Wolfmother

Οι Wolfmother δεν εκφράζουν τον παραδοσιακό rock ήχο της Αυστραλίας. Ούτε καν ανήκουν στην περίφημη φουρνιά συγκροτημάτων που ξεπετάχτηκε στη δεκαετία του '80 και μας δίδαξε πώς πρέπει να παίζεται η κιθάρα, για να ακούγεται ταυτόχρονα λυρική και σκληρή. Να μην μιλήσω για την πεντακάθαρη παραγωγή, που χαρακτηρίζει όσο τίποτα άλλο εκείνες τις down under rock μπάντες. Μάλιστα, θα τολμούσα να πω ότι κατάγονται από την Αγγλία, δηλαδή τη γενέτειρα των Led Zeppelin, Black Sabbath, Cream και των Magazine, αν και σίγουρα θα πρέπει αν έλκουν καταγωγή και από την Αμερική, τη λεβεντογέννα των Jimi Hendrix, MC5, Stooges, Blue Cheer και Wipers. Μπερδευτήκατε; Κι όμως, τα πράγματα είναι απλά. Στην πραγματικότητα είναι όντως Αυστραλοί, αλλά, ως γνήσιοι rockers των δεκαετιών του '60 και του '70, μοιάζουν να μην κατάγονται από εκεί. Τώρα δε, που λοξοκοιτάζουν και προς το punk, η κατάσταση εμφανίζεται ακόμα πιο (υπέροχα) μπλεγμένη...

Πριν μερικά χρόνια που ξεκίνησε (άλλη μια) hard rock αναβίωση, οι Wolfmother έπαιρναν την άτυπη πρωτιά από τους The Darkness, κερδίζοντας το  βραβείο Grammy στην κατηγορία Best Hard Rock Performance με το τραγούδι "Woman". Το απολαυστικό φερώνυμο άλμπουμ τους είχε και το λατρεμένο "Joker & The Thief", το οποίο ρόκαρε τρομακτικά ακόμα και στο soundtrack της ταινίας "Hangover"! Ακόμα θυμάμαι την έκπληξή κου στο θερινό σινεμά και την κραυγή: «Τι έβαλε, ρε...» Η ταυτότητα της hard rock μπάντας, λοιπόν, δόθηκε αβίαστα από τότε, αν και το "Cosmic Egg" πήγε να θολώσει τα πράγματα, ξενερώνοντας τους φίλους του συγκροτήματος. Ύστερα από αυτό, ο frontman Andrew Stockdale διέλυσε το γκρουπ, κυκλοφορώντας το "Keep Moving" ως προσωπικό άλμπουμ και μετά από δέκα μήνες ξαναέφτιαξε τους Wolfmother! Ευτυχώς, η σταθερότητα που επιδεικνύει στις αποφάσεις του, είναι αντιστρόφως ανάλογη της μουσικής του συνέπειας.

Κι έτσι φτάσαμε στον τρίτο δίσκο τους, το "New Crown", που ηχογραφήθηκε στο Los Angeles της California, αλλά και το Byron Bay της Αυστραλίας (τα είπαμε πριν...) Ο Stockdale, αναπολώντας τις ένδοξες μέρες του ντεμπούτου, αγνόησε τα πλεονεκτήματα της προώθησης του δίσκου μέσω δισκογραφικής εταιρείας και κυκλοφόρησε τον δίσκο με τη μορφή digital download στο διαδικτυακό τόπο Bandcamp, προωθώντας τον ο ίδιος! Μαζί του παίζουν οι Vin Steele (drums) και Ian Peres (bass - keyboard), ενώ την (πολύπαθη) παραγωγή ανέλαβε αυτοπροσώπως. Πού να φανταζόταν ότι θα άκουγε τα μύρια όσα για την απόφασή του αυτή. Μέχρι που κάποιος έγραψε: «Δεν είναι καν ανύπαρκτη, αλλά αντι-παραγωγή»! Μην ανησυχείς, όμως, Andrew. Εγώ θα σε δικαιώσω, αν και ορκισμένος λάτρης της αξεπέραστης καθαρότητας αυστραλιανής παραγωγής, θα πω ότι προσδίδει στον δίσκο μια live ατμόσφαιρα.

Όπως ήδη καταλάβατε, το "New Crown" σηματοδοτεί την επιστροφή στο Wolfmother. Δεν τελειώνουν, όμως, εκεί όλα. Πράγματι, ο δίσκος βασίζεται, σχεδόν αποκλειστικά, στα γεμάτα και πιασάρικα riff. Κι εμείς, δηλαδή, τι θέλαμε; Ή μήπως δεν γνωρίζαμε πως -στην καλύτερη περίπτωση- θα ακούσουμε φωνητικά σαν του Robert Plant και του Ozzy Osbourne; Αφού δεν μας χαλούσε τότε, γιατί να μας χαλάει τώρα; Επειδή, εντελώς αναπάντεχα, διαπιστώνουμε ότι οι επιρροές είναι τόσο εμφανείς, που τα τραγούδια καταλήγουν να πάσχουν από έλλειψη πρωτοτυπίας; Ελάτε, δα! Οποία αισχύνη! Οποίοι αισχροί κλέπται! Εντάξει με την καθαρόαιμη rock υποκρισία; Τελειώσαμε; Οι Wolfmother δεν κρύφτηκαν ποτέ, ούτε επεχείρησαν να το παίξουν καινοτόμοι. Απλά αγαπούσαν πολύ το παρελθόν και βασίζονταν (κάπως υπερβολικά) σε αυτό, φτιάχνοντας μουσική που θέλεις να ακούς. Κι αυτό μετράει. Μάλλον είναι ουτοπία να απαιτείς το νέο στη μουσική, δεδομένου ότι όλα (κι όταν λέω «όλα», εννοώ ΟΛΑ) έγιναν κατά το διάστημα 1967-1973. Σημασία έχει να γράφονται καλά τραγούδια. Κι αν μιλάμε για τις επιρροές, κυρίως είναι για να οριοθετήσουμε τον ήχο για κάποιον που δεν τον έχει ακούσει, αλλά και για τις αναζητήσουν οι νεότεροι και να βρουν το κάτι παραπάνω. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Υπάρχουν «αντιγραφές» και «αντιγραφές». Μην τα ισοπεδώνουμε όλα.

Λοιπόν, εδώ θα βρείτε τις χαρντροκιές που περιμένετε, με κορυφαία το "How Many Times". Η «σχολή» Led Zeppelin - Black Sabbath - Blue Cheer εκπροσωπείται ακόμα από τα "Enemy Is In Your Mind", "Heavy Weight" (που έχει και κάτι από Mountain), "Tall Ships" (με επικές Rainbow πινελιές), "Radio" (πολύ καλό), "She Got It" (βλέπω κάποιο δάνειο από τους Queens Of The Stone Age ή κάνω λάθος;), "My Tangerine Dream", το φερώνυμο, που είναι κοντά στο "Joker & The Thief", αλλά και το "I Don't Know Why" (που παραπέμπει περισσότερο στα πατριωτάκια Tame Impala). Όπως καταλάβατε, η πλειονότητα του υλικού του δίσκου έχει το στυλ του ντεμπούτου. Για μένα, όμως, η δύναμη του άλμπουμ είναι τα τρία τραγούδια που έχουν περισσότερο ή λιγότερο καθαρόαιμη punk αισθητική. Τι να πω για το "Feelings"; Είχα πάρα πολλά χρόνια να ακούσω τόσο καπνισμένη πανκιά, που να παραπέμπει κατευθείαν στη δεκαετία του '70 και να έχει την ακατέργαστη ενέργεια των Stooges και των Wipers. Κύριε Stockdale, ειλικρινά σας ευχαριστώ. Όσο για το "I Ain't Got No", που παντρεύει το ελιτίστικο στυλ των Magazine με την παράδοση των MC5 και των Rolling Stones, δεν έχω να πω κάτι λιγότερο. Τέλος, υπάρχει και το "She Got It", που κρυφοκοιτάζει το punk με πανέμορφα βρώμικο τον ήχο της κιθάρας. Ρε (από το «αβρέ» και όχι από το «μωρέ») παιδιά, αφού το έχετε όσο δεν πάει, δεν κάνετε έναν εξολοκλήρου punk δίσκο να σκάσει κι εμάς το χειλάκι μας, ύστερα από το τσουνάμι της ασέλγειας που έχει υποστεί αυτό το είδος;

Smeagol: «Η μουσική που υπάρχει στο "New Crown" μου αρέσει. Δεν μου δημιουργεί νοσταλγία. Δεν με κάνει να θέλω να ακούσω τις πρωτότυπες αναφορές, αφήνοντας κατά μέρος την ίδια». Gollum: «Μήπως τα λες αυτά, γιατί έχεις λιώσει τους hard rock δίσκους σου»;