Rocking Raccoon - Η Miley Cyrus μαχαιρώνει κουφούς

Αποψάρα 5

Δε σου κρύβω ότι ξενέρωσα. Τι ΟΑΚΑ μωρέ; Τι να το κάνουμε το ΟΑΚΑ. Εγώ φταίω όμως, το έχτισα με το μυαλό μου το υπερθέαμα και ξανάφαγα τα μούτρα μου. Καλά να πάθω. Όπως και να 'χει, Roger Waters.

Aρκετά μ' αυτά όμως. Ας μιλήσουμε λιγάκι για Slipknot. Ιδιαίτερη μπάντα. Στα μάτια μου ξεκίνησαν ως αστείοι, μετά άρχισα λίγο να καταλαβαίνω τι γίνεται, να εκτιμώ και να σέβομαι, και το circle of life να ολοκληρώνεται με το να μου ξαναφαίνονται αστείοι. Οι απανωτές αλληλοαναιρούμενες δηλώσεις Taylor και Jordison έχουν καταντήσει ρουτίνα και περίγελος. Κατά την ταπεινή μου αποψάρα, έχει να κάνει με τον Taylor και τις επιδιώξεις του. Δε του φτάνουν βρε αδερφέ οι Slipknot, θέλει κι άλλα. Καλά, πες πως οι Stone Sour υπήρξαν πριν τους Slipknot και καλά κάνει και συνεχίζει, αλλά μας θέλει και σόλο καριέρες. Γέλασα λιγάκι χαιρέκακα με την καθολική μούτζα που έφαγε για να βγει πρώτος στο χριστουγεννιάτικα chart, όπως έγινε πέρυσι με τους Rage Against The Machine, κι ας ήταν λέει για καλό σκοπό. Παπάρια. Ναι, σα μπάντα φάγανε το στραπάτσο με το θάνατο του Gray, αλλά μπάστα ρε αδερφέ, το κάνατε σήριαλ και ντροπής πράγματα. Λήχτε το άμα θέλετε να το παίζετε ηθικοί και τα ρέστα, με το να κάνετε τις κιουρίες και τις drama queens απλά γελοιοποιείστε και αμαυρώνετε το όνομα σας, που ήταν τουλάχιστον αξιοπρεπές, κυρίως από άποψη πιστεύω. «Οι Slipknot θα συνεχίσουν και χωρίς τον Corey» φώναζει ο χταπόδιας. To be fair, τίποτα δεν είστε χωρίς τον Taylor. Kαι γενικά, οι Slipknot είναι από εκείνες τις μπάντες που, όντως, είναι μια ενότητα. Δεν είναι τίποτα χωρίς κάποιο μέλος. Κι ας το μόνο που κάνει είναι τον Donkey Kong πάνω στα βαρέλια, είναι ένα σύνολο, και καλό θα ήταν να το θυμηθούν και οι ίδιοι. Πφτ, φαντάσου να 'μουν και φανμπόης.

Την ονλάην μουσική κοινότητα συντάραξε όμως ένα άλλο, υψίστης σημασίας γεγονός. Η Miley Cyrus τραγούδησε Nirvana. Aυτό που σου λέω. Και πώς τόλμησε, και τρίζουν τα κόκκαλα του Cobain, και χολέρα στον οίκο της και περονόσπορος στα αμπελοχώραφά της. Μαλακίες, big deal. Πρώτον, για όποιον δεν ξέρει ποιά ειναι η Miley Cyrus, μη χέσω. Δεύτερον, στα μάτια μου, ναι, είναι ίσως η πιο αδιάφορη μουσική περσόνα που έχει βγάλει μέχρι σήμερα η ποπ μουσική βιομηχανία, και το πιο σημαντικό πράγμα που έκανε ήταν που έγινε δεκαοχτώ, για να μη νιώθω ενοχές όταν πέφτω σε καμιά φωτογραφία της και χαζεύω λίγο παραπάνω απ' ό,τι συνήθως. Τρίτον, μπορώ να σου βρω άνετα καμιά ντουζίνα διασκευές στο Teen Spirit χίλιες φορές πιο κακοεκτελεσμένες από αυτήν της Cyrus, και τέταρτον, κοίτα πόδι.



Το πανέμορφο είναι αυτός που έχει ανεβάσει το βίντεο, που το 'χει γεμίσει annotations, «συγκρίνετε το με το original και πείτε μου τι πιστεύετε» και «ρε παιδιά, πείτε μου εσείς, να το σβήσω;» Γελάω. Γελάω πιο πολύ όμως που πας στις Νιρβανικές εκτελέσεις και βλέπεις σχόλια του τύπου «Το ορίτζιναλ της Cyrus μ' άρεσε πιο πολύ», ευφάνταστα τρολλ, που τόσο σας αγαπώ. Το ratio likes/dislikes είναι επίσης όμορφο, αλλά ξαναλέω, big deal. Το fan base της Cyrus ανάθεμα αν ήξερε τι διάολο φώναζε εκεινή τη στιγμή και τι σημαίνει για τον μέσο ροκά, και δεκάρα τσακιστή δεν έδινε στο κάτω-κάτω. Τώρα όμως, ενδέχεται να μάθει, να ψαχτεί, να ανακαλύψει τι είναι το «ραντηνάηα», και ποιος ξέρει, ίσως τ' αγαπήσει κιόλας. Το αρνητικό είναι πως ενδέχεται να κάνει τον κύκλο του μέσου νιρβανοφανμπόη σε είκοσι λεπτά, να αντιληφθεί πως ποτέ δε θα υπάρξει τόσο τίμια μουσική και να αυτοκτονήσει. Either way, win-win.

Eδώ έβγαλε η Γκάγκα το βίντεο του Judas και 'μεις ασχολούμαστε με την τριτοδεύτερη, πφφ.



Ίσως το καθιερώσω, γιατί μου αρέσει σαν ενότητα, γιατί απλά μου επιβεβαιώνει το πόσο δικαιολογημένα σιχαίνομαι το ανθρώπινο γένος (και τη σχέση του με μουσική που δε μ' αρέσει). Οπότε στο σημερινό «Τι σκεφτόσουν, καθυστερημένο oν;» έχουμε την ιστορία της Barbara Lee. Τυπικό Σαββατόβραδο στο χουντ, η καλή μας η Μπάρμπαρα, ετών σαρανταπέντε, τα έτσουζε στο τοπικό μπαράκι, όταν το μάτι της έπεσε στον κύριο Alfred Stewart και την παρέα του. Το συγκεκριμένο παρεάκι ήταν λιγάκι διαφορετικό από τα συνηθισμένα, διότι επρόκειτο για παρέα κωφαλάλων. Ξέχασα να αναφέρω πως η Μπάρμπαρα ήταν μέλος συμμορίας, σημείο κλειδί στην υπόθεση. Έβλεπε λοιπόν, από την άλλη πλευρά του μπαρ, τον Stewart και την παρέα του να συνομιλούν, όπως συνομιλούν οι κωφάλαλοι, και νόμιζε λέει πως της κάνανε ναζάκια με σήματα αντίπαλων συμμοριών. Όποτε έδρασε όπως κάθε γκάνγκστερ που σέβεται τον εαυτό του και έφερε δύο μαχαιροβγάλτες, κυριολεκτικά, που τους άρχισαν στις μαχαιριές, γιατί ένας τίμιος γκάνγκστερ αυτά κάνει, τα λέει και ο Φίφτη Σέντ, γιο. Ευτυχώς για τους άτυχους φίλους μας, οι μαχαιροβγάλτες ήταν επίσης άχρηστοι και κατά πάσα πιθανότητα πάλευαν με κάποιου είδους νοητική υστέρηση, οπότε τραυματίστηκαν ελαφρά, και οι κακοί οι συμμορίτες βρίσκοντα πίσω από της φυλακής τα σίδερα. Δεν έχω κάτι να προσθέσω. Αυτά. Χιπ, χιπ χουρέη για την ανθρωπότητα.

Τέλος, πέτυχα αυτό το ιδιαίτερο στο facebook τις προάλλες και μου 'φτιαξε τη μέρα:



Ποιός να ήταν άραγε ο διάλογος μεταξύ του Leto και των manager του ώστε να χρειαστεί να προκύψει αυτή η ανάρτηση στο facebook;
- Τζάρεντ, πρόβλημα, μόνο κοριτσάκια και ο Τσιμπλάκος έρχονται στα λάηβ, κάτι πρέπει να γίνει.
- Δε φταιώ εγώ που είμαι τόσο γαμημένα όμορφος, τόσο ταλαντούχος, ημίθεος και βάλε.
- Ναι, αλλά δε σε παίρνει κανείς στα σοβαρά, ειδικά από τότε που έκανες τον Cobain, τον έμαθε και η Cyrus, και κοίτα τι έγινε.

Anyway, δυστυχώς άπατη θα πάει αυτή η συναυλία πιστεύω, πολλά λεφτά, δύσκολη περίοδος με πολλές συναυλίες εν όψει και λοιπά. Βέβαια, οι περισσότεροι που σκόπευαν να πάνε εκεί, δε νομίζω πως είχαν και άλλες συναυλίες στο μυαλό τους. Οπότε θα 'μαι 'γω και τα κοριτσάκια, win win, ξανά.

Αυτά. Σας αφήνω με τον καταπληκτικότερο άνθρωπο στο YouTube, γιορτάζοντας και την παγκόσμια μέρα Star Wars που ήταν τις προάλλες, γιατί τέτοιος είμαι.



-godspeed, may the force be with you
Ι.Τ. The Rocking Raccoon

Υ.Γ.: Δεν είναι ο Eddie Vedder, αλλά ο Freddie Vader, ΑΧΑΧΑΧ. Μμ, ναι.