Apolia

Αν έφταναν οι καλές προθέσεις, η εγχώρια ελληνόφωνη σκηνή θα ήταν κάτι αντίστοιχο του Λονδίνου ή του Los Angeles, γιατί από προθέσεις πάμε περίφημα, από μουσικές, όμως, ζοριζόμαστε...

Το κακό είναι ότι περιπτώσεις δίσκων σαν αυτόν των Apolia είναι συχνές και έχουν πάντα το ίδιο ηθικό δίλημμα: δεν μπορείς να πεις κάτι κακό για το "Μέρος Α" καλή ώρα, καθώς κακό δεν είναι, και κάθε φορά που διαβάζεις τα ονόματα των συντελεστών ξέρεις ότι εκεί έξω υπάρχει ο αντίστοιχος συνάδελφος, συμφοιτητής κτλ., που κάνει το μεράκι του και, όσο να 'ναι, δε θες να του κόψεις τα φτερά. Από την άλλη, ενώ η αγγλόφωνη ελληνική σκηνή έχει αρχίσει να τρέχει μπροστά, η ελληνόφωνη, όταν δεν είναι έντεχνη και παραμένει αμιγώς rock, τρέχει ξωπίσω ασθμαίνουσα. Και πώς να μην μένει πίσω άλλωστε, όταν κοιτάει στις αρχές των 90s για να πάρει έμπνευση, είτε από τον τρόπο που τραγουδούσε κάποτε ο Παύλος Παυλίδης, είτε με το να καταπιάνεται με τον -σε φάσεις- σχεδόν λιγωτικό μελοδραματισμό τύπου Πέτρου Θεοτοκάτου. Ναι, θα βρεις μελωδίες σε πλήκτρα, κάποια ενδιαφέροντα solo και αν ψαχουλέψεις ίσως και κάποιον στίχο που θα σου θυμίζει κάποια. Αλλά μέχρι εκεί. Ειδικά οι στίχοι είναι τόσο ευθείς που μοιάζουν αφελείς. Χαρακτηριστικό είναι δε πως το αγγλόφωνο κομμάτι του δίσκου, το "See You In The Next Life", είναι και το καλύτερο, αν και το στιχουργικό αδιέξοδο σου υπενθυμίζεται συνεχώς κατά τη διάρκεια της επανάληψης της ίδιας φράσης...

Οι Apolia δεν είναι κακοί. Εκεί έξω, θα έχουν φίλους σίγουρα. Θα είναι κάποιοι, ίσως αρκετοί. Για να γίνουν περισσότεροι, θα χρειαστεί δυστυχώς λίγο πιο δυνατό υλικό από αυτό του "Μέρος Α".