Vicious Rumors

Concussion Protocol

Steamhammer (2016)
Από τον Βασίλη Σκιαδά, 20/07/2016
Τίμιο και προσηλωμένο στην ένδοξη ιστορία του συγκροτήματος
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η ιστορία και τα κατορθώματα των Vicious Rumors είναι γνωστά λίγο - πολύ σε όλους. Ο ήχος της κλασικής εποχής τους (1985 - 1994) είναι σχεδόν ταυτόσημος με την έννοια του αμερικάνικου power metal, περιλαμβάνοντας όλα αυτά τα στοιχεία που τρελαίνουν τον οπαδό: κοφτερά riff, τεχνικό παίξιμο, επικά ρεφρέν, thrash metal επιθετικότητα. Οι ημέρες εκείνες, μάλλον, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, τόσο για τους Rumors όσο και γενικά για τις μπάντες της γενιάς τους, όμως μέσα από χίλιες δυσκολίες, θανάτους (η απώλεια του υπερτιτάνα τραγουδιστή Carl Albert ήταν καίριας σημασίας για τους Vicious Rumors), καταχρήσεις και μουσικά παραστρατήματα, ο κιθαρίστας και ηγέτης Geoff Thorpe κατορθώνει από το πουθενά να κυκλοφορεί πότε-πότε δίσκους αξιοπρεπέστατους, όπως το φετινό "Concussion Protocol" (άκου και τα "Warball" του 2006 και "Razorback Killers" του 2011).

Αυτό που ξεχωρίζει ευθύς εξαρχής σε αυτό το δισκάκι, είναι η φωνάρα του rookie Nick Holleman. O νεαρός τραγουδιστής, μόλις 24 ετών, διαθέτει μεγάλη έκταση, ξεχωριστή χροιά και την απαραίτητη αυτοπεποίθηση και έπαρση στο ύφος του, που φαίνεται να ενέπνευσε τον Thorpe να γράψει κάποια από τα καλύτερα κομμάτια των Vicious Rumors της μετά τον Carl Albert εποχής. Από κει και έπειτα, ο δίσκος είναι 100% Vicious Rumors και θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει κάπου εκεί ανάμεσα στο υπερέπος "Digital Dictator" και τον φοβερό oμώνυμο δίσκο του 1990. Προφανώς και δεν συγκρίνεται με αυτά τα αριστουργήματα σε μουσική αξία, όμως η μουσική κατεύθυνση είναι πανομοιότυπη, χωρίς πειραματισμούς και μοντερνιές που θα ξενέρωναν τον οπαδό τους. Εξάλλου κανείς δεν περιμένει από μεσόκοπες μπάντες σαν τους Vicious Rumors την καινοτομία, αλλά μεστούς και συγκεντρωμένους δίσκους στη «δουλειά» που ξέρουν να κάνουν καλύτερα: το παραδοσιακό αμερικάνικο power metal, με riff που τρέχουν, διπλομποτιές, τσιρίδες και κιθαριστικά σόλο και lead που σου τρυπάνε τον εγκέφαλο.

Εν πολλοίς τα καταφέρνουν. Έντεκα σύντομα (το πολύ πεντάλεπτα), σφιχτοδεμένα και επιθετικά κομμάτια (εξαιρείται το υμνικό "Circle Of Secrets"), που βρίθουν από riff, σολίδια, sci-fi και μετα-αποκαλυπτική στιχουργία. Δεν υπάρχει κακό κομμάτι, ειδικά τα "Concussion Protocol" (το εναρκτήριο και σαρωτικό), "Chasing The Priest" (που μοιάζει με Judas Priest του Painkiller) και "Victims Of A Digital World" (ρυθμικό και βαρύ, μού θύμισε το "Lady Took A Chance") πιστεύω ότι θα χωρέσουν σε μελλοντικά live set, ενώ αν υπάρχει ένας ύμνος στο δίσκο, αυτός είναι το "Circle Of Secrets", που πραγματικά μοιάζει λες και ξεπήδησε από τα '80s. Tα "Every Blessing Is A Curse", "Chemical Slaves" και "Bastards" είναι στη δεύτερη γραμμή κρούσης, και θα τα ζήλευαν σίγουρα πολύ νεότερες και φρεσκότερες μπάντες από τους Rumors. Η παραγωγή του δίσκου είναι κάπως ξερή μεν, αλλά αυτό ίσως και να έγινε σκόπιμα, θέλοντας να αναδείξει την oldschool-ίλα, στην οποία προφανώς στοχεύει το συγκρότημα με το "Concussion Protocol".

Σε γενικές γραμμές ο δίσκος ικανοποιεί και με το παραπάνω. Δεν πρόκειται περί αρπαχτής ή ξεπέτας, δεν πρόκειται, όμως, και περί εντυπωσιακού comeback ή κάτι παρεμφερές. Αν έχεις, πάντως, διάθεση να ακούσεις καλοπαιγμένο αμερικάνικο power/thrash metal, από τους πρωτομάστορες του είδους, δώσε μια ευκαιρία στο "Concussion Protocol", το οποίο χαρακτηρίζεται -αν μη τι άλλο- από τιμιότητα και προσήλωση στην ένδοξη ιστορία του συγκροτήματος.

  • SHARE
  • TWEET