Rocking Raccoon - Όταν η μάνα μου γνώρισε τους Μέηντεν

Αποψάρα 11

Sonisphere απόψε. Δεν ξέρω για σας, σαφώς όμως λιγότερο ενθουσιασμένος είμαι από πέρυσι. Θα τολμήσω να πω και αδιάφορος, γιατί όχι; Γενικά το φεστιβάλ δεν αποτέλεσε όλα αυτά που ήθελα να είναι. Τα πρώτα χρόνια που το παρακολουθούσα ως κάτι τεράστιο και ξένο, με εντυπωσίαζαν τα ποικιλόμορφα ονόματα που φιλοξενούσε κάτω από το ιδιαίτερό του εγχείρημα, πάντα βέβαια στα πλαίσια του μοντέρνου σκληρότερου ήχου. Κλασικά, πάντα της Αγγλίας θα υπερίσχυε των άλλων στάσεων του περιφερόμενου φεστιβάλ, αλλά αυτό το «μοντέρνο» το κουβαλούσε πάντοτε μαζί του. Πέρυσι κάτι έκανε, γι' αυτό ήμουν και εντυπωσιασμένος. Φέτος όμως; Μeh.

Για να μη μιλήσω καθόλου για το line up το αγγλικό, που πέρα από Big Four, που είδαμε εμείς πέρυσι, φιγουράρουν και κάποια από τα προσωπικά αγαπήμενα μου σχήματα, μέχρι και τον αρχιθέουλα κωμικό Bill Bailey έχουν διάβολε (το ότι βέβαια έχει το μικρόφωνο αμέσως μετά τη μιζέρια των Opeth ας μείνει ασχολίαστο), το δικό μας όμως μυρίζει μούχλα και κασέρι. Up the irons. Έβδομη; Όγδοη φορά; Ούτε την έρευνα δε θα κάνω. Με τι κασέ έρχονται; Ούτε αυτό μπορώ να το ξέρω. Πόσες μικρότερες, μουσικά επίκαιρες, μπάντες θα μπορούσαν να έρθουν με τα ίδια λεφτά; Ε ασταδιάλα. Τζάμπα κάθομαι και σκάω μοναχός μου, γιατί άπατες θα πήγαιναν και θα έμπαινε μέσα ο κάθε διοργανωτής και τα ίδια, και τα ίδια, και τα ίδια.

Τελοσπάντων, προχθές βρέθηκε η μάνα μου σε κάποιο κεντρικό ξενοδοχείο των Αθηνών και έπεσε πάνω στα παιδιά. Δεν τους αναγνώρισε βέβαια, μιας και η σχέση της μητέρας μου με το ανόθευτο μέταλ των Μέηντεν ισοδυναμεί και με τη μουσική τους ακεραιότητα, so there. Tης το σφύριξαν μετά, αφότου έφυγαν, και το θεώρησε σωστό και πρέπον να με πάρει τηλέφωνο. Θαρρώ η αντίδρασή μου την απογοήτευσε και στενοχωρήθηκα γι' αυτό, γιατί είχε τις καλύτερες προθέσεις κι εγώ το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ είναι το πώς να κρύψω το γεγονός πως έκαψα το ρύζι, μοναδική αποστολή που είχε αναθέσει στα άγαρμπά μου χέρια.

Περισσότερα γι' αυτά όμως θα 'χω να πω την άλλη εβδομάδα. Θα πάρω αύριο την περίοπτη θέση του παρατηρητή, θα πάρω και σημειώσεις, ίσως και φωτογραφίες. Θα αποτελέσει το κατάλληλο case study για τη σύνθεση του ψυχολογικού προφίλ του Μέσου Έλληνα Μεταλλά που πασχίζω καιρό να τελειώσω. Διαγράμματα, κέρατα, ιστορίες. Δε θα με απογοητεύσετε, το ξέρω.

Σε παρεμφερή νέα, όλος ο μουσικόκοσμος πάλλεται γενικώς σε συναυλιακά / φεστιβαλικά βάημπς. Έχουμε και 'μεις τους προνομιούχους μας που βρέθηκαν στα ιερά χώματα του Donnington για το Download Festival κι εγώ έτρεχα να προλάβω τρένα για τους Sublime στον Ταύρο. Ποτεήτο, ποτάτο ε; Θλίψη και αγανάκτηση για τα γεγονότα στο Bonnaroo, και ας ελπίσουμε να κρατήσουμε εμείς το καλό σκορ που έχουμε σε τέτοια θέματα. Τουλαχιστόν εκεί νικάμε. Zωή putain, και είχα ορκιστεί στον εαυτό μου πως κάθε χρόνο θα πήγαινα σε κάποιο φεστιβάλ έξω. Ανεβαίνουν δεξιά κι αριστερά τα ρηπορτς, pro-shot video και λοιπά και με πιάνει ένα μαράζι, γιατί το καλοκαίρι για αυτά είναι. Βέβαια, εδώ ο κόσμος χάνεται και 'γω με αυτά στενοχωριέμαι. Καλά να πάθω στην τελική. Oh well, double rainbow all the way.



Η φάτσα Hawkins «πού τον βρήκαμε αυτόνανε;» είναι ανεκτίμητη.

Ξέρεις τι, φίλε αναγνώστη, συνειδητοποίησα πως σ' αυτό εδώ το μέρος δεν σου 'χω πει τίποτε για την Taylor Momsen. Παλαιότερα τη σύστησα ως ανερχόμενη ηθοποιό, ροκού μπλα μπλα, τώρα απλά είναι το αγαπημένο μου πορνίδιο. Αφορμή, η εμφάνισή της στο Download Festival, δίνοντας έμφαση στο εμφάνιση.



Τι εννοείς δεν κατάλαβες; Κάτσε, σου 'χω κι άλλα.

Διάλεξε και πάρε.

17 χρονών που λες. Ναι, αμέ. Εγώ στα δεκαεφτά μου έπαιζα πολύ game boy και άκουγα Offspring, ενώ αυτή δείχνει τα βυζγιά της σε ογδόντα χιλιάδες κόσμο. Δεν την κρίνω. Προς θεού, ποιός είμαι εγώ να κρίνω; Χεχ, για το ότι είμαι μουντρούχος δε φταίει ούτε αυτή, ούτε τα βυζγιά της. Ήμουν τόσο κοντά στο να παίξω το «αυτή-δεν-έχει-μάνα;» χαρτί, αλλά σκέφτηκα πως δε με παίρνει και θα αρκεστώ στο ψευτοανοιχτόμυαλο «μαγκιά της». Εγώ από τη μία το ευχαριστιέμαι, γιατί διάβολε, είναι γουστόζικο θέαμα, όπως και να το κάνεις, από την άλλη, ε, νιώθω λιγάκι άβολα. Συμμαθήτρια του μικρού μου αδερφού θα μπορούσε να 'ναι αυτή η δεσποινίδα. Άτομο που κάποτε, σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, ίσως το έκανα και μπέημπισιτινγκ. Ξαναμανά, ίσως σε κάποιο άλλο σύμπαν να με έκανε αυτή μπέημπσιτινγκ και να 'μουν ο πιο κωλόφαρδος πιτσιρικάς στον πλανήτη. Oh well. To θέμα είναι, ω διοργανωτές, πως η λύση στα προβλήματά μας είναι μπροστά στα μάτια σας. Αλλά μόνο μαύρα Χ βλέπετε.

Έχω να ετοιμαστώ όμως, οπότε το λήγω εδώ. Σας αφήνω με όμορφη διαφήμιση για ένα άχρηστο προϊόν, γιατί το Guitar Hero πέθανε, και το σκότωσα εγώ τραγουδώντας Bon Jovi. Καλή μας διασκέδαση σήμερα.



Until next time,
-godspeed

I.T. The Rocking Raccoon