Vulture Industries

Η έννοια του avant-garde έχει μπασταρδευτεί τόσο πολύ με την πάροδο των ετών που στους κόλπους της εδρεύουν πάμπολλα σχήματα που δε φέρουν άμεση σχέση με το ιδίωμα αποκαλούμενο ως black metal. Οι Vulture Industries, φερ' ειπείν, αγγίζουν πάμπολλα χαρακτηστικά των Arcturus και θα μπορούσε να πει κανείς ότι ασπάζονται μερικώς το όραμά τους - από την άλλη, όμως, η ουσία και η βάση του όλου θέματος περισσότερο αγγίζουν τα πλαίσια του progressive, ανάλογου εκείνου που παρουσιάστηκε από σχήματα που εδρεύουν στην ευρύτερη περιοχή της Νορβηγίας και φέρει μια αίσθηση θεατρικότητας που μοιάζει ιδιαίτερα αρεστή στο black metal κοινό, με τρόπο που θυμίζουν αγαπημένες καταστάσεις, δίχως βέβαια να ανήκουν σε αυτές. Εξού κι η επικράτηση του λιτού όρου «avant-garde», δίχως την black ταμπέλα να ακολουθεί τη σειρά των λέξεων, καθώς υπάρχουν πάμπολλα albums που μοιάζουν αποκομμένα, ενώ στη πραγματικότητα διατηρούν ρίζες, αλλά ιδιαίτερα λεπτές.

Όπως μπορείτε να αντιληφθείτε, λοιπόν, η μουσική των Vulture Industries δε μοιάζει εύκολη, αλλά παραμένει κάτι παραπάνω από πολύπλευρη, όσον αφορά τα διαφορετικά ακροατήρια στα οποία ενδέχεται να έχει απήχηση. Παρότι δεν καταλήγει καθόλου ακριβές, βάσει ύφους, με τους όποιους συνειρμούς στο πρόσωπο του Garm να μοιάζουν αναμενόμενοι, ιδιαίτερα όταν οι ερμηνείες που συναντώνται στο ντεμπούτο αγγίζουν τα όρια της αντιγραφής, οι Vulture Industries πατούν περισσότερο στην progressive πλευρά του θέματος, μιας κι η αποδοχή τους από την avant-garde κοινότητα μοιάζει δύσκολη, έως απίθανη. Ο λόγος δεν είναι άλλος από τις όποιες ομοιότητες, γενόμενο κατανοητό μεν, καθότι ως σχήμα δεν έχουν να παρουσιάσουν κάτι καινούργιο, αλλά από τη στιγμή που οι Arcturus της Simen περιόδου μοιάζουν περισσότερο σα μια αντιγραφή του εαυτού τους, εάν χρειάζεται να διαλέξω ανάμεσα σε δύο αντιγραφές, θα προτιμήσω εκείνη που μοιάζει πιο αρεστή.

Τι επιθυμώ να αποτυπώσω εδώ; Το "Sideshow Symphonies" ήταν ένας δίσκος καλός, αλλά και κάπως άοσμος, συγκρινόμενος με το ένδοξο παρελθόν του group, άποψη με την οποία ενδέχεται και να διαφωνείτε, αλλά έχει τη δική της σημασία να προβληθεί, χάριν του γενικότερου νοήματος. Το "The Malefactor's Bloody Register", από την άλλη, περιέχει την αίσθηση θεατρικότητας, αλλά και το νεύρο που μου έχει λείψει από ανάλογες κυκλοφορίες (λόγος βασικός για τον οποίο επίσης λάτρεψα το "Resplendent Grotesque" των Code) - κι ενώ οι Vulture Industries, κατά τα όποια φαινόμενα, δε φέρουν τις προοπτικές για κάτι πραγματικά σπουδαίο στο μέλλον, αντίστοιχο εκείνου των γνωστών μεγαθηρίων, με το λεγόμενο «2 στα 2» που πέτυχαν, έπειτα από το φανταστικό ντεπούτο "The Dystopia Journals", θέτουν πλέον τα δικά τους standards, που παραπέμπουν σε μικρότερα σε μέγεθος και φήμη groups, τα οποία όμως παρέμειναν τόσο ποιοτικά κατά την πάροδο των ετών που δε μπορούσες παρά να αγωνιείς κάθε φορά που διάβαζες την ανακοίνωση της επόμενής τους κυκλοφορίας.

Η γεύση παραμένει ανάμεικτη, βέβαια. Οι ερμηνείες αυτή τη φορά θυμίζουν περισσότερο Simen από Garm, δίχως να παραβλέπουμε την προσπάθεια που έχει σημειωθεί προς επίτευξη προσωπικού στίγματος - επειδή, ναι, υπάρχουν στιγμές που διαφαίνεται κάτι ανάλογο. Το ύφος των φωνητικών παραμένει το μοναδικό μελανό τους σημείο για καθολική αποδοχή, επειδή στο μουσικό τομέα ο δεύτερος δίσκος μοιάζει σαφώς πιο ώριμος του πρώτου, με τις μπασογραμμές να γεμίζουν έναν ήχο πιο πλούσιο από ποτέ, τις κιθάρες, άλλοτε πιο groovy, άλλοτε πιο μελωδικές, να δίνουν σε κάθε κομμάτι το δικό του ξεχωριστό highlight, ενώ οι ερμηνείες, βάσει τις όλης εκφραστικότητας που διέπει το ταλέντο του Bjørnar Erevik Nilsen, χαρίζουν όσα ρίγη συγκίνησης μοιάζουν αρκετά για να χαρακτηριστεί η μουσική των Vulture Industries πέραν από καλή, αναπάντεχα βιωματική.

Please, don't weep for me sister, for I have done much wrong
Don't despise me my brothers, what's done is done
I've been lost on a cold night, been gone far and long
And for my deeds I'll repent there, on my electric throne