W.A.S.P.

The Crimson Idol

Capitol Records (1992)
15/11/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
1992: στις 3 Ιανουαρίου, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζορτζ Μπους, ανακοινώνει την άρση των εμπορικών κυρώσεων εναντίον της Καμπότζης, που ισχύουν επί 17 χρόνια, ενώ στο Τσαντ, στρατιώτες σκοτώνουν 400 αντάρτες και ανακαταλαμβάνουν δυο σημαντικές πόλεις. Η Δανία κερδίζει στον τελικό του Πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου την Γερμανία με σκορ 2-0 και στέφεται πρωταθλήτρια Ευρώπης (στις 26 Ιουνίου) και στην Ιαπωνία, δυο μήνες μετά, επίσημα έγγραφα δείχνουν ότι, πριν 50 χρόνια, κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο στρατός υποχρέωνε τις γυναίκες να γίνονται πόρνες, προς διασκέδαση των στρατιωτών του. Στις 8 Ιουνίου, την ίδια χρονιά, κυκλοφορεί το "The Crimson Idol" των W.A.S.P., αγγίζοντας το νούμερο 47 στα Billboard charts.

Αν ένας μέσου όρου ηλικίας metalhead, γύρω στα 35 του χρόνια, καθίσει να σκεφτεί τρία concept άλμπουμ που τον στιγμάτισαν κατά την εφηβεία, χωρίς δεύτερη σκέψη, σίγουρα μεταξύ των "Seventh Son Of A Seventh Son" των Iron Maiden και "Operation: Mindcrime" των Queensryche, βρίσκεται το "The Crimson Idol" του Blackie Lawless και των κύριων Kulick, Banali και Howland, το οποίο ακολουθήθηκε από μία επιτυχημένη και πλέον περιοδεία, και οι λόγοι φυσικά, είναι αμέτρητοι. Η μόδα (αν χωράει τέτοια λέξη στο metal) των  concept άλμπουμ έχει ξεκινήσει από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 και δείχνει να φτάνει στο αποκορύφωμα με την ανατολή των 90s, όπου πολλές καθαρόαιμες metal μπάντες δείχνουν να κάνουν μια στροφή και να πειραματίζονται με καινούριους ήχους, στυλ και προσθήκες, απομακρυνόμενες κατά πολύ από το old school προφίλ των προηγούμενων ετών, έχοντας την τάση να εξοστρακίσουν το παρελθόν τους και να κάνουν την διαφορά. Οι W.A.S.P. μέχρι και σήμερα, δεν έπεσαν σε αυτή την παγίδα (με εξαίρεση ίσως την εποχή του "K.F.D."), με τίμημα να κατηγορηθούν ως αντιγραφείς του εαυτού τους, δεδομένου ότι το κοινό διψά συνεχώς για καινοτομίες που, ίσως τελικά στοιχίζουν την μουσική ζωή, διάρκεια και φήμη ενός γκρουπ.

Το θέμα που πραγματεύεται το "The Crimson Idol" είναι λίγο ως πολύ, σε όλους τους φαν του σκληρού ήχου γνωστό, οπότε δεν χρειάζεται να αναλωθούμε στις παρακάτω γραμμές με αυτό. Οι απαιτήσεις των οπαδών ενός γκρουπ, η ιδιαίτερη προσωπικότητα του καλλιτέχνη και το κενό της κορυφής είναι τρία από τα κύρια συστατικά για την έμπνευση της εν λόγω κυκλοφορίας, αν και αρκετοί υποστηρίζουν πως πρόκειται για το αυτοβιογραφικό σημείωμα του Blackie Lawless στα κιτάπια της μουσικής ιστορίας, με το προσωπείο του ήρωα του άλμπουμ, Jonathan Aaron Steel. Η λέξη «προσωπείο» δεν επιλέχθηκε τυχαία από την γράφουσα, μιας και η κορύφωση του δράματος επιτυγχάνεται στο ομότιτλο κομμάτι του δίσκου, με την συγκεκριμένη λέξη να έχει ρόλο- κλειδί, βάζοντας τον ακροατή στην διαδικασία να σκεφτεί πόσες φορές μπαίνει σε ρόλους που η ίδια η ζωή το απαιτεί, σε σημείο που να μην μπορεί και ο ίδιος να διακρίνει τι είναι τελικά αληθινό και τι όχι. «Πρέπει να φαίνεσαι όπως σε θέλουν οι άλλοι γιατί αλλιώς θα αποτύχεις», «πρέπει να δείχνεις πάντα δυνατός», «πρέπει να είσαι Το είδωλο για όλους», είναι μερικές από τις φράσεις που σιγοψιθυρίζονται στους αύλακες του βινυλίου του "The Crimson Idol" και πόσο επίκαιρο είναι όλο αυτό, 17 χρόνια μετά, αλήθεια!

Δεν θα μπορούσε να μην είναι ανάλογη όλων των παραπάνω και η ατμόσφαιρα του δίσκου με την μελαγχολία σε πρώτο ρόλο, θέλοντας όλα τα φώτα επάνω της, και τα διάσπαρτα κιθαριστικά ξεσπάσματα να εμφανίζονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα ολόγυρά της, διατηρώντας ανέπαφο τον «animal» χαρακτήρα της μπάντας, δημιουργώντας έτσι στον ακροατή το αίσθημα του θυμού και της αγανάκτησης του ήρωα, μέχρι την πτώση και τον επαναπροσδιορισμό του. Η ερμηνεία των στίχων στο "The Great Misconceptions Οf Me" που κλείνει το άλμπουμ και δείχνει πως 9μιση λεπτά έφυγαν νερό, είναι τουλάχιστον συγκλονιστική κι ίσως η καλύτερη στιγμή στην πορεία του Blackie, γεγονός που αποδείχθηκε και στην ομώνυμη παγκόσμια περιοδεία, 15 χρονιά μετά την κυκλοφορία του, ως φόρο τιμής για την 15η επέτειο κι αποκόμισε θετικότατα σχόλια από κοινό και κριτικούς που, αν μη τι άλλο, δείχνει πόσο επίκαιρο μπορεί να είναι ένα άλμπουμ και πόσο έχει στιγματίσει την μουσική συνείδηση του κόσμου, ακόμη και τόσα χρόνια μετά την ημερομηνία κυκλοφορίας του.

Κλείνοντας, ένα πράγμα έχω να προσθέσω μόνο: η τόσο μεγάλη απήχηση του "The Crimson Idol" δεν οφείλεται στο ότι είναι απλά ένας δίσκος που αφορά μόνο τον ήρωα Jonathan, αλλά όλους μας, με πρώτο και καλύτερο, τον εαυτό μας.

«Welcome to the show, the great finale’s finally here
I thank you for coming into my theatre of fear»

  • SHARE
  • TWEET