Witching Hour

...And Silent Grief Shadows The Passing Moon

Hells Headbangers (2018)
Από τον Γιάννη Δούκα, 29/01/2019
Χαμένες ψυχές τριγυρνούν στα νεκροταφεία
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Με ένα όνομα από τα πιο γνωστά metal τραγούδια όλων των εποχών προφανώς θα αναμενόταν μουσικά κάτι παραπλήσιο. Μερικώς ορθό γι' αυτό το γερμανικό συγκρότημα μιας και οι δύο πρώτοι δίσκοι τους κινούνταν σε thrash καταστάσεις αρωματισμένες με ελάχιστο black, σε '80s στυλ όμως. Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσανε αρκετά αυτά τα lp αν και σε πολλά σημεία υπήρχαν μέτριες στιγμές. Εδώ όμως εφτά χρόνια μετά το "...Past Midnight" έχουμε μια ριζική ανανέωση, η οποία είχε φανεί και σ' ένα EP του 2014 εν ονόματι "Where Pale Winds Take Them High...".  Λοιπόν στο νέο τους full-length οι Witching Hour αφενός συνεχίζουν την επίθεση με τις τρεις τελείες τους στους τίτλους αλλά αφετέρου μπολιάζουν τα τραγούδια τους με πάμπολλες κλασσικές heavy metal αναφορές δημιουργώντας κάτι πολύ καλό.

Στις έξι συνθέσεις που θα συναντήσουμε οι κιθάρες, είτε σε δισολίες είτε σε δημιουργία πανέμορφων μελωδιών κλέβουν την παράσταση. Έχοντας μουσικά έναν αφηγηματικό χαρακτήρα με μακρές εισαγωγές και μια νεκρομαντική διάθεση νιώθεις ανάσες πεθαμένων να είναι στη πλάτη σου. Η όλη αισθητική μου φέρνει προς NWOBHM και σε Witchfynde, Hell, ίσως και Pagan Altar δίχως τις doom καταβολές. Αν έπρεπε να βρω κάτι σε πιο πρόσφατο θα έλεγα τους Portrait στο πρώτο δίσκο, όπως επίσης και στον αντίστοιχο των In Solitude. Η Σουηδία θα μπορούσε να δώσει ακόμα τους Heavy Load ειδικά σε κάποια θέματα στις κιθάρες. Ταυτόχρονα οι thrash επιρροές τους υπάρχουν ακόμα, σε πολλά σημεία ανεβάζουν τα αίματα αλλά η ατμόσφαιρα που πηγάζει σε πάει ακόμα πιο πίσω χρονολογικά. Ίσως για αυτό το λόγο καλούν τη μουσική τους ancient black metal.

Η χρήση του επιθέτου «αρχαίο» χρήζει μιας ειδικότερης ανάλυσης. Σαφώς η αναφορά παλαιότερων σχημάτων σαν επιρροές δίνουν μια εξήγηση αλλά το πιο χαρακτηριστικό στους Witching Hour είναι ο ήχος που έχουν στα έγχορδα. Δεν έχουν καθόλου βάρος, θαρρώ δε πως ένας  νεότερος ηλικιακά ακροατής, συνηθισμένος σε μοντέρνες υπέρβαρες παραγωγές, μπορεί να αποκαλέσει τον δίσκο εν είδη υπερβολής ακόμα και hard rock. Αν μη τι άλλο όμως αυτό απέχει πολύ από τη πραγματικότητα. Αν αφομοιωθεί ο ήχος αντιλαμβάνεσαι το τι θέλουν να επιτύχουν οι Witching Hour και το κάνουν πολύ καλά.

Τα φωνητικά είναι επίσης αρκετά ιδιαίτερα μιας και  έχουν σαφώς μεταλλαχτεί από ότι μας έδιναν στις προηγούμενες δουλειές τους. Υπάρχει μια προσπάθεια να τραγουδήσει ο Jan Hirtz πάνω στις συνθέσεις και να φύγει από το thrash/black στυλ που είχε. Σαφώς και οι δυνατότητές φαίνονται αρκετά περιορισμένες και ίσως κάπου κουράζει. Σου κάνει εντύπωση όμως ότι βγάζει μέγα πάθος αλλά και ότι έχει σκαρφιστεί καλές μελωδίες για να γεμίσει τα τραγούδια. Θεωρώ ότι στο τέλος η ζυγαριά φέρνει ελαφριά υπέρ του.

Το "...And Silent Grief Shadows The Passing Moon" έχει πολλά να δώσει αν ασχοληθείτε μαζί του. Δεν είναι η απόλυτη δισκάρα αλλά το πρώτο δεκάλεπτο κομμάτι θα σας τραβήξει σίγουρα με την περίεργη μελαγχολία που βγάζει. Το βασικό riff του "From Beyond They Came" φέρνει κάτι από Deceased και είναι οργασμός. Ταυτόχρονα σ’αυτό το τραγούδι και στο "Sorrow Blinds His Ghastly Eyes" οι γέφυρες σπέρνουν. Κλείνουμε με το αλλεπάλληλο χτύπημα από τα solo που υπάρχει στο "The Fading Chime Of A Graveyard Bell" που δείχνει μεράκι στη δημιουργία. Στιχουργικά δε, νεκροταφεία, μάγισσες και τελετές παρελαύνουν μπροστά μας με μια αισθητική ονειροπόλησης λες και βουτάς σε γραπτά του Arthur Machen. Η λέξη taphophilia που θα συναντήσετε αρκετές φορές στο τελευταίο τραγούδι νομίζω ότι είναι ενδεικτική του τι συμβαίνει.

  • SHARE
  • TWEET