BC Camplight

Ο Brian Christinzio, υπό το προσωπικό του project BC Camplight, κυκλοφόρησε ίσως τον δίσκο της χρονιάς. Σε μια περίοδο που οι περισσότεροι καλλιτέχνες ακυρώνουν τις κυκλοφορίες τους, το "Shortly After Takeoff" φαντάζει όαση εν μέσω πανδημίας. Η πρώτη εντύπωση που είχα ακούγοντας το album, ήταν ότι ο Christinzio έκανε αυτό που θα έπρεπε να έχουν κάνει φέτος οι Tame Impala. Τελικά ο ίδιος μου απάντησε στο τραγούδι "Ghosthunting" με το στίχο "...who does he think I am, Tame Impala?". Το συγκεκριμένο τραγούδι αρχίζει με ένα μονόλογο αλά stand up comedy, όπου ο Christinzio μιλάει για τα ψυχολογικά θέματα που αντιμετωπίζει, ενώ το υποτιθέμενο κοινό γελάει ενθουσιασμένο μέσα σε ένα κλίμα απόλυτης ειρωνείας. "For the whole first half of this record I thought I had a really bad disease, turns out I'm just mentally ill". Ένα κομμάτι στο οποίο δεν ξέρεις αν θες να κλάψεις ή να γελάσεις, με την κάθε νότα να εντείνει ακόμα περισσότερο αυτό το συναίσθημα.

Ο ίδιος έχει μιλήσει πολλές φορές για τα θέματα ψυχικής υγείας που αντιμετωπίζει, ιδίως μετά τον χαμό του πατέρα του. Σε όλα τα κομμάτια θέτει τραγικές καταστάσεις της ψυχοσύνθεσής του μέσω απλών χιουμοριστικών παραδειγμάτων της σύγχρονης pop κουλτούρας. Στο "Back to Work" οι λάτρεις του γνωστού κινηματογραφικού franchise "Die Hard", θα καταλάβουν πως δεν είναι μόνοι, αφού ο μουσικός παραδέχεται ότι την έχει δει 38 φορές. Στο κομμάτι με τον ευφυέστατο τίτλο "I Only Drink When I' m Drunk" ξέρει πως να αντιμετωπίζει την κατάθλιψή του, χορεύοντας υπό τους ήχους των Ace of Base γύρω από την κουζίνα. Στο "I Want To Be In The Mafia" φαντάζεται τον εαυτό του να παίζει texas holdem σαν κάποιος μαφιόζος ήρωας του Martin Scorsese.

Το πραγματικά αξιέπαινο είναι πως σε αυτό τον αρτιότατο δίσκο κανένα κομμάτι δεν περισσεύει. Όσον αφορά τo είδος της μουσικής του, θα ήταν πολύ δύσκολο να περιγραφεί, καθώς αλλάζει ύφος συνεχώς ακόμα και κατά τη διάρκεια ενός κομματιού. Ότι πιο κοντινό μπορώ να φανταστώ είναι το μεγαλοπρεπές glam rock των Queen ή του Elton John, αλλά και τα πολυφωνικά τεχνάσματα του Brian Wilson στα '60s.

Με το "Shortly After Takeoff" ολοκληρώνεται η τριλογία του Manchester, όπως ο ίδιος την αποκαλεί. Μετά τα "How To Die In The North (2015)" και "Deportation Blues (2018)", ο Αμερικανός καλλιτέχνης βάζει με τον καλύτερο τρόπο άνω τελεία, σε μία περίοδο της ζωής του, η οποία χαρακτηρίστηκε από την εγκατάστασή του στην εν λόγω βρετανική πόλη.