Slipknot

Δεν υπάρχουν πολλά συγκροτήματα εκεί έξω που να μπορούν να περηφανεύονται έστω ότι πλησιάζουν το μέγεθος των Slipknot. Εκείνα που προέρχονται από τον ευρύτερο metal χώρο των τελευταίων δύο δεκαετιών μετριούνται στα δάχτυλα. Κι αυτή είναι μια αισιόδοξη εκτίμηση. Η επιστροφή του Corey Taylor και της παρέας του είναι αναμφίβολα τεράστιο γεγονός. Ωστόσο, πέρα από το σύντομο αρχικό σοκ, λόγω απουσίας προειδοποίησης, το νέο κομμάτι δεν ήρθε ως έκπληξη. Το ότι η μπάντα ετοίμαζε καινούριο υλικό ήταν γνωστό από καιρό. Μαζί με τις ακραία-σκοτεινό/heavy/Iowa-level-stuff υπερβολές που ανέκαθεν συνόδευαν την εννιάδα.

Απολύτως αναμενόμενα, ούτε το ίδιο το κομμάτι προκαλεί εκπλήξεις. Για καλό ή για κακό. Είναι βαρύ, groovy, με χαμηλοκουρδισμένα κοψίματα, γυαλισμένη παραγωγή κι ό,τι άλλο θα περίμενε κανείς από ένα μετά-"All Hope Is Gone" Slipknot single. Έχει το ανθεμικό "we are not your kind" που ζωντανά θα παίρνει κεφάλια. Έχει το εντυπωσιακό ξέσπασμα με τα blast beat και το σιδηροδρομικό riff. Αλλά δε μπορώ να κρύψω ότι στα έξι λεπτά του, τα déjà-vu ("Heretic Anthem" και "Three Nil" τα πιο εξόφθαλμα) μοιάζουν εντονότερα απ' όσα θα ήθελα. Και θα ήταν ψέματα αν έλεγα ότι δεν αναπόλησα, γι' ακόμα μια φορά, τη βρωμιά και το snare του ντεμπούτου.

Λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά, το εξώφυλλο και το γουστόζικο, δια χειρός 'Clown' Crahan, οπτικό μέρος. Ειλικρινές κενό βλέμμα στις "Old does not mean dead/new does not mean best" και "I will not subject myself to selected predictable choices" γραμμές. Όχι ότι δεν είναι προφανές τι θέλει να πει ο ποιητής, αλλά και πάλι. Click.