανάγκη να με ξεφτιλίζετε έτσι;

Ένηγουεη, στίβοντας λοιπόν κάθε ουγγιά σκονισμένης δημιουργικότητας από τη μεριά του εγκεφάλου που δημιουργεί αηδίες, γράφω τα παρακάτω. Την εβδομάδα που μας πέρασε είχα την τύχη να συναντήσω και να μιλήσω με κάποιους μουσικούς που έχω σε μεγάλη εκτίμηση. Ο πρώτος ήταν ο Otto* των Sleepmakeswaves, πιτσιρικάς, ίσως ένα-δύο χρόνια μεγαλύτερος από μένα και γενικώς ένας τύπος που φαίνεται πως μοιάζουμε σε πολλές πτυχές του χαρακτήρα μας.

Σαν μπάντα, οι Sleepmakeswaves είναι στο τοπ 3 των αγαπημένων μου post-rock μπαντών (γιατί πώς να ξεπεράσει κανείς τους Mogwai και τους Mono;) παρά το γεγονός πως δεν έχουν καθόλου τα χρόνια της εμπειρίας στη πλάτη τους όπως τα υπόλοιπα μεγάλα ονόματα του χώρου. Τελοσπάντων, η συνέντευξη θα ανέβει -πρώτα ο θεός- την Πέμπτη, αλλά σε αυτή δεν θα συμπεριλαμβάνονται οι προσωπικές απόψεις που δημιουρήθηκαν κατά την συζήτησή μας. Πρώτον, με τον τύπο είχαμε τα ίδια παράξενα ακούσματα. Παρά το γεγονός πως παίζει σε post-rock μπάντα, όλες του οι επιρροές προέρχονται από τον punk-rock / core χώρο. Καταλήξαμε να μιλάμε για την αγάπη μας για τους Smith Street Band και τέλος βρεθήκαμε να μιλάμε για τις περιοδείες.

Γενικά, σε κάθε συνέντευξη που κάνω μου αρέσει να ρωτάω τους μουσικούς εάν πράγματι αγαπάνε το touring, ποιό είναι το σημείο εκείνο στο οποίο θα πούνε «αρκετά, θέλω να γυρίσω σπίτι μου»; Είναι ένα θέμα το οποίο νιώθω ότι με αντιπροσωπεύει αρκετά. Μπορεί να μην είμαι σε μπάντα και να μην περνάω τις νυχτές στους καναπέδες ξένων ή σε άβολα μεταχειρισμένα φορντ τράνζιτ, αλλά είμαι 2876 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου από τα δεκαοχτώ. Σε ευθεία γραμμή, τρεις ώρες και δεκαπέντε λεπτά με το αεροπλάνο, 2 ώρες και 20 λεπτά με την ταχύτητα του ήχου, τριανταεφτά ώρες και πέντε λεπτά με μεταχειρισμένο φορντ τράνζιτ (σήριουσλη). Κάποιες φορές είναι αρκετά κουλ και ωραίο, άλλες -πραγματικά- όχι και τόσο.

Έχω λάβει διάφορες απαντήσεις από καλλιτέχνες, αλλά μόνο ο Otto ήταν εκείνος που λύγισε με το βάρος της ερώτησης. Προφανώς χτύπησε ευαίσθητη χορδή. Δεν είμαι κανά σαδιστικό γουρούνι να τσιγκλίσω παραπάνω και να ρωτήσω εάν έχει ωραίο κώλο το γκομενάκι που άφησε πίσω στο Σίδνευ, αλλά είναι εμφανές πως έχει μπαγκάζια πίσω. Μπορεί να μην είναι καν αμόρε. Μπορεί να 'ναι κάποιος άρρωστος συγγενής, φίλοι επιστήθιοι, κάποιο κατοικίδιο βρε αδερφέ, δεν έχει καμία σημασία, η απόσταση είναι δύσκολο πράμα όπως και να το κάνεις. Βέβαια, το να παίζεις τα τραγούδια που έχεις γράψει μπροστά σε κόσμο που βρίσκεται στην διαμετρικά αντίθετη πλευρά της υδρογείου -που υπό άλλες συγκυρίες δεν θα γνώριζες ποτέ– σε κάνει να ξεχνιέσαι λίγο.

Είναι όμως η στιγμή που κλείνεις τα μάτια σε αυτόν τον ξένο καναπέ ή στο άβολο πίσω κάθισμα του μεταχειρισμένου φορντ τράνζιτ που βλέπεις εκείνο το χαμόγελο (ή εκείνο το κρεβάτι) και αναρωτιέσαι αν αξίζει πραγματικά τον κόπο.

Αναμείνατε λοιπόν την όμορφη κουβέντα που κάναμε με τον Otto και μην είστε βλάκες, πηγαίντε και τσιμπήστε τικέτα για το live των Sleepmakeswaves στις αρχές του Απρίλη σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Live σκοτώνουν και αξίζουν τον χρόνο και τα λεφτά σας.

Σε άλλα νέα, το Rockingradio συνεχίζει γερά όπως και η τρανή μου εκπομπάρα. Ανάλογη πχιότητα με το κείμενο για τον Ντάμπο να περιμένετε, αλλά βάζω ωραία μουσικουλα και ενίοτε λέω καμιά πετυχημένη μαλακία. Ελάτε για παρέα όμως, γιατί τότε μονάχα νιώθω ότι αξίζει τον κόπο. Αλλιώς φανταστείτε το παραπάνω σενάριο με τα κλάματα και τους La Dispute.

Κυριακές λοιπόν, δέκα με δώδεκα το βράδυ. Tι σκατά καλύτερο έχετε να κάνετε; Πάντα βαριόμουν αφόρητα την Κυριακή το βράδυ. Ορίστε το γιατρικό.

Πάρτε και ένα Spotify link για την εκπομπή της Κυριακής που μας πέρασε και την ανάλογη πλέηλιστ.



Until next time
-godspeed

I.T. The Rocking Raccoon

*για τον δεύτερο θα μιλήσω την άλλη βδομάδα γιατί όλως παραδόξως μου βγήκε περίπου αξιοπρεπές το κείμενο.