Yeah Yeah Yeahs

Δημιουργήθηκαν στις αρχές της περασμένης δεκαετίας και εξαρχής κατάφεραν να τραβήξουν την προσοχή. Ήταν η φρεσκάδα, η πρωτοτυπία, η αλητεία αλλά και ο ρυθμός, το underground feeling αλλά με catchy πινελιές ικανές να προσελκύσουν ένα ευρύτερο κοινό. Ήταν οι συνθέσεις του "Fever To Tell" αλλά και το attitude. Και αναμφίβολα πάνω από όλα ήταν η Karen Lee Orzolek ή όπως πλέον συνηθίζουμε να την αποκαλούμε, η Karen O, γνήσια μαθήτρια της Siouxsie, της Debbie Harry και της Bjork. Το ντεμπούτο τους εντυπωσίασε όσο λίγα στα 00s, οι αποθεωτικές κριτικές έπεφταν βροχή ενώ οι πωλήσεις αυξάνονταν και αυξάνονταν. Παρέμειναν στην επικαιρότητα καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας ενώ δεν δίστασαν να ρισκάρουν, να αλλάξουν το ύφος τους στο "It's Blitz" χωρίς όμως να χάσουν την ποιότητά τους ή να απογοητέυσουν τους οπαδούς τους.

Έτσι λοιπόν και στο φετινό, τέταρτο άλμπουμ τους οποιαδήποτε αλλαγή πλεύσης δεν μας ρίχνει από τα σύννεφα. Από την άλλη πλευρά όμως κανείς δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει τους Yeah Yeah Yeahs ότι παρέμειναν στάσιμοι και όποιος περίμενε επαναλήψεις στη μουσική τους θα χρειαστεί να περιμένει τουλάχιστον μέχρι τον επόμενο δίσκο τους.

Το "Mosquito" είναι ένα δύσκολο, περίεργο άλμπουμ με πολλά και ετερόκλητα στοιχεία που απαιτούν πολλαπλές ακροάσεις για να τα ανακαλύψεις. Θα μπορούσε κανείς πολύ εύκολα και επιπόλαια να το αποθεώσει ή να το απορρίψει χωρίς να ασχοληθεί βαθύτερα με το περιεχόμενό του. Ξεκινάμε με το "Sacrilege", το πιο πιασάρικο και ρυθμικό κομμάτι του δίσκου το οποίο ήταν και η καταλληλότερη επιλογή για πρώτο single. Μένει όμως τελικά μόνο του σε έναν δίσκο που γενικά δεν περιέχει συνθέσεις που θα καταφέρουν να αντικαταστήσουν τα "Heads Will Roll", "Zero" ή "Maps" στις ραδιοφωνικές playlist. Από το πουθενά, να και τα gospel φωνητικά στο κλείσιμο.

Συνέχεια με το χαλαρό και κάπως μονότονο "Subway" και το ομώνυμο με τo tribal drumming και την Karen O να ωρύεται «They'll suck your blood». Στο "Under The Earth" οι ρυθμοί ξαναπέφτουν άλλα με πολύ καλύτερα αποτελέσματα και τα φωνητικά να θυμίζουν κάπως PJ Harvey. Στο "These Paths" τα πράγματα διαφοροποιούνται ακόμα περισσότερο, αφού το συγκρότημα δείχνει μια ολοκληρωτικά ηλεκτρονική διάθεση την οποία μαντεύω ότι θα ζανάσυναντήσουμε στο μέλλον.

Πριν σταματήσουμε την track by track ανάλυση του δίσκου θα σταθούμε σε δύο ακόμα κομμάτια. Το "Area 52" είναι αυτό που θα είχε δημιουργήσει ο Iggy Pop με τους Stooges αν είχαν αποφασίσει να προσθέσουν ηλεκτρονικά στοιχεία. Βαβουριάρικο, βρώμικο, δυνατό! Και μετά από όλα αυτά έρχεται και η συμμετοχή του rapper Dr.Octagon στο "Buried Alive" για να φέρει για άλλη μια φορά τα πάνω-κάτω.

Συμπερασματικά, το "Mosquito" δύσκολα θα σε κάνει να βαρεθείς αφού σε κάθε ακρόαση θα ανακαλύπτεις και κάτι καινούργιο. Είναι όμως εξίσου δύσκολο να ξεχωρίσεις τα κομμάτια που θα κάνουν την διαφορά αφού τα σκαμπανεβάσματα που περιέχει ο δίσκος μπορεί να σε κουράσουν. Δυστυχώς το πιο πιθανό είναι η πλειοψηφία των ακροατών να καταλήξει προτιμώντας ορισμένες, συγκεκριμένες συνθέσεις και να αγνοήσει τον υπόλοιπο δίσκο. Σίγουρα το "Mosquito" δεν είναι ένα κακό άλμπουμ. Δεν είναι όμως και ο δίσκος που θα πάει την μουσική ένα βήμα παραπέρα όπως  παλιότερα προσδοκούσαμε. Οι Yeah Yeah Yeahs δείχνουν περισσότερο ότι βρίσκονται σε ένα μεταβατικό στάδιο και δεν έχουν καταλήξει ακόμα προς ποιά κατεύθυνση θέλουν να πορευτούν.