Θάνος Ανεστόπουλος

Θάνος Ανεστόπουλος

Inner Ear (2018)
Από την Κέρη Καραλή, 29/03/2018
Δέκα ballades για τον πόνο να γιάνει
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το τέλος του φθαρτού προσφέρει την θρέψη του αφθάρτου. Αυτό το τέλος οδηγεί, κατά τον Hegel, στην ανάβλεψη του θανάτου, καθώς πρόκειται για «μεγάλο σταθμό αποκάλυψης του πνεύματος, της αλήθειας» και όχι για την μόνιμη παύση. Τον Απρίλιο του 2012 όταν ο πρώτος πρoσωπικός δίσκος του Θάνου Ανεστόπουλου "Ως Το Τέλος" έφτασε στ’ αφτιά μας, ακούγονταν σαν μια τέτοια άσκηση παύσεων και νέων πνευματικών δυναμικών. Ο δίσκος περιείχε ένα διαρκές τέλος μα και την νέα αρχή.

Ακούγοντάς τον πιο προσεκτικά, τείνω να καταλήξω πως ο ίδιος αναγνώριζε την άρρηκτη σύνδεση του τέλους με την αρχή, οδηγώντας μας ηχητικά και στιχουργικά σε αλλεπάλληλους νέους κύκλους δημιουργίας. Το τέλος για τον Θάνο ήταν το τάνυσμά του ανάμεσα στην ολοκλήρωση του περασμένου και την ενατένιση του νέου ορίζοντα που ποτέ δεν ξεμακραίνει από το βλέμμα.

«Πώς αντέχει ένα τέλος να γίνεται ξανά Αρχή;
Όταν δεν βιάζεται να γίνει.
Τότε.» (Θάνος Ανεστόπουλος, "Τότε", Διάφανα Χρόνια, Ναυτίλος 2017) 

Τα οκτώ ακυκλοφόρητα τραγούδια του LP συν τα δύο, "Καταραμένοι Ποιητές" και "Κρύο Μέταλλο", που συμπεριλαμβάνονται μόνο στην έκδοση του διπλού CD, περίμεναν περισσότερο από πέντε χρόνια για να κυκλοφορήσουν επισήμως. Ανήκουν στην περίοδο του πρώτου album και κρατήθηκαν για μας, να μας ξυπνήσουν μετά το ορατό του τέλος. Το άκουσμά τους γνώριμο, αφού ο Θάνος τα μοιράζονταν μαζί μας, με διαφορετικές ενορχηστρώσεις, στις ζωντανές του εμφανίσεις, τότε που όλοι μαζί ανταλλάσσαμε πλειάδες συναισθημάτων.

Η ακουστική υφή περιβάλλει τις δέκα ballades, όπως ακριβώς και στο πρώτο άλμπουμ. Οι μετρημένες προσθέσεις του ηλεκτρισμού της κιθάρας του Μανώλη Αγγελάκη, του μπάσου, του banjo και του θορύβου του Στάθη Ιωάννου επιφέρουν μια λιτή ηχητική ένταση, ολοκληρώνοντας την μορφή των τραγουδιών. Αυτές οι ενορχηστρωτικές παρεμβάσεις, θαρρείς πως καθοδηγήθηκαν από τον ίδιο το Θάνο, καθώς αλληλεπιδρούσαν όλοι τους την ίδια στιγμή, στον ίδιο χώρο, στον ίδιο χρόνο. Στο inner sleeve του δίσκου οι Αγγελάκης και Ιωάννου γράφουν «είχαμε στα χέρια μας τις τελευταίες ηχογραφήσεις του Θάνου, τα κομμάτια που δεν μπήκαν στο δίσκο, αλλά δε μιλούσαμε ποτέ γι' αυτό. Όταν αποφασίστηκε να επανακυκλοφορήσει το "Ως Το Τέλος", θεωρήσαμε χρέος μας αυτές οι ηχογραφήσεις να μην μείνουν στο συρτάρι και ότι αυτή ήταν η καλύτερη ευκαιρία για να βγουν. Έτσι ξεκίνησε η διαδικασία της επεξεργασίας, αφού τα κομμάτια ήταν σε πρωτόλεια μορφή, με πολύ κόπο, θλίψη, βάρος, σκέψεις και τον Θάνο πάντα παρόντα».

Οι "Ρίζες" αναμειγνύουν τις έντονες εικόνες και τον μεστό, διεισδυτικό λόγο τους για την αγάπη, με τους στίχους των Θανάση Γιαννακόπουλου στο "Μίλα Μου Σαν Την Βροχή", Γιώργου Ίκαρου-Μπαμπασάκη στο "Αλλάζω Σκακιέρα", Ιωάννη Πολέμη στο "Νερωμένο Κρασί" και Γιώργου Μυλωνογιάννη στο "Οι Ονειροπόλοι". Το αποτέλεσμα μάς αποκαλύπτει την άκρως προσωπική ανασύνθεση του κόσμου των λέξεων και της μουσικής, που ο Θάνος χωράει μέσα στις απλές συγχορδίες, στις ελάσσονες μελωδίες της κιθάρας του. Ο δίσκος γίνεται ο καλλιτέχνης που τραγουδάει στον εαυτό του, προσπαθώντας να σπάσει την εκκωφαντική σιωπή του χώρου και του χρόνου.

«Θυμάμαι νότες βγαίναν απ’ το τίποτα, από αγκαλιές κι από νυχτιές από άστρα ύποπτα» ("Θυμάμαι")

Ο δεύτερος δίσκος του Θάνου Ανεστόπουλου, που κυκλοφορεί σε LP και CD από την Inner Ear μαζί με την επανακυκλοφορία του "Ως Το Τέλος", λειτουργεί σαν άνθος νηπενθές. Περικλείει μια κρυφή χαρά που γεννιέται από τη θλίψη, για όλα τα σπουδαία που ο ίδιος δημιούργησε και ζουν εις το διηνεκές. Μας υπενθυμίζει πως ό,τι στα μάτια μας φαίνεται αόρατο, δεν σημαίνει πως παύει να υπάρχει, πως έχει πράγματι χαθεί.

  • SHARE
  • TWEET