Waxahatchee

Saint Cloud

Merge (2020)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 08/04/2020
Η μουσική που χρειαζόμαστε για ψυχική ανάταση και γαλήνη στα χρόνια της χολέρας
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Στο προηγούμενο αλμπουμ του 2017 "Out In The Storm" η Katie Crutchfield από την Αλαμπάμα μιλούσε για χωρισμό μέσα από «θυελλώδη» τραγούδια και φαίνεται ότι τώρα τα πράγματα ηρέμησαν και υπάρχει περισσότερη γαλήνη. Στο πέμπτο άλμπουμ της μας μιλά για το πως ξεπέρασε και τον αλκοολισμό της. Αντλώ αυτή την αναλογία για να περάσω στην τωρινή κατάσταση στα χρόνια της καραντίνας. Τώρα ζούμε το Storm αλλά διάολε θα περάσει και όταν περάσει ή για να περάσει καλύτερα αν θέλετε και να μην χάσουμε τελείως τα μυαλά μας, είναι απαραίτητο ο καθένας μας να βρεί καταφύγιο και παρηγοριά σε ήχους, σε μελωδίες που τον παρηγορούν και τον ταξιδεύουν κάπου αλλού. Οπουδήποτε από εδώ. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν ο πλέον γνώριμος με την μουσική της Katie. Ξεκίνησε ώς ακουστικό project μετά το πέρασμα της απο του P.S. Eliot και το περίεργο όνομα είναι απλά ένας παραπόταμος στη περιοχή που μεγάλωσε. Ανέκαθεν όμως η Americana είχε αυτά τα χαρακτηριστικά που έκαναν τα εγκεφαλικά μου κυτταρα να συγχρονίζονται αρμονικά και να εκχύουν αρκετή σεροτονίνη ώστε η κατάθλιψη να φεύγει λίγο πιο μακριά.

To country παίρνει τα ηνία σε αυτή τη νέα κυκλοφορία, οι αναφορές και επιρροές στον Dylan κάτι παραπάνω από εμφανείς και η υπέροχη μουσική συμβαδίζει με έντονη λυρικότητα και τρυφερά συναισθήματα που κάνουν τον εγκλισμό λίγο πιό ανεκτό, κλείνοντας τα μάτια και ταξιδεύοντας σε ένα λιβάδι στην Αλαμπάμα, δίπλα σε μια παλιά φάρμα με τον ήχο μόνο του νερού που τρέχει από ένα δροσερό παραπόταμο. Αν το κάπως depressing και πρόχειρο ντεμπούτο της "American Weekend" ακουγόταν όπως ακριβώς γράφτηκε, δηλαδή στο δωμάτιο της εξού και ο χάλια ήχος, τώρα έχει προχωρήσει μίλια μακριά σε επίπεδα γκρουπ, μουσικών οργάνων που την συνοδεύουν και παραγωγής. Ο απλωμένος βρώμικοι lo-fi ήχος αντικαταστάθηκε στο "Saint Cloud" από κάτι πιό εκλεπτυσμένο και ζωντανό. Η Αλαμπάμα μπορεί να ακουστεί μέσα από τον ήχο της κιθάρας ενω ακόμα και στιχουργικά υπάρχει μια εσωτερική αναζήτηση και μια διαύγεια και ένταση στίχων που πολλοί από εμάς μπορούμε να ταυτιστούμε. Δεν είναι υπέροχο το "Real love don't follow a straight line It breaks your neck, it builds you a delicate shrine" από το "Ruby Falls";

Το έντονα προσωπικό και ποιητικό "Oxbow" μιλάει για την απεξάρτηση της από το αλκοόλ και αρχικά προσπαθεί να μας αποπροσανατολίσει για τι πρόκειται εν τέλει να ακούσουμε παρακάτω. To "Can't Do Much" θα μπορούσε να έχει βγει από κάποιο άλμπουμ των Stereophonics -στο πιό Americana- και η φωνή της Crutchfield δένει αρμονικά με αυτή του Bill Lenox (Bobby Doon) σε ένα πραγματικά όμορφο κομμάτι. Όλα τα κομμάτια μοιράζονται αυτή την ομορφιά. Το "Fire" είναι ένας ύμνος αγάπης και αποδοχής για τον ίδιο μας τον εαυτό. Αν αποδεχτούμε τον εαυτό μας θα αγαπήσουμε και τον κόσμο και θα αγαπηθούμε. Στο "Lilacs" σε μια αυθεντική pop-country στιγμή, πίνεις το ice-tea στο front porch και βλέπεις τα λουλούδια να κινούνται νωχελικά με τον άνεμο, συνεχίζοντας σε χαμηλούς ρυθμούς απλά με τη συνοδεία μια κιθάρας και των ντραμς στο "The Eye" ενώ το α-λα-Dolly Parton "Hell" μεγαλώνει την ένταση φυσικά αφού μιλάει για την απεξάρτηση. Γενικότερα όλα τα τραγούδια είναι μικρά σε διάρκεια (σαράντα λεπτά για έντεκα τραγούδια) κάνοντας το άλμπουμ εύκολο, προσιτό και με συνοχή. Δυσκολεύτηκα να βρώ κάποια κακιά στιγμή. "Witches" και "War" σε πιό up-tempo ρυθμούς μέχρι το η τελική τριάδα να έρθει να μας ηρεμήσει αλλά και να μας εξυψώσει παράλληλα με τραγούδια που ακουμπάνε στη πρόζα, στη ποίηση και στο μοναχικό και ταπεινό δρόμο της folk όπως ένας Bob Dylan θα μπορούσε πχ να είχε γράψει το ομότιτλο "St. Cloud".

Η αυθεντικότητα και ειλικρίνεια αυτού του άλμπουμ είναι εφάμιλλη με την καλλιτεχνική ποιότητα και μουσική έμπνευση μια τραγουδίστριας που απ' ότι φαίνεται μεγάλωσε, ωρίμασε, αποδέχτηκε τον εαυτό της και αγάπησε αυτό που είναι και με τεράστια αυτοπεποίθηση πλέον βγαίνει στον κόσμο και φωνάζει ότι και οι φωνές που δεν ουρλιάζουν μπορούν να ακούγονται δυνατότερα από το χάος που επικρατεί γύρω μας. Η ηρεμία της επαρχίας της Αμερικής μεταφέρεται στις νότες της σε ένα άλμπουμ που θα μνημονεύεται ως τα highlights του είδους για πολύ καιρό και το αξίζει.

  • SHARE
  • TWEET