Yob

The Unreal Never Lived

Metal Blade (2005)
18/10/2005
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Και μετά σου λένε ότι στην Αμερική δεν υπάρχει πολιτισμός... Για να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και να πούμε λίγα λόγια για το ευγενές αυτό συγκρότημα που ονομάζεται Yob και καταπιάνεται με το ρομαντικό είδος του Doom (με κεφαλαίο D βεβαίως βεβαίως).

Η μπάντα γεννήθηκε το 1996 αλλά τα πρώτα της βήματα στη δισκογραφία τα έκανε το 2001, με την κυκλοφορία του "Elaborations Of Carbon" (12th Records). Δύο χρόνια αργότερα ξαναχτύπησαν με το "Catharsis", το οποίο ουσιαστικά τους έδωσε το εισιτήριο για την Metal Blade που τους κυκλοφόρησε το περσινό "The Illusion Of Motion". Αισίως λοιπόν φτάνουμε στο σήμερα και στην κυκλοφορία του "The Unreal Never Lived", το οποίο θα κοντραριστεί άσχημα με τους Cathedral για τον doom δίσκο της χρονιάς.

Στα πρώτα 70 δευτερόλεπτα του δίσκου έχουμε μια εικόνα (ηχητική) από το μέλλον του απλού ανυποψίαστου (;) ακροατή, όπου έχει γίνει ένα bing bang και έχουν διαλυθεί τα πάντα. Μετά από αυτή την χρονική περίοδο, μπορείτε να κάνετε τον σταυρό σας, μπορείτε να κάνετε καμιά προσευχή αλλά πραγματικά δεν πιστεύω πως υπάρχει σωτηρία. Είστε καταδικασμένοι από χέρι... Επικά και απόκοσμα riff (λες και παρακαλούν για λίγο οξυγόνο), με κάποια κοψίματα που μοναδικό στόχο έχουν να σε βασανίσουν ακόμα παραπάνω, πατάνε πάνω σε μια black ατμόσφαιρα με αποτέλεσμα την πλήρη υποταγή του ακροατή στη μουσική των Yob. Η ατμόσφαιρα αυτή δημιουργείται κυρίως με τα αργααααά χτυπήματα που είναι απίστευτα υποβλητικά, αλλά και τα απόκοσμα φωνητικά του Michael Scheidt (βάζει και κάτι περίεργα οπερετικά στο "Kosmos") που είναι υπεύθυνος και για την ογκωδέστατη κιθάρα.

Οι όποιες μελωδίες στα κομμάτια της μπάντας εμφανίζονται μόνο και μόνο για να αποδομηθούν αργά και σταθερά από το rhythm section του group. Ο Travis Foster στα τύμπανα και ο Isamu Sato (που εμφανίζεται με μπλουζάκι Dark Funeral στις συνοδευτικές φωτογραφίες του cd) στο μπάσο, συνθέτουν παρέα τους υπο-ρυθμούς στους οποίους στήνονται τα κομμάτια και αποτελούν κατά τη γνώμη μου ένα πολύ ταιριαστό δίδυμο που μας προσφέρει απλόχερα ωμή δύναμη και κτηνωδία, που τόσο αγαπάμε. Λες και κάτι τεράστιοι Βίκινγκς θέλουν να εκφράσουν τα εσώψυχα τους δημιουργώντας μουσική. Μουσική όμως που χαρακτηρίζεται από μια παραγωγή που τσακίζει ωσάν τον King Kong και που πιστεύω πως δίνει τη δυνατότητα στη μπάντα να διοχετεύσει στο μέγιστο αυτά που έχει στο μυαλό της, χωρίς περιορισμούς.

Ο συγκεκριμένος δίσκος είναι πραγματικά μεγαλειώδης και αριστοκρατικός και πιστεύω πως αποτελεί σταθμό για το είδος, έχοντας μια σίγουρη θέση στους καλύτερους του 2005. Οι φίλοι των High On Fire και Ufomammut νομίζω πως τρίβουν ήδη τα χέρια τους από ικανοποίηση και εγώ ονειρεύομαι live των Yob στη χώρα μας για να τα αποδομήσουν όλα!

  • SHARE
  • TWEET