Rocking Raccoon - Λα Κουλτούρα

Sup. Είναι πολλά πράγματα στη ζωή που δεν τα καταλαβαίνω. Κάποια πράγματα είναι πιο ειδικά, όπως ο απάνθρωπος τρόπος με τον οποίο οι Daft Punk κάνουν tease την καινούργια τους κυκλοφορία, ή τι γίνεται στα βίντεο που ανεβάζει η NASA στο YouTube της. Κάποια άλλα πράγματα είναι βέβαια πολύ πιο γενικά και αόριστα, και δεν έχουν να κάνουν με συναισθηματική (Daft Punk) ή μη (NASA) νοημοσύνη. Πράγματα σαν τα παρακάτω:


Αντιλαμβάνομαι πλήρως πως η δικιά μου αντίληψη για το τι εστί τέχνη μπορεί να διαφέρει αρκετά από αυτή κάποιου τρίτου, άλλα πάντα ελπίζεις να υπάρχει αυτή η υποσυνείδητη οδηγία του «σε λογικά πλαίσια». Βέβαια το τι μπορεί να θεωρείται «λογικά πλαίσια» είναι μία διαφορετική μακροσκελής συζήτηση από μόνη της που πάλι σε υποκειμενικότητες και «γούστα είν’αυτά» καταλήγει -aka οι πιο βαρετές συζητήσεις- οπότε τ' αφήνουμε. Υιοθετώ λοιπόν την παλιά και δοκιμασμένη μέθοδο του «εγώ κατέχω την αλήθεια και όλοι εσείς οι υπόλοιποι είστε κρετίνοι και τίποτα δεν ξέρετε» καταλήγοντας πως τα δικά μου λογικά πλάισια είναι πιο σωστά από της κυρίας στο βίντεο ή γενικότερα οποιουδήποτε άλλου.

Παρά το ότι είμαι πρόωρα γερασμένο νιάτο, δεν παύω να είμαι ακριβώς αυτό, ένα νιάτο της γενιάς μου, που σημαίνει πως πράγματα όπως όπερες, μπαλέτα και άλλα τέτοια συναφή που χωράνε σε σαλόνια πιο εκλεπτυσμένα (;) από το δικά μου, δεν τα καταλαβαίνω, και δεν έχω και καμία διάθεση να τα καταλάβω. Δε θα μπω στο τριπάκι να προσπαθήσω να αναλύσω το el classicο, γιατί θεωρείται η δικια μου τέχνη λιγότερο τέχνη από τη δικιά σου, και θα συμβιββαστώ με τις θεσμοθετημένες νόρμες που επίβαλλει το στάτους κουό του τι είναι κουλτουρέ και τι όχι.


Τα λογικά τα πλαίσια τα δικά μου λοιπόν, που καλώς ή κακώς έχουν να μάθει να δέχονται τις οπερίζουσες μπαλετοκαταστάσεις ως κάτι αποδεχτό και γενικώς σοφιστικέ, αρνούνται να αποδεχτούν ότι οποιαδήποτε impromptu χορογραφία που περιλαμβάνει ένα pimped-out τηλεκατευθυνόμενο αυτοκινητάκι με έναν ταριχευμένο κύκνο στην οροφή του μπορεί να θεωρηθεί τέχνη, οποιασδήποτε μορφής. Το ίδιο ισχύει και για την half-assed προσπάθεια της μαντάμ να αναπαραστάσει -υποθέτω- την ντάμα του μηχανικού καβαλιέρου κολλώντας στα καλάμια της πούπουλα τα όποια μαδάγανε καθώς εκτελούσε τις περίπλοκες χορευτικές της φιγούρες και κάτι τραγούδαγε σε μια γλώσσα στην οποία δεν έχει εκπαιδευτεί το αυτί μου. Όπως και να 'χει, συνέβη, παίχτηκε στην σουηδική τηλεόραση και για κάποιο λόγο αναπόλησα τις εκπομπές του Ανδρέα Μικρούτσικου. Προχωράμε.

Σε πιο ποιοτικα τηλεοπτικά λημέρια, επιστρέφουμε για πολλοστη φορά στο Late Show του Jimmy Fallon. Όπως έχω ξαναπεί η γενικότερη αγάπη της εκπομπής του Fallon για τη μουσική δεν είναι κρυφή, πως θα μπορούσε άλλωστε με τους Roots ως house band; Συνηθίζει λοιπόν αγαπητά Racoonteurs (το συνηθίζω σιγά σιγά, δεν είναι ακόμα thing) να κάνει διάφορα μουσικά skits, στα οποία θα αφιερώσω ένα ολόκληρο κείμενο σαν δεν έχω ύλη, και την προηγούμενη βδομάδα, έκανα ένα από τα καλύτερά του. Παρουσιάζουμε λοιπόν το "Jimmy Fallon's Do Not Play List". Σε δύο μέρη.

Προς μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα πως ένας από τους αγαπημένους μου καλτ ήρωες, ο Fabio, έχει κυκλοφορήσει ντεμί-spoken word δίσκο, πράγμα εξαιρετικά περίεργο για έναν τύπο που δε μπορεί να μιλήσει καλά καλά αγγλικά. Του Fabio την φανταστική φυσική υπόσταση γνώρισα σε διαφημίσεις του Old Spice όπου παρουσιάστηκε ως ανταγωνιστής του I'm-on-a-horse-guy (πόσο μακριά φαντάζει το 2010 γαμώ) σε ένα εξαιρετικό ιντερνετικό viral campaign της εταιρείας. Αναφέρω την «φυσική υπόσταση», γιατί η εικαστική φιγούρα του Fabio έχει στιγμάτισει το παιδικό μου μυαλό ως εξώφυλλο σε άπειρα άρλεκιν τα οποία μαζί με τις αστυνομικές νουβέλες του Τζον Γκρίσαμ κάποτε μάστιζαν τα σταντ περιπτέρων και μαγαζιών τουριστικών και ψιψιψονίων σε διάφορα νησιά, τα οποία έβρισκα εξαιρετικά ενδιαφέροντα και τα χάζευα. Όχι τα εξώφυλλα του Fabio, τα μαγαζιά. Τέλοσπαντων, λίγη έρευνα έδειξε ότι ήταν μεγάλη περσόνα στα ογδονταφεύγα ο Fabio, και πόθος για πολλές. Με ό,τι τη βρίσκει ο καθένας, αλλά ας μη ξεχνάμε πως εγώ κατέχω την αλήθεια και όλοι εσείς οι υπόλοιποι είστε κρετίνοι και τίποτα δεν ξέρετε.

Η μεγάλη όμως αποκάλυψη του σκιτ του Fallon βρίσκεται στο πρόσωπο στα πρόσωπα (ΟΥΕΕ ΑΣΤΕΙΕ ΤΥΠΕ) του Roger Troutman. Πέρα λοιπόν από τα προφανή γέλια στην αντίδραση του «Do it Roger, Do it» το κομμάτι μου κόλλησε για τα καλά στο μυαλό και το τραγουδάω όλο το σαββατοκύριακο. Και όπως κάνω με κάθε τραγούδι που μου κολλάει, και δεν έχω κάποια ιδιαίτερη διάθεση να μου κολλήσει, ψάχνω να βρω ζωντανή εκτέλεσή του γιατί συνήθως ξενερώνω με την εκτέλεση και μου περνάει. Ο Roger did it (ΟΥΕΕ) και μου άλλαξε τα φώτα.

Δε μ' αρέσει να γίνομαι κλισέ, αλλά δε γίνονται τέτοια live πλεόν. Πέρα από το τεράστιο σοκ ότι ο Roger o ΜΑΝ (προφανώς) είναι και δεινός κιθαρίστας, εμφανίζεται επί σκηνής ντυμένος στρατιώτης, κράνος και όλα, με M16 κιθάρα. Τιτάνιο σέβας. Για λόγους που δε δυνάμαι να εμβαθύνω τώρα, με την funk δεν έχω την καλύτερη σχέση, κυρίως γιατί μου την επέβαλαν συνέχεια και είμαι αντιδραστικό στοιχείο εγώ που με βλέπεις. Ο Roger όμως μπήκε στην καρδιά μου αυτομάτως. Στους άλλους καλλιτέχνες στο σκιτάκι του Fallon δε θα αναφερθώ εκτενώς γιατί βαριέμαι και τα λέει καλά και ίδιος. Ένα μικρό χειροκρότημα όμως αξίζε στους Double Exposure που έγραψαν στίχο για ένα τιτάνιο ταμπού και για τη συμπαραγωγή του Ebn στο παρακάτω κλιπ (το οποίο είναι και αυτό ένα από τα πράγματα που δεν καταλαβαίνω).

Side note πριν κλείσω, στο φέησημπουκ αρχίσαμε ένα ενδιαφέρον (;) πράγμα όπου αναπαράγουμε αγαπήμενα εξώφυλλα δίσκων στο paint. Είναι πιο διασκεδαστικό και χαλαρωτικό απ' ότι ακούγεται και έτσι κι αλλιώς εγώ κατέχω την αλήθεια και όλοι εσείς οι υπόλοιποι είστε κρετίνοι και τίποτα δεν ξέρετε. Δω βλέπετε αυτά που 'χουμε so far. Ψήσου.

Aυτά.

Until next time,
-godspeed

I.T. The Rocking Racoon
ps,