Cleopatrick

Όλα; Όχι όλα, σίγουρα όμως αρκετά για να πεταχτούν από το παράθυρο οι όποιες προσδοκίες μπορεί να υπήρχαν. Και ναι, σε ένα δίκαιο κόσμο, θα έπρεπε να υπάρχουν προσδοκίες για το ντουέτο από τον Καναδά. Δεν είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχουν κυκλοφορήσει πολλά άλμπουμ τόσο φρέσκα όσο το "Bummer" στον ευρύτερο σύγχρονο ροκ κόσμο. Έτσι, σκέτο, χωρίς «εναλλακτικό» ή όποιο άλλο πρόθεμα.

Γιατί κακά τα ψέματα, κάτω τα μπασταρδέματα και τους νεοτερισμούς που μπορούν να αποδοθούν στο ντεμπούτο των Cleopatrick, η ουσία είναι τόσο κιθαριστικά απλή και φασαριόζικη, που κάθε άλλος χαρακτηρισμός πρακτικά αχρηστεύεται. Έχοντας σημειώσει αυτά, αν οι αναφορές εκεί και στις μικρού μήκους κυκλοφορίες που προηγήθηκαν κι ακολούθησαν, πατούσαν γερά στα ύστερα zeroes, εδώ το πράγμα γυρίζει προς τα πίσω.

Το 100% οργανικό στήσιμο παραμένει ως σημείο αναφοράς. Τα πετάλια βρίσκονται ακόμα στη σκηνή. Ο φωτισμός χαμηλώνει. Το βλέμμα πέφτει στα παπούτσια. Το 'b' μετατρέπεται σε 'h' και το 'u' σε 'a'. Το "Hammer" θα μπορούσε να περάσει για χαμένο διαμάντι από τις ένδοξες μέρες γύρω από την αλλαγή της χιλιετίας, ακόμα κι αν οι δημιουργοί του οριακά πρόλαβαν να τις ζήσουν. Λες κι αυτό ήταν ποτέ προαπαιτούμενο.