Green Day

Άκου να δεις πώς έχουν τα πράγματα. Το 2004 οι Green Day κυκλοφορούν ένα από τα καλύτερα alternative rock άλμπουμ των '00s πάνω που όλοι νόμιζαν πως έπεφταν στην αφάνεια, με αύρα έντονης κοινωνικοπολιτικής κριτικής. Σε μία ευαίσθητη περίοδο για την πουριτανή Αμερική, λίγα χρόνια μετά την 11/9, όταν ο πόλεμος στο Ιράκ μαινόταν και αεροπλάνα γεμάτα φέρετρα προσγειώνονταν και έφευγαν πάλι, αυτή τη φορά με μισθωμένους δυνητικά νεκρούς, το τρίο από το Berkeley τόλμησε να μιλήσει ανοιχτά για τα κακώς κείμενα της διακυβέρνησης G.W. Bush: την κλιμάκωση του μιλιταρισμού, τη διαστρέβλωση των γεγονότων από τα ΜΜΕ, την καταναλωτική παράνοια που είχε κυριεύσει τον πλανήτη. Μπορεί οι προβληματισμοί του "American Idiot" να ήταν δωσμένοι κάπως επιφανειακά και να χρησιμοποιήθηκαν για την ενίσχυση του όλου concept που έστησαν επί σκηνής και στα merch stores, πρέπει όμως να παραδεχτούμε πως ήθελε κότσια η παρομοίωση του προέδρου των ΗΠΑ με ναζί και να κατηγορείς τα παντοδύναμα media. Αυτή η πρωτοφανής για μία mainstream μπάντα τέτοιου βελινεκούς επίθεση έδωσε πολλούς πόντους στους Green Day και τους ανέβασε στο rock πάνθεον της προηγούμενης δεκαετίας.

Προσπαθώντας να μιμηθούν τον θρίαμβο του '04 κυκλοφορούν άλλον ένα δίσκο με δομή rock όπερας, το "21st Century Breakdown" που κινείται σε παρόμοιο μοτίβο, μουσικά και στιχουργικά. Μόνη διαφορά ότι οι δύο κεντρικοί ήρωες προσπαθούν να ορθοποδήσουν στην μετά-Bush εποχή, αφήνοντας μία ακτίνα αισιοδοξίας για την πολυαναμενόμενη ανάληψη καθηκόντων από τον Obama (μη ξεχνάς, ο Obama ανέλαβε στις αρχές του 2009, λίγους μήνες πριν το 21CB και τα μέλη του συγκροτήματος τον στήριξαν με πάθος). Τα '00s ήταν για τους Green Day μία μεταβατική δεκαετία, ίσως η χρυσή εποχή τους, δίνοντας έναν αριστουργηματικό δίσκο και έναν αρκετά καλό. Ο αναβρασμός, ο θυμός και η αποδοκιμασία συνέπεσαν με την περίοδο της καταναλωτικής ευημερίας κι αποτέλεσαν το κατάλληλο έδαφος για κάνει κρότο το "American Idiot" και να βρει ανταπόκριση σε ένα τεράστιο πλήθος, γαλουχώντας παράλληλα μουσικά και πολιτικά πολλά άγουρα αυτιά που μεγάλωσαν με καταιγιστικά αιματηρά slideshows από το Ιράκ να κατακλύζουν τους δέκτες τους.

Οι Green Day καθ' όλη τη διακυβέρνηση Obama απείχαν από την κοινωνική κριτική, κυκλοφόρησαν την απογοητευτική τριλογία "Uno!", "Dos!", "Tre!" κι έκτοτε αποσύρθηκαν προσωρινά. Μέχρι χθες, όταν και δημοσιεύτηκε το νέο τους κομμάτι μετά από τέσσερα χρόνια, πρώτο δείγμα του επερχόμενου "Revolution Radio" (kind of cliche, isn't it?) που θα βγει τον Οκτώβρη. Κι ο τίτλος αυτού; "Bang Bang". Ναι καλά κατάλαβες, το νέο τραγούδι είναι μία σαφής αναφορά στην κουλτούρα της οπλοκατοχής που τόσο έχει διχάσει τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Μουσικά έχουμε μία προσπάθεια επιστροφής στα '90s σε συνδυασμό με νότες από το "21st Century Breakdown" στην πιο ωμή έκφανση του pop punk ήχου τους, όπου power chords και επιθετικές κιθάρες δίνουν το νευρικό τόνο που απαιτείται. Το "Bang Bang" είναι κλάσεις ανώτερο απ' ό,τι άκουσες στην τριλογία, έχει τσαγανό, ένταση και φυσικά λόγο ύπαρξης, αποτελώντας ένα από τα πιο προκλητικά ever κομμάτια της μπάντας. Σε μία Αμερική που δε προλαβαίνει να μετρά τα θύματα των μαζικών επιθέσεων και της τυφλής αστυνομικής βίας, ο Billie Joe Armstrong φορά το προσωπείο του εκτελεστή και δίνει τη δική του εκδοχή σχετικά με τα κίνητρα και ό,τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό του. Το νέο single θα ικανοποιήσει τους οπαδούς και είναι η πρώτη πράξη της επιστροφής των Green Day που αναμένουμε με ενδιαφέρον.

Άκουσε το. Ποιός ξέρει, μπορεί σε λίγους μήνες να έχουμε το νέο mainstream rock cornerstone κοινωνικού προβληματισμού. 

Lyric video