Arch / Matheos

H προηγούμενη κυκλοφορία του διδύμου Arch/Matheos προ οκταετίας, είχε δημιουργήσει μια σχετική αναταραχή, μπερδεύοντας πολλούς για το τι έπαιζε με τους Fates Warning, ωστόσο μουσικά ήταν μια πολύ αξιόλογη δουλειά, και μια δυνατή επιστροφή για τον μοναδικό John Arch στα δισκογραφικά δρώμενα.

Με τον Matheos να βρίσκεται απ' ό,τι φαίνεται σε συνθετικό οίστρο ερχόμενος από το φοβερό "Theories Of Flight", το δίδυμο ξαναχτυπά με τη βοήθεια της αφρόκρεμας του χώρου, και σχεδόν όλο το παλιό lineup των Fates Warning. Οι συμμετοχές των Joey Vera, Bobby Jarzombek, Joe Dibiase και Mark Zonder αλλά και των Steve Di Giorgio (Death, Testament, Charred Walls Of The Damned), Sean Malone (Cynic) και του φημισμένου ντράμερ Thomas Lang κάθε άλλο παρά ασήμαντες μπορούν να θεωρηθούν σε αυτό το δίσκο, με τον καθένα να αφήνει το στίγμα του με τα χαρακτηριστικά παιξίματά τους.

Το υλικό του δίσκου, αυτή τη φορά σε αντίθεση με το "Sympathetic Resonance", δεν ήταν γραμμένο με σκοπό να χρησιμοποιηθεί για τους Fates Warning και αυτό είναι κάτι που σε ένα βαθμό αντικατοπτρίζεται σε κομμάτια σαν το "Straight And Narrow" που ξεφεύγει λίγο από αυτή τη χαρακτηριστική μελαγχολία των Fates, ενώ και οι διάρκειες των κομματιών αυτή τη φορά είναι πιο μαζεμένες.

Είναι γεγονός πως υπάρχει χημεία μεταξύ του Matheos και του Arch, όπως αποτυπώνεται στον ιδιόμορφο τρόπο που πλέκουν ρυθμικά και μελωδικά τις κιθάρες με τα φωνητικά, και όταν η συνταγή πετυχαίνει είναι πραγματικά εξαιρετική. Πώς να μη σου αρέσει ένα κομμάτι σαν το "Pitch Black Prism" που σε κάθε ακρόαση ανακαλύπτεις και ένα νέο στρώμα στον ήχο, ή το περίτεχνο "Vermillion Moons" με το πιασάρικο ρεφρέν;

Δεν μπορώ όμως παρά να είμαι ειλικρινής. Ο δίσκος με βεβαιότητα θα αποτελέσει καλή συντροφιά στους φίλους του prog και πόσο μάλλον των δημιουργών του και της ένδοξης ιστορίας τους. Αντικειμενικά, είναι ένας αξιοπρεπέστατος δίσκος, έχει τα riff, τις ρυθμικές ακροβασίες, κάποιες πολύ ωραίες μελωδίες, αλλά δεν παύει να είναι κουραστικός στο σύνολό του.

Όσο χαρακτηριστικός κι αν είναι ο John στα φωνητικά και τις μελωδίες που γράφει, από ένα σημείο και μετά νιώθω πως θα ήθελα να είναι λίγο πιο βατός ο ήχος, και δε μου μένει καμιά μελωδία στο μυαλό. Ίσως αν τα κομμάτια ήταν λίγο πιο μαζεμένα, ή ο δίσκος λίγο συντομότερος να με ενοχλούσε λιγότερο. Αυτό φαίνεται κι όταν ακούω μεμονωμένα κομμάτια και όχι όλο το άλμπουμ από την αρχή ως το τέλος. Είναι κρίμα να έχεις κουραστεί και να φτάνεις στο "Kindred Spirits" με το τόσο πλούσιο περιεχόμενο και η προσοχή σου να χάνεται.

Βέβαια, όπως είπα ο δίσκος είναι όντως αξιοπρεπέστατος, όλοι οι μουσικοί υποδειγματικοί στην απόδοσή τους, ενώ και η παραγωγή είναι πολύ καλή και μπορείς να ξεχωρίσεις όλα τα στρώματα από κιθάρες και φωνητικά που υπάρχουν. Αν ξεχώριζα τρία κομμάτια θα ήταν τα "Kindred Spirits", "Pitch Black Prism" και "Vermillion Moons", ενώ στις πιο αδύναμες στιγμές θα έβαζα το "Straight And Narrow" και "Solitary Man" που δεν ακούγεται λίγο σαν b-side των Fates Warning.

Το μόνο σίγουρο είναι πως οι Arch/Matheos δεν βγάζουν δίσκο για να συντηρήσουν κάποιο εμπορικό status, αλλά μόνο για να ικανοποιήσουν τη δική τους καλλιτεχνική επιθυμία. Παρά τις όποιες ενστάσεις μου, νομίζω πως το "Winter Ethereal" έχει μπόλικα κρυμμένα μυστικά και σημεία που θα αρέσουν πολύ σε όσους ασχοληθούν μαζί του. Το πόσο συχνά θα έχουν επιθυμία να βάλουν αυτόν τον δίσκο να παίξει μετά από λίγο καιρό, είναι μια άλλη υπόθεση...